คนธรรมดาที่กำลังค้นหาความพิเศษในตัวเอง

ก่อร่างสร้างโปรเจกต์: SAR Senior Project

Know more SAR มารู้จักสำนักวิชาทรัพยากรการเกษตรให้มากขึ้น

ใคร ๆ ก็ชอบทำบุญช่วยคนที่น่าสงสาร แต่จะมีสักกี่คนที่ลุกขึ้นมาตั้งคำถามว่า ทำไมเขาเหล่านั้นจึงเข้าไม่ถึงสิทธิที่ควรได้รับกันนะ บทความนี้ชวนมาทำความเข้าใจความแตกต่างของการมองเพื่อนมนุษย์ด้วยความสงสาร vs การมองด้วยความเข้าใจ ซึ่งอาจนำไปสู่การมองและแก้ไขปัญหาที่แตกต่างกัน
&nbsp;
<h3>ทำความเข้าใจ Sympathy vs Empathy ความรู้สึกและเลนส์ที่แตกต่างกัน</h3>
sympathy คือ ความสงสาร เห็นอกเห็นใจ โดยตัดสินจากมุมมองของเรา
ส่วน empathy คือ ความสามารถในการเข้าใจความคิด ความรู้สึกของคนที่ต้องประสบพบเจอสิ่งนั้นจริง ๆ
&nbsp;
<h3>Sympathy vs Empathy ทำให้เรามองคนอย่างไร</h3>
ยกตัวอย่างเช่น การมองคนพิการในสังคม
ถ้าเรามองแบบมี sympathy เราจะรู้สึกว่า คนพิการน่าสงสารที่เกิดมามีร่างกายด้อยกว่าเรา และใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก
แต่ถ้าเรามองแบบมี empathy เราจะพยายามเข้าใจความคิด ความรู้สึกของคนพิการมากขึ้น เราอาจพบว่า พวกเขาไม่ได้อยากเป็นคนที่น่าสงสารในสายตาใคร ไม่อยากถูกมองว่าด้อยกว่าหรือเกิดมามีกรรม เพราะคนพิการก็เป็นมนุษย์ มีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกับคนอื่น เราอาจพบว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการ คือ สิทธิของคนพิการที่ช่วยให้เขาสามารถใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นในสังคมได้อย่างปกติ
&nbsp;
<h3>Empathy และการผลักดันปัญหาเชิงโครงสร้าง</h3>
sympathy vs empathy อาจนำไปสู่การแก้ปัญหาที่แตกต่างกัน
ตัวอย่าง A และ B เห็นน้อง ๆ ไม่มีเงินเรียนหนังสือ
A รู้สึกสงสาร จึงจัดงานวิ่งระดมเงินบริจาค ให้น้อง ๆ นำเงินไปใช้เรียนหนังสือ
ส่วน B ทำความเข้าใจว่า น้อง ๆ ต้องการสิทธิทางการศึกษาที่ยั่งยืนมากกว่าเงินบริจาคแค่ชั่วครั้งชั่วคราว B จึงเรียกร้องและผลักดันสิทธิทางการศึกษาให้กับน้อง ๆ
จากตัวอย่างที่ยกไป ถ้าเรามองแบบมี empathy เราจะมองเห็นรากของปัญหาได้ง่ายขึ้น และมองหาวิธีแก้ไขที่ได้ผลในระยะยาวด้วย เพราะเรารู้ว่า ลำพังเงินบริจาคอย่างเดียว ไม่สามารถซื้อสิทธิการศึกษาได้ ในขณะพวกเขาต้องอยู่กับปัญหานั้นต่อไป สิทธิทางการศึกษาที่เท่าเทียมเท่านั้นที่จะช่วยให้เด็กทุกคนได้เรียนหนังสือโดยที่ไม่ต้องรอคนรวยใจบุญมาหยิบยื่นโอกาสให้
ด้วยเหตุนี้ จึงมีหลายคนกล่าวว่า การทำการกุศลโดยไม่พูดถึงปัญหาเชิงโครงสร้าง เป็นการแก้ปัญหาจากปลายเหตุ มองเห็นปัญหา แต่ไม่พูดถึงสาเหตุของปัญหา จนกระทั่งเป็นการสำเร็จความใคร่ทางศีลธรรม ซึ่งตัวผู้เขียนเองไม่อยากตัดสินเจตนาใคร แต่อยากชวนให้ทบทวนว่า ก่อนที่เราจะหยิบยื่นอะไรสักอย่างให้ใคร เราทำเพราะเราสงสารหรือเข้าใจและให้เกียรติเขาในฐานะมนุษย์คนหนึ่งที่เท่าเทียมกันกับเรา การบริจาคอาจเป็นวิธีหนึ่งของการช่วยเหลือ แต่เรามองข้ามการแก้ไขปัญหาเชิงโครงสร้างได้จริง ๆ หรือ ?
&nbsp;
<h3>Empathy และการตระหนักรู้เรื่องสิทธิมนุษยชน</h3>
แม้เราไม่อาจเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ทั้งหมด เพราะเราไม่ได้ประสบสิ่งนั้นด้วยตัวเอง แต่เราสามารถฝึกมองเพื่อนมนุษย์อย่างมี empathy ได้ ด้วยการรับฟังความคิด ความรู้สึก และความต้องการของพวกเขา โดยไม่ตัดสินจากมุมมองของตนเอง
เราอาจพบว่า บางทีสิ่งที่เขาต้องการจริง ๆ ก็มีเพียง &ldquo;สิทธิ&rdquo; ที่ควรได้รับ การมองแบบมี empathy จึงช่วยสร้างความตระหนักเรื่องสิทธิมนุษยชนได้มากขึ้น และการตระหนักรู้เรื่องสิทธิมนุษยชนก็เกื้อหนุนให้เราสามารถมองคนอื่นอย่างมี empathy เช่นกัน เมื่อเราเคารพในหลักการของสิทธิมนุษยชน เราย่อมอยากเห็นทุกคนเข้าถึงสิทธิที่ควรได้รับ
&nbsp;
<h3>Empathy และการขับเคลื่อนสังคม</h3>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/b89e97b3-0cc8-4eb0-9206-1d0e8cfaa10e" alt="สงสารแต่ไม่เข้าใจ ประกอบ" width="960" height="600" />
<blockquote>
ขอบคุณภาพจาก https://prachatai.com/english/node/9596
</blockquote>
การมองแบบมี empathy ยังเป็นปัจจัยสำคัญที่หนุนนำให้เกิดการขับเคลื่อนทางสังคมต่าง ๆ เมื่อเราลุกขึ้นยืนหยัดเคียงข้างเพื่อนมนุษย์ที่เราเชื่อว่า พวกเขาต้องได้รับ &ldquo;สิทธิ&rdquo; ที่ควรได้
หลายต่อหลายครั้ง การขับเคลื่อนทางสังคมไม่ได้เกิดจากความรู้ทางการเมืองหรือสังคมที่ซับซ้อนอะไรเลย แต่มีจุดเริ่มต้นจาก empathy ที่เรามีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน 🤍
&nbsp;
New year&rsquo;s resolution ประจำปี 2022 นี้
ขอชวนทุกคนมาเพิ่ม &ldquo;มองเพื่อนมนุษย์แบบมี empathy มากขึ้น&rdquo; กันอีกสักหนึ่งข้อ ✨
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
Nafeesah Allen. (2021). What's The Difference Between Sympathy &amp; Empathy? Psychologists Explain. Retrieved from https://www.mindbodygreen.com/articles/sympathy-vs-empathy

ชอบภาษา ชอบหนังสือ ชอบเธอ

เมื่อสังคมนิยม ‘สงสาร’ แต่ไม่ ‘เข้าใจ’ อาจไปไม่ถึงการแก้ปัญหาที่ยั่งยืน

Keep fighting and following the (NCT) dream!

&ldquo;โอ๊ย ทำไงดี ต้องเขียน essay ส่งอีกแล้วหรอ&rdquo; นี่คงเป็นเสียงบ่นของใครหลาย ๆ คนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องเจอกับวิชาที่อาจารย์ชอบให้เขียนเรียงความภาษาอังกฤษ (แค่ภาษาไทยก็แทบจะเอาไม่รอดแล้ว) ปัญหาการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ เช่น ไม่รู้ว่าควรใช้คำอะไร จะเขียนประโยคแบบไหนดี เป็นปัญหาที่พบได้บ่อย แต่ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ ตัวผู้เขียนเองก็จำได้ว่าตอนที่หัดเขียนเรียงความภาษาอังกฤษครั้งแรกก็เจอปัญหามากมายเช่นเดียวกัน เนื่องจากภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองของผู้เขียนและคนไทยส่วนใหญ่ แต่วันดีคืนดีก็ได้ไปเจอกับหนังสือสามเล่มที่ได้เปลี่ยนชีวิตไปทั้งชีวิต เพราะว่าหนังสือทั้งสามเล่มนี้ได้ช่วยดึงผู้เขียนออกจากหุบเหวความลำบากของการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ และเพื่อเป็นแนวทางให้กับผู้อ่านที่กำลังประสบปัญหาเช่นเดียวกันนี้ จึงอยากจะแชร์หนังสือดี ๆ เหล่านี้ต่อโดยหวังว่าอาจจะช่วยพัฒนาการเขียนภาษาอังกฤษได้ไม่มากก็น้อย ซึ่งทั้งสามเล่มที่จะกล่าวถึงมีดังต่อไปนี้
&nbsp;
<h3>1. The Elements of Style by William Strunk Jr.</h3>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/a940d49f-482c-4b18-b980-1a6b4cbb5291" alt="Copy of Essayปัง ภาพประกอบบทความ 01" width="4000" height="2501" />
หากเอ่ยถึงชื่อของหนังสือเล่มนี้แล้ว ผู้เขียนมั่นใจว่าคนที่เรียนเอกภาษาอังกฤษและผู้ที่สนใจด้านภาษาอังกฤษคงคุ้นชื่อหรืออาจเคยพบเห็นตามร้านหนังสือมาก่อน บางคนอาจเคยเห็นปกที่เป็นรูปสุนัขพันธุ์บีเกิลแสนน่ารักพื้นหลังสีชมพู หรือบางคนอาจเคยเห็นปกคลาสสิกสีเทา ในส่วนของเนื้อหาภายในเล่มนั้นจะมีการแบ่งเนื้อหาต่าง ๆ ออกอย่างชัดเจน เช่น บทที่พูดถึงการใช้เครื่องหมายวรรคตอนในภาษาอังกฤษ คำศัพท์ต่าง ๆ ที่หลายคนมักใช้ผิด หรือกระทั่งวิธีการเขียนอย่างไรให้มีสไตล์เป็นของเราเอง โดยแต่ละส่วนก็จะมีตัวอย่างเพื่อเสริมการอธิบายอย่างชัดเจน โดยส่วนตัวแล้ว ผู้เขียนมองว่า The Elements of Style เป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่คนอยากเขียนเรียงความภาษาอังกฤษเป็นควรมีไว้ครอบครอง (และอย่าลืมอ่านด้วยนะคะ) เนื่องจากเล่มนี้มีเนื้อหาครอบคลุมวิธีการเขียนที่ดีเกือบทั้งหมด ซึ่งเนื้อหาที่กล่าวถึงในหนังสือบางครั้งไม่ได้มีสอนตามชั้นเรียนภาษาอังกฤษทั่ว ๆ ไป จากประสบการณ์ของผู้เขียนและเสียงเล่าลือของคนที่เคยอ่านแล้ว ผู้เขียนรู้สึกว่าเล่มนี้สามารถช่วยชีวิตได้มากถึงมากที่สุด เพราะจากคนที่เขียนเรียงความภาษาอังกฤษแทบจะไม่เป็นภาษามนุษย์ หลังจากอ่านเล่มนี้และพยายามทำตามวิธีในหนังสือก็พบว่า เรียงความที่ส่งอาจารย์ได้รับคำชมจากอาจารย์อย่างมากและคะแนนก็เพิ่มขึ้นเช่นเดียวกัน
&nbsp;
<h3>2. 100 Ways to Improve Your Writing by Gary Provost</h3>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/0099f821-cc42-4c74-9d6f-b9007dd3d237" alt="Copy of Essayปัง ภาพประกอบบทความ 02" width="4000" height="2500" />
หนังสือเล่มเล็กขนาดกะทัดรัดที่มาพร้อมกับราคาย่อมเยาและพ่วงมาด้วยความพิเศษของเล่มนี้คือ มีการแนะนำตั้งแต่ก่อนการเริ่มเขียน เช่น ทำอย่างไรเมื่อต้องเขียนงานที่ไม่อยากเขียน ไปจนถึงวิธีการตรวจทานแก้ไขก่อนจะกลายเป็นงานเขียนที่สมบูรณ์ อีกหนึ่งความพิเศษของ 100 Ways to Improve Your Writing คือยังมีการแนะนำหนังสือเล่มอื่นที่ควรอ่านเสริม ไม่ว่าจะเป็นหนังสือคำพ้องเพื่อให้คนเขียนสามารถใช้คำศัพท์ได้หลากหลายมากขึ้น และหนังสือเล่มนี้ยังมีตัวอย่างประกอบเพื่อความเข้าใจอีกด้วย แม้จะมีไม่มากนัก แต่ก็ช่วยเสริมความเข้าใจได้อย่างมาก ในความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน หนังสือเล่มนี้จึงเป็นอีกเล่มที่ควรมี เนื่องจากเนื้อหาที่สั้นกระชับ จึงเหมาะอย่างยิ่งที่จะใช้ทบทวนสำหรับคนที่มีเวลาไม่มาก (โดยเฉพาะคนที่ชอบอ่านทวนหนึ่งวันก่อนสอบ)
&nbsp;
<h3>3. Vocabulary Builder by Merriam-Webster&rsquo;s</h3>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/928b2c02-c97d-46af-a72b-36e380d3a108" alt="Copy of Essayปัง ภาพประกอบบทความ 03" width="4000" height="2501" />
เมื่อถึงเวลาลงมือเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ ผู้เขียนเชื่อว่าหลายคนเคยเจอปัญหาในการหลากคำ เช่นเดียวกับการเขียนเรียงความภาษาไทย การหลากคำก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ทำให้งานเขียนของเรามีประสิทธิภาพและน่าอ่านมากขึ้น โดยวิธีการเพิ่มคลังคำศัพท์ภาษาอังกฤษก็มีหลายวิธี ยกตัวอย่างเช่น การท่องจำ การจดศัพท์ใหม่ ๆ ลงในสมุด หรือแม้กระทั่งการนำคำศัพท์นั้นมาใช้ในชีวิตประจำ แต่ความพิเศษของหนังสือศัพท์เล่มนี้คือการเพิ่มคลังศัพท์ผ่านรากศัพท์ภาษาอังกฤษนั่นเอง เนื่องจากการจำศัพท์เป็นกลุ่ม ๆ ตามรากของคำที่มีความสัมพันธ์กัน จะทำให้สามารถเดาความหมายของศัพท์ที่ไม่เคยเจอมาก่อนได้ นอกจากนี้แต่ละคำก็จะมีเสียงอ่านที่ถูกต้องตามภาษาอังกฤษ ความหมาย ประโยคตัวอย่างการใช้ รวมไปถึงเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับคำศัพท์ ข้อดีอีกอย่างของเล่มนี้คือมีแบบทดสอบในทุก ๆ บทเพื่อให้ได้ทวนศัพท์อยู่ตลอด อย่างไรก็ตามหนังสือเล่มนี้อาจทำให้ผู้อ่านบางคนรู้สึกท้อแท้หรืออาจเหนื่อยตอนอ่าน เนื่องจากมีจำนวนหน้ากว่า 700 หน้า ซึ่งล้วนแต่เต็มไปด้วยความรู้มากมาย (ตอนอ่านผู้เขียนก็รู้สึกท้อแท้เช่นเดียวกัน) แต่ด้วยขนาดกะทัดรัดก็มักจะทำให้ผู้เขียนหยิบมาอ่านเมื่อมีเวลาว่างตลอดเวลา
&nbsp;
ผู้ที่สนใจหนังสือทั้งสามเล่มสามารถหาซื้อได้ตามร้านหนังสือทั่วไป อย่างไรก็ตามแม้ว่าหลายคนยังคงมองว่าการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษถือได้ว่าเป็นงานหิน แต่ผู้เขียนเชื่อว่าหากลองอ่านสามเล่มนี้และลองทำตาม รับรองได้ว่าทักษะการเขียนภาษาอังกฤษจะเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเนื่องจากเทอมใหม่ได้มาถึงแล้ว ใครที่ผิดหวังกับเกรดในเทอมก่อนหน้า เรามาลองเร่งไฟการเรียนของเราด้วยการอ่านหนังสือตั้งแต่วันนี้ และขอให้ทุกคนมีความสุขกับเทอมใหม่นี้นะคะ

อาร์มี่และรันเนอร์ ผู้ชื่นชอบหนังสือและหนัง ดูคลิปหมาแมวเป็นชีวิตจิตใจ

Essay ปังด้วยสามเล่มนี้

ไม่ค่อยมีสมาธิ หลุดโฟกัสง่าย ทำงาน 10 นาที พักครึ่งชั่วโมง
หุนหัน ทำอะไรแบบเร่งรีบ เหมือนกด Fast forward จนลน
ความอดทนต่ำ สมัครสารพัดพรีเมียมเพราะไม่อยากรอโฆษณา
นอนไม่หลับเพราะกังวล หรือสะดุ้งตื่นแต่เช้าเพราะวิตก
ผ่อนคลายไม่เป็นจนล้าและเหนื่อยสะสม
&nbsp;
หากคุณเคยประสบอาการเหล่านี้ ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง ยินดีด้วย คุณอาจจะกำลังเป็นหนึ่งในผู้ใช้ชีวิตแบบ &ldquo;ติดรีบ&rdquo; หรือ Fast-Paced Life
&nbsp;
<h3>ชีวิตติดรีบ</h3>
Fast-Paced Life หรือที่เราเลือกแปลว่า &ldquo;ชีวิตติดรีบ&rdquo; คือชีวิตที่หลายต่อหลายคนน่าจะกำลังใช้อยู่ บ้างอาจจะรู้ตัว แต่บ้างก็อาจจะไม่รู้ตัว คนที่ใช้ชีวิตแบบนี้ใช้เวลาในวันวันหนึ่งไปอย่างเร่งรีบ เพราะต้องการทำหลายอย่างในเวลาอันน้อยนิด หมดธุระกับสิ่งหนึ่งแล้วก็หันไปหาอีกสิ่งในทันที เหมือนกำลังเล่นเกมที่เมื่อจบด่านหนึ่งแล้วก็กระโดดไปเล่นด่านต่อ ๆ ไปไม่มีวันหยุด
&nbsp;
<h3>เหมือนกำลังดิ้นรนวิ่งบนลู่วิ่งยังไงยังงั้น</h3>
การใช้ชีวิตแบบติดรีบทำให้เราลืมโฟกัสสิ่งที่เกิดขึ้นหรือสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ตรงหน้า เพราะมัวแต่รีบทำให้สมบูรณ์เพื่อไปทำสิ่งต่อ ๆ ไป หรือพูดง่าย ๆ ก็คือ เราไม่ได้มีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน เราสนใจแต่สิ่งภาคหน้า หรือสนใจแต่สิ่งที่วัยรุ่นหลายคนกำลังกังวลอยู่ อย่างอนาคต เหมือนเราหลับหูหลับตาพุ่งไปข้างหน้าลูกเดียว ไม่คิดจะหยุดพิจารณาสิ่งรอบข้าง และบางครั้งอาจจะเร่งฝีเท้าด้วยซ้ำไป เหมือนกำลังดิ้นรนวิ่งบนลู่วิ่งยังไงยังงั้น ในที่นี้เราไม่ได้กำลังจะรีบตามเธอคนนั้นให้ทันแบบในเพลง &ldquo;ลู่วิ่ง&rdquo; ของวง Tilly Birds แต่เรากำลังวิ่งแข่งกับเวลา บางคนอาจจะพูดว่า เวลาอยู่กับเรา แต่สำหรับคนที่ใช้ชีวิตติดรีบ เวลา คือ &ldquo;ศัตรู&rdquo;
&nbsp;
&ldquo;วิ่งตามเธออย่างนี้ มันเหนื่อยรู้ไหม
เธอลองมาเป็นฉันไหมสลับกันดู
ต้องแพ้ให้เธออย่างนี้ ไปอีกนานแค่ไหน
ถ้าวิ่งตามเธอไม่ทัน ฉันก็คงแพ้ไป&rdquo;
- แด่ เวลา และคนที่ฉันวิ่งตามไม่ทัน
 <img src="https://admin.chu.in.th/assets/e480730e-2b29-45c8-9514-50ae4431656a" alt="Copy of Fast Paced Lifeประกอบ 01" width="4000" height="2500" />
นอกจากเราจะต้องวิ่งแข่งกับเวลาแล้ว ยังต้องวิ่งแข่งกับคนในสังคมอีก เพื่อไปให้ถึงจุดหมาย ใครไปถึงก่อนก็ถือว่าชนะ วันไหนที่คนอื่นเริ่มแซงเรา แล้วเราไม่ยอม ก็ย่อมต้องรีบเร่งฝีเท้าและพุ่งไปข้างหน้า ให้เร็วและไกลกว่าเดิม แต่ถ้าวันไหนเกิดเหนื่อยล้า วิ่งได้ช้าลงจนรั้งท้าย ก็จะเกิดความรู้สึกน้อยใจ เครียด กดดัน และโทษตัวเอง วิถีชีวิตติดรีบแบบนี้จึงไม่เพียงแต่จะทำให้เราเป็นนักวิ่ง แต่ยังทำให้เราเป็นคนปวดหลัง คนปวดไมเกรน และคนนอนไม่หลับด้วย
&nbsp;
<h3>เติมเต็มทุกเศษเสี้ยววินาทีด้วยกิจกรรมจำนวนมาก</h3>
เมื่อเราเชื่อว่าเวลาในชีวิตมีน้อยนัก แต่สิ่งที่อยากทำหรือจะต้องทำกลับมีมาก จากที่เคยทำให้เสร็จไปทีละอย่าง ก็เปลี่ยนมาใช้วิธีทำหลายอย่างในเวลาเดียวกัน หรือที่เรียกกันว่า Multitasking เพื่อเติมเต็มทุกเศษเสี้ยววินาทีด้วยกิจกรรมจำนวนมากเท่าที่จะทำได้ และในปัจจุบัน การทำหลายอย่างพร้อมกันได้กลายเป็นค่านิยมที่ได้รับความนิยมและเชิดชูไปแล้ว เพราะเมื่อเสริมกับวัฒนธรรมการทำงานหนักและความโปรดักทีฟ การหยิบจับทำอะไรหลาย ๆ อย่างในเวลาเดียวกันทำให้เราดูเป็นคนมีอะไรทำ มีคนต้องการและมีคุณค่า
&nbsp;
<h3>ภาพที่ถูกกรอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว</h3>
ถึงแม้การทำอะไรแบบรีบ ๆ จะทำให้เราได้ทำหลายอย่างมากขึ้น แต่ชีวิตหรือห้วงเวลาแห่งความเร่งรีบนั้นจะกลายเป็นภาพที่ถูกกรอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นภาพเบลอ ที่ถ้าให้นึกย้อนกลับไป ก็คงจะจำไม่ได้ หรืออาจจะจำได้ลาง ๆ หลายคนอาจจะไม่รู้ตัว แต่บางครั้งคุณอาจจะเคยลืมว่าวันนี้ได้ทำอะไรไปบ้าง มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เพราะมัวแต่ใช้ชีวิตแบบเร่งรีบไปข้างหน้า เมื่อเราไม่ยอมหยุดเพื่อมองสิ่งรอบตัวและอยู่กับปัจจุบัน ช่วงเวลาที่ดีก็จะไหลรอดออกไปจากความทรงจำเหมือนเม็ดทรายที่ไหลผ่านร่องนิ้วมือไปอย่างไม่รู้ตัว
&nbsp;
<h3>จากนักวิ่ง สู่นักวิ่ง</h3>
ในฐานะที่เราก็เคยเป็น &ldquo;นักวิ่งแข่ง&rdquo; มาก่อน เราเลยอยากชวนให้ทุกคนลองชะลอ วิ่งให้ช้าลง หยุดพัก แล้วค่อยเริ่มวิ่งอีกครั้ง แต่คราวนี้ให้วิ่งอย่างตั้งใจ รอบคอบ และไปตามจังหวะของตัวเอง เพราะเส้นทางและจังหวะชีวิตของคนเราน่ะต่างกัน ค่อย ๆ วิ่งไปสู่จุดหมายในแบบที่เราไหว น่าจะดีกว่าฝืนวิ่งแข่งกับคนอื่นนะ ระหว่างทางก็อย่าลืมหันมาสังเกตสิ่งรอบข้างด้วยล่ะ ไม่ใช่มองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว เพราะเรื่องราวดี ๆ อาจเกิดขึ้นระหว่างทางก็ได้ แล้วมาเป็น &ldquo;นักวิ่ง&rdquo; ใน &ldquo;ลู่วิ่ง&rdquo; ของตัวเองด้วยกันนะ
&nbsp;
Go at your own pace :)
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง&nbsp;
ลู่วิ่ง (Can't Keep Up) [แฟ้มข้อมูลวิดีทัศน์]. (3 สิงหาคม 2564). สืบค้นจาก https://youtu.be/irMw09ie1wE
Brady, A. (2017). Slowing down: 7 ways to find balance in a fast-paced world. Chopra. Retrieved from https://chopra.com/articles/slowing-down-7-ways-to-find-balance-in-a-fast-paced-world

Fast-Paced Life: นี่เรากำลังวิ่งแข่งกันอยู่เหรอ

ในนามของ “แฮชแท็ก”: เสียงเรียกร้อง เสรีภาพ และชีวิตในโรงเรียน

* คำเตือน: บทความนี้อาจมีเนื้อหาที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกไม่สบายใจได้ * 
&nbsp;
&ldquo;แม่จ๋า ตลกร้ายคืออะไรหรอ&rdquo;
&ldquo;หนูเห็นคนไม่มีแขนตรงนั้นไหมลูก ลองบอกให้เขาปรบมือสิ&rdquo;
&ldquo;แม่ แต่หนูตาบอดนะ&rdquo;
&ldquo;ก็นั่นแหละ&rdquo;
&nbsp;
คุณขำออกกับสิ่งนี้หรือเปล่า ?
คุณอาจจะยังสับสนอยู่ว่านี่คืออะไร คุณอาจจะรู้สึกหดหู่และเห็นว่ามันไม่น่าตลกตรงไหนเลย คุณอาจจะรู้ว่ามันตลกที่ตรงไหนแต่ก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรนำมาเล่น
หรือคุณอาจจะกำลังหัวเราะแล้วก็คิดว่า...
&ldquo;มันก็แค่มุกปะ ขำ ๆ อย่าจริงจังดิ&rdquo;
แน่นอนว่าสังคมเราดำเนินมาจนถึงปี 2022 ก้าวผ่านความผิดพลาดจากการมองเพื่อนมนุษย์ไม่เท่ากันมาไกลมากพอสมควร การเหยียดและอคติหลายประการเป็นสิ่งที่ทุกคนเห็นตรงกันว่า &ldquo;ไม่ถูกต้อง&rdquo; ไม่ว่าจะเป็นการเหยียดเชื้อชาติ อคติทางเพศ อคติต่อความพิการ เป็นต้น เรื่องเหล่านี้ถูกรณรงค์ เผยแพร่ บอกต่อกันเป็นวงกว้างโดยเฉพาะบนสื่อสังคมออนไลน์ และส่งผลกระทบต่อการผลิตเนื้อหาต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นสื่อโฆษณา นวนิยายเรื่องแต่ง ภาพวาด หรือแม้กระทั่ง &ldquo;มุกตลก&rdquo; ที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งบันเทิงที่มนุษย์ทุกคนชอบใจ ก็ถูกตั้งคำถามกับความเหมาะสมของเนื้อหาที่อาจทำให้ใครบางคนรู้สึกไม่สบายใจและเจ็บปวดกับมัน จนนำมาสู่การถกเถียงกันว่า &ldquo;เรายังสามารถเล่นมุกตลกได้อยู่หรือไม่&rdquo;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/95b02c6a-8956-4fd9-ae58-bf1b73d14600" alt="Copy of Dh" width="960" height="600" />
<h3>&ldquo;อารมณ์ขัน&rdquo; กับ &ldquo;ตลกร้าย&rdquo;</h3>
อารมณ์ขันนั้นเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับมนุษย์มาตลอด อย่างน้อยก็ตั้งแต่สมัยกรีกโบราณ มุกตลกไม่ได้เป็นเพียงสิ่งบันเทิงที่สร้างเสียงหัวเราะให้กับมนุษย์เพียงอย่างเดียว แต่ยังถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือในการยั่วล้อกับอำนาจอยู่บ่อยครั้งอย่างที่ทุกคนน่าจะคุ้นเคยกันดีในรูปแบบของการ &ldquo;เสียดสี&rdquo; เช่น มุกล้อเลียนรัฐบาล ที่มีให้เห็นอยู่ทุกยุคสมัยไม่ใช่แค่ในประเทศไทย เพราะมุกตลกเหล่านี้ก็เหมือนกับน้ำเชื่อมที่อาบใบมีด นำความหวานคืออารมณ์ขันที่ไม่มีพิษภัยมาเคลือบอาวุธโจมตีเหล่าผู้ถืออำนาจ เชือดเฉือนด้วยคารมแทนการปะทะที่คนตัวเล็ก ๆ ไม่อาจชนะได้
ปัจจัยหนึ่งที่ทำให้คนเราเกิดความตลกขบขันนั่นคือ &ldquo;ความรู้สึกเหนือกว่า&rdquo; หากว่ากันในบริบทของการเล่นมุกเสียดสี หยอกล้อผู้มีอำนาจ เช่น มุกที่ว่า พระเจ้าสร้างประเทศไทยมาสมบูรณ์แบบเกินไปจนต้องสร้างนักการเมืองมาขวางความเจริญ จะเห็นได้ว่าความรู้สึกเหนือกว่าจากมุกตลกนี้ทำได้อย่างมากก็แค่ยั่วล้อนักการเมืองว่าแสวงหาแต่ประโยชน์ของตนเอง เป็นอุปสรรคต่อความเจริญของประเทศ แสดงออกถึงความไม่พอใจของประชาชน แต่ก็ไม่ได้ทำให้อำนาจของนักการเมืองนั้นสูญสลายไปในโลกความจริง ในทางกลับกันหากใบมีดอาบน้ำเชื่อมที่เรียกว่ามุกตลกนั้น หันคมของมันเข้าหากลุ่มคนที่ถูกสังคมเหยียบย่ำอยู่แต่เดิมในโลกความเป็นจริงล่ะ
การเล่นมุกตลกกับสิ่งที่ไม่เหมาะสม สิ่งที่ไม่ควรตลก ที่เรียกว่า &ldquo;Dark Humor&rdquo; หรือ &ldquo;ตลกร้าย&rdquo; นั้น หลายครั้งก็มีเป้าโจมตีไปยังกลุ่มคนบางกลุ่มที่สังคมมีอคติบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นคนผิวสี ชาติพันธุ์ชนกลุ่มน้อย ผู้หญิง LGBTQ+ คนพิการ คนไร้บ้าน เป็นต้น การแสดงอคติ เหยียดหยามและลดทอนคุณค่าความเป็นมนุษย์ของกลุ่มคนเหล่านี้ตรง ๆ เป็นสิ่งที่คนในสังคมส่วนใหญ่เห็นตรงกันว่าเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ เพราะเห็นกันอยู่ว่ามันคือการหันใบมีดเข้าหาคนที่ถูกเลือกปฏิบัติจากคนในสังคมอยู่แล้ว แต่การนำน้ำเชื่อมรสโปรดของทุกคนที่เรียกว่าอารมณ์ขันมาเคลือบใบมีดนั้นไว้ กลับไปสะกิดต่อมความรู้สึก &ldquo;เหนือกว่า&rdquo; ทำให้คนบางส่วนรู้สึกขำและไม่ได้เห็นว่ามันมีพิษภัยอะไรในเมื่อ &ldquo;มันก็เป็นแค่มุกตลกนี่ ชีวิตจริงเราก็แยกแยะได้ปะ&rdquo;
<h3>แล้วเราแยกมุกตลกออกจากชีวิตจริงได้จริงหรือเปล่า ?</h3>
แม้จะถูกเคลือบด้วยน้ำเชื่อม มีดก็ยังมีความคม การกดขี่เหยียดหยามก็เช่นเดียวกัน นอกจากจะเป็นการผลิตซ้ำเนื้อหาที่มีอคติ กดขี่และเหยียดหยามเพื่อนมนุษย์ด้วยกันแล้ว ซ้ำร้ายการที่มันเคลือบน้ำเชื่อมมาในรูปแบบของมุกตลกนี่แหละ ที่กล่อมให้ผู้คนเชื่อว่า &ldquo;มันไม่ได้ร้ายแรง&rdquo; &ldquo;ก็แค่พูดเล่นไม่จริงจัง&rdquo; แต่สุดท้ายเราทุกคนก็ล้วนใช้ชีวิตอยู่ในโลกความเป็นจริงกันทั้งนั้น หลายครั้งเหตุการณ์รูปแบบเดียวกันที่เกิดขึ้นจริงถูกละเลย เพราะถูกมองเป็นเรื่องตลก แถมคนที่เจ็บปวดก็ยังถูกเหยียบซ้ำด้วยการหยิบสิ่งนี้มาทำเป็นเรื่องขบขันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากการเล่นมุกเหล่านั้น
ตัวอย่างที่พบเจอได้บ่อยสุดของเรื่องนี้คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากมุกข่มขืน ที่ไม่ว่าเหยื่อจะเป็นเพศใดก็ล้วนแสดงถึงอคติทางเพศ มิหนำซ้ำยังลดทอนความรุนแรงของการข่มขืนไปมากทีเดียว ทำให้การข่มขืนดูเป็นเรื่องที่ &ldquo;ก็ไม่มีอะไร ขำ ๆ&rdquo; และงานวิจัยเกี่ยวกับเรื่องนี้พบว่า การได้ยินมุกข่มขืนบ่อย ๆ ทำให้ผู้คนคิดจริง ๆ ว่าการข่มขืนไม่ใช่เรื่องรุนแรง หรืออย่างมุกพ่อบ้านใจกล้า ที่ดูเหมือนจะไม่มีพิษภัยอะไร แต่การที่มุกนี้ถูกใช้อย่างแพร่หลายก็ทำให้กรณีผู้ชายเป็นเหยื่อความรุนแรงในครอบครัวกลายเป็นเรื่องไม่ร้ายแรง แถมยังถูกสังคมหัวเราะใส่เพราะคิดว่ามัน &ldquo;ไม่ได้จริงจัง&rdquo;
<h3>สุดท้ายแล้วจะเหลืออะไรให้เราตลกได้บ้าง ?</h3>
การตัดสินว่าอะไรตลกหรือไม่ตลกที่จริงก็เป็นสิ่งที่ปัจเจกอยู่พอตัว มุกตลกมุกหนึ่งบางคนอาจขำบางคนอาจมองว่ามัน &ldquo;แป้ก&rdquo; อย่างไรก็ตามมันก็ยังพอมีจุดที่ทำให้ทุกคนรู้สึกสนุกร่วมกันอยู่บ้าง ถ้าเราพิจารณากันจริง ๆ แล้วก็จะพบว่ายังมีมุกตลกอีกมากมายที่สามารถกระตุ้นต่อมอารมณ์ขันของคนเราได้ ให้เราสนุกร่วมกันอย่างไม่มีพิษภัย ไม่ได้ไปทำร้ายใคร อย่างมุกเล่นคำง่าย ๆ ที่อาศัยการเล่นคำ ใช้ความไม่เข้ากันมาสะกิดต่อมตลกในตัว
&ldquo;ถ้ายุงลายมาเราจะทำอย่างไร&rdquo;
&ldquo;ก็ไลน์ตอบสิ ส่งสติกเกอร์ไปด้วย :D&rdquo;
ตอนนี้คุณอาจจะกำลังหัวเราะอยู่ คุณอาจจะหลุดยิ้มออกมาหน่อยนึง คุณอาจจะส่ายหัวพร้อมกับคิดว่า &ldquo;แป้กว่ะ&rdquo; หรือคุณอาจจะกำลังขมวดคิ้วพร้อมกับพูดออกมาเบา ๆ ว่า &ldquo;อิหยังวะ&rdquo; แต่อย่างน้อยมุกแบบนี้ก็ไม่มีใครต้องเจ็บปวด ทุกคนสามารถหัวเราะร่วมกันได้ (ไม่ว่าจะหัวเราะเพราะมันตลกหรือหัวเราะเพราะมันแป้กจนน่าขำ) เหมือนกับน้ำหวานแก้วนึงที่ไม่ได้มีใบมีดซ่อนอยู่ในนั้น แม้ว่าคุณอาจมองว่ามันจืดไปหน่อยก็ตาม แต่ในเมื่อทุกคนก็ดื่มมันร่วมกันได้โดยไม่มีใครต้องถูกทำร้าย มันก็เป็นสิ่งที่น่ายินดีไม่ใช่หรือ
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
วศินี พบูประภาพ. (2562). ในโลกที่ตื่นรู้ในความ PC ตลกแบบไม่ทำร้ายใคร คือความท้าทายใหม่ของมืออาชีพ. สืบค้นจาก https://workpointtoday.com/political-correctness-comedy/
ศิริพร ศรีวรกานต์. (2564). วรรณกรรมมุกตลกและวรรณกรรมเสียดสี. ใน คณาจารย์ภาควิชาวรรณคดีเปรียบเทียบ (บ.ก.), วรรณคดีทัศนา (พิมพ์ครั้งที่ 2, หน้า 13-24). กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Thomae, M., Viki, T., Cullen, A., &amp; Fernandez, H. (2007). The effect of sexist humor and type of rape on men's self-reported rape proclivity and victim blame. Current Research in Social Psychology, 13(10), 122-132. Retrieved from https://www.researchgate.net/publication/237222999

Dark Humor - ถ้ามีคนเจ็บปวดจากมุกตลก เรายังจะขำออกอยู่หรือไม่

หนูชอบนอนขอโทษด้วยนะคะ🥺

ปัจจุบันการเล่นโซเชียลมีเดียคงกลายเป็นสิ่งปกติที่ใคร ๆ ก็ทำกัน และกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของคนในยุคนี้ไปแล้ว ไม่ว่าจะเล่นเพื่อติดตามข่าวสาร แชร์เรื่องราวของตนเอง หรือจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม การอยู่ในโลกโซเชียลก็คงสร้างความเพลิดเพลินและสนุกสนานให้กับหลายคนไม่น้อยเลยทีเดียว อย่างไรก็ตาม ยังมีคนจำนวนมากที่ต้องพบเจอปัญหาหลาย ๆ อย่างจากการเสพข่าวสาร เรื่องราว ชีวิตของคนอื่นบนโลกโซเชียล ซึ่งหนึ่งในปัญหาหลักที่พบเจอก็คือ &ldquo;การเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นบนโซเชียลมีเดีย&rdquo;
บางครั้งหลายคนที่คอยติดตามเรื่องราว ชีวิตต่าง ๆ ของคนอื่นบนสังคมออนไลน์ ไม่ว่าจะเป็นคนที่รู้จักหรือไม่รู้จักก็ตาม อาจเคยมีความคิดที่ว่า ทำไมคนที่เราติดตามบนสังคมออนไลน์เหล่านั้น ถึงมีชีวิตที่ดีกันจังเลยนะ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะนำภาพเหล่านั้นมาเปรียบเทียบกับตัวเอง จนทำให้คำถามมากมายพรั่งพรูขึ้นในหัวของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็น &ldquo;ทำไมทุกคนถึงมีชีวิตที่ดีจังเลยนะ ได้ไปกินอาหารดี ๆ ไปเที่ยวที่หรู ๆ มีกระเป๋าสวย ๆ ถือใช้ตลอดเลย&rdquo; หรือว่า &ldquo;ทำไมคนอื่นดูขยันจังเลย เรียนก็เก่ง บนโซเชียลก็เห็นโพสต์ไปทำกิจกรรมของมหา&rsquo;ลัยทุกอย่างเลย ทำไมฉันแค่เรียนวัน ๆ นึงก็หมดแรงไม่อยากทำอะไรแล้ว แต่ดูคนอื่นสิ&rdquo; &ldquo;ทำไมคนนี้สวย หุ่นดีจัง เห็นรูปบนไอจีแล้วนึกว่านางแบบ&rdquo; หรือความคิดมากมายในหัวเกิดขึ้นต่าง ๆ นานา โดยไม่หยุดที่จะเปรียบเทียบชีวิตของตัวเองกับเรื่องราวของคนอื่นบนโลกโซเชียล หากโชคดีหน่อยความคิดเหล่านั้นก็คงเป็นเพียงแค่ความคิดชั่ววูบที่มากวนใจได้ไม่นานนัก ในทางกลับกัน หากพวกเขาไม่สามารถนำความคิดเหล่านั้นออกไปจากหัว แล้วจมอยู่กับความคิดอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนบางทีมันก็ค่อย ๆ กัดกินสภาพจิตใจ ความรู้สึก ความเชื่อมั่นในตัวพวกเขาไปทีละนิด ๆ ทำให้บางทีพวกเขาก็อดน้อยใจในตัวเองไม่ได้ว่าทำไมชีวิตพวกเขาถึงไม่ดีเหมือนคนอื่นบ้าง
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/27602d36-6908-4e76-b2ec-18c7b70b3449" alt="Copy of Social Media ชีวิตดี ๆ (?) ที่ลงตัว ภาพประกอบบทความ" width="960" height="600" />
อย่างไรก็ตาม แท้จริงแล้ว เรื่องราวสุดสมบูรณ์แบบเหล่านั้นที่พวกเขาได้เห็นบนโซเชียลมีเดีย มันไม่ใช่เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิตของคนเหล่านั้น บางทีอาจจะเป็นเพียงแค่ชีวิตดี ๆ เพียงช่วงเวลาหนึ่งที่เผยให้ดูจากชีวิตในหนึ่งวันของพวกเขาแค่เพียงเท่านั้นเอง ภาพต่าง ๆ ที่ถ่ายทอดออกไปในโลกโซเชียลนั้น ไม่ได้แสดงถึงเรื่องราว ความรู้สึกทั้งหมดในชีวิตจริงของพวกเขา ว่าพวกเขาเองก็ไม่ได้มีความสุขได้ตลอดเวลาหรอกนะ บางครั้งก็มีสุข มีทุกข์ เป็นเรื่องปกติ ไม่มีใครในโลกนี้ที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีใครมีความสุขได้ตลอดเวลา แต่เพียงแค่หลายคนเลือกที่จะถ่ายทอดแต่สิ่งดี ๆ เรื่องราวดี ๆ ของตัวเองบนแพลตฟอร์มออนไลน์ก็เพียงแค่นั้น ซึ่งพวกเขาไม่ผิดที่จะทำเช่นนั้น เพราะทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกได้ว่าอยากโพสต์อะไรบนโซเชียลมีเดีย หรือบางทีพวกเขาแค่อยากจะเก็บแต่ความทรงจำดี ๆ เรื่องราวดี ๆ ของตัวเองไว้บนแพลตฟอร์มออนไลน์ก็เท่านั้นเอง และคนที่เล่นโซเชียลมีเดียแล้วเกิดน้อยใจ อิจฉาชีวิตคนอื่นนั้นก็ไม่ผิดเช่นกัน ไม่ผิดที่พวกเขาจะชอบอยู่ในโลกโซเชียล ไม่ผิดที่พวกเขาจะเผลอเปรียบเทียบชีวิตของตัวเองกับคนอื่น
แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาควรระลึกไว้เสมอว่า อย่าไปยึดติดกับทุกอย่างบนโลกโซเชียลมากขนาดนั้น หากเล่นแล้วเกิดความรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง หรือความรู้สึกใด ๆ ก็ตามที่ทำให้เป็นทุกข์ ขอให้ลองออกห่างจากโลกโซเชียลแล้วหันมาอยู่กับตัวเอง อยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง และตระหนักอยู่เสมอว่า คุณไม่จำเป็นต้องมีชีวิตที่ดี ชีวิตที่เก่ง หรือชีวิตที่มีความสุขตลอดเวลาเหมือนกับคนอื่นบนโลกโซเชียลหรอกนะ เพราะนอกจากสิ่งเหล่านั้นจะไม่ใช่เรื่องราวทั้งหมดของชีวิตพวกเขาแล้ว นิยามของคำว่า "ความสุข" ของแต่ละคนนั้นก็ไม่เหมือนกัน คุณไม่ควรเอาความสุขของตัวเองไปขึ้นอยู่กับใคร ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร ตราบใดที่คุณมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำ สิ่งที่ตัวเองเป็น ก็นับว่าเป็นเรื่องที่งดงามมากแล้ว ชีวิตที่มีเพียงครั้งเดียวนี้ จงใช้ชีวิตในรูปแบบของตัวคุณเอง และทำให้ตัวเองเป็นของขวัญสำหรับชีวิต แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว :-)

Social media ชีวิตดี ๆ (?) ที่ลงตัว

CW: Sex
&ldquo;เซ็กซ์ (sex)&rdquo; เป็นเรื่องธรรมชาติที่ถูกวัฒนธรรมตีกรอบไว้ ทำให้เราไม่สามารถพูดถึงเรื่องเซ็กซ์ได้อย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมาเท่าที่ควร วัยรุ่นถูกสั่งสอนให้รู้จักหักห้ามใจ รักนวลสงวนตัว ทั้ง ๆ ที่เป็นช่วงเวลาที่ร่างกายและอารมณ์ความรู้สึกกำลังเปลี่ยนแปลง อีกทั้งการสั่งสอนจากสังคมรอบข้างที่ทำให้เรามองว่าเซ็กซ์เป็นเรื่องน่าอาย หลายคนจึงรับไม่ได้ที่ตัวเองเกิดอารมณ์ทางเพศ อย่างไรก็ตาม เราต้องย้อนกลับมาตั้งคำถามว่า การสอนให้เรา &ldquo;กลัวเซ็กซ์&rdquo; จะเป็นผลดีมากกว่าการสอนให้เรารู้จัก &ldquo;มีเซ็กซ์อย่างปลอดภัย&rdquo; จริงหรือ ?
การมีความรู้เรื่องเซ็กซ์จะช่วยให้เราสามารถหาทางออกในการจัดการอารมณ์ทางเพศได้อย่างถูกต้องและปลอดภัย หากใครที่กำลังคิดจะมีเซ็กซ์แต่ยังไม่มั่นใจว่าตนเองมีความพร้อมจริงหรือไม่ เช็กลิสต์ 9 ข้อนี้จะช่วยสำรวจความพร้อมให้กับทุกท่านได้
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/b71cd78e-d696-41a2-b536-98cbae1f2e99" alt="Copy of 9 ข้อต้องเช็ก เราพร้อมมีเซ็กซ์หรือยังนะ? ประกอบ" width="960" height="600" />
&nbsp;
<h3>1.&nbsp;รู้จักการป้องกันตนเอง</h3>
เราต้องรู้จักป้องกันตนเองจากโรคที่สามารถติดต่อผ่านการมีเพศสัมพันธ์ โดยการสวมถุงยางอนามัยทุกครั้งที่มีเซ็กซ์ ไม่อะลุ่มอล่วยหรือใจอ่อนเมื่ออีกฝ่ายขอมีเซ็กซ์แบบไม่ใช้ถุงยางอนามัยโดยเด็ดขาด และถ้าเราเป็นผู้หญิง &ldquo;การตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์&rdquo; ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เราควรตระหนักไม่น้อยกว่าโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ กล่าวคือ ควรศึกษาวิธีการคุมกำเนิด เพื่อเลือกวิธีที่เหมาะสมกับตนเองมากที่สุด นอกจากนี้ต้องกล้าที่จะเดินเข้าไปในร้านขายยาหรือร้านสะดวกซื้อเพื่อขอซื้อถุงยางอนามัยหรือเจลหล่อลื่น เพื่อให้สามารถมีเซ็กซ์ได้อย่างปลอดภัย
<h3>2. เคารพซึ่งกันและกัน ให้ความสำคัญกับ consent</h3>
เราต้องกล้าที่จะพูดว่า &ldquo;ไม่&rdquo; เมื่อเราไม่อยากทำและไม่ต้องการอะไร หรือพูดว่า &ldquo;ตกลง&rdquo; เมื่อเราเห็นด้วยกับคู่นอน เราต้องสบายใจที่จะพูดในสิ่งที่เราต้องการจริง ๆ โดยปราศจากการกดดันของอีกฝ่าย อีกทั้งเราต้องสามารถเชื่อใจคู่นอนของเราได้ว่า เขาจะเคารพและให้เกียรติความคิด ความรู้สึกและร่างกายของเรา และเราเองก็ต้องเคารพและให้เกียรติอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน
<h3>3. กล้าที่จะพูดคุยกับคุณหมอหรือผู้ให้บริการด้านสุขภาพ</h3>
บางครั้งเราต้องการคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญในการคุมกำเนิดหรือการป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ เพราะหลังจากมีเซ็กซ์แล้วอาจเกิดอาการไม่พึงประสงค์ต่อร่างกาย เช่น อวัยวะเพศของเราได้ ดังนั้นเราจึงต้องกล้าที่จะพูดคุยกับคุณหมอหรือผู้ให้บริการด้านสุขภาพเพื่อจะได้รับคำแนะนำที่ถูกต้อง และหากร่างกายของเราผิดปกติก็จะได้รีบดำเนินการรักษา เพื่อไม่ให้ส่งผลเสียต่อร่างกายในระยะยาว
<h3>4. เข้าใจกลไกของเซ็กซ์</h3>
เราต้องเข้าใจกลไกของเซ็กซ์ โดยการเข้าใจร่างกายของเรา และร่างกายของอีกฝ่ายว่ามีกลไกอย่างไร รวมถึงต้องเข้าใจถึงลักษณะปฏิสัมพันธ์ระหว่างเราและคู่นอนของเรา เพื่อให้การมีเซ็กซ์สามารถดำเนินไปได้อย่างราบรื่น
<h3>5. เคยสำเร็จความใคร่ด้วยตนเอง</h3>
จากบทความเรื่อง &ldquo;Are there side effects to masturbation ?&rdquo; พบว่าการสำเร็จความใคร่ด้วยตนเองเป็นการสำรวจร่างกาย รวมถึงความพึงพอใจในร่างกายของตนเอง ซึ่งจะช่วยให้เรารู้จักร่างกายของตัวเองมากขึ้น รู้ว่าเราชอบจุดไหน ไม่ชอบจุดไหน อะไรที่ทำให้เรารู้สึกดีในขณะที่มีเซ็กซ์ ส่งผลให้เราสามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายได้อย่างถูกต้องและชัดเจนมากยิ่งขึ้น
<h3>6. พูดกับอีกฝ่ายได้อย่างตรงไปตรงมา</h3>
เราต้องกล้าที่จะพูดกับอีกฝ่ายอย่างตรงไปตรงมาว่าเราชอบอะไร สามารถแสดงความปรารถนาของเราต่อคู่นอนได้อย่างไม่เขินอาย สามารถสื่อสารกับคู่นอนได้ว่าเรา &ldquo;ต้องการ&rdquo; อะไรในการมีเซ็กซ์ครั้งนี้ เพื่อให้การมีเซ็กซ์สามารถตอบสนองทั้งเราและคู่นอนได้อย่างตรงใจและตรงจุด
<h3>7. มั่นใจว่ารู้สึกอยากมีเซ็กซ์ได้โดยไม่ต้องพึ่งสุราหรือสารเสพติด</h3>
เราต้องมั่นใจว่าเราต้องการที่จะมีเซ็กซ์กับคู่นอนในขณะที่สติสัมปชัญญะของเราครบถ้วนสมบูรณ์ และเราสามารถจินตนาการถึงการใกล้ชิดทางกายกับคู่นอนได้ โดยไม่ได้เกิดจากการเมาสุราหรือเสพสารเสพติด เพราะหากเราเลือกที่จะมีเซ็กซ์โดยไร้ซึ่งสติแล้วนั้นจะทำให้เราไม่ได้มีเซ็กซ์จากความปรารถนาที่แท้จริง อีกทั้งอาจทำให้ความระมัดระวังในการป้องกันลดลง ทำให้เกิดความเสี่ยงด้านการตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ตามมา
<h3>8. การมีเซ็กซ์ไม่ได้แปลว่าเรากลายเป็นของใคร หรือใครจะกลายเป็นของเรา</h3>
หากเราเลือกที่จะมีเซ็กซ์กับแฟน ต้องเข้าใจว่าเซ็กซ์ไม่ใช่ &ldquo;เครื่องผูกมัดทางความสัมพันธ์&rdquo; เซ็กซ์ก็คือกิจกรรมหนึ่งที่เราและคู่นอนเลือกที่จะทำเท่านั้น การที่เรามีเซ็กซ์กับแฟนไม่ได้หมายความว่าเรากับเขาจะไม่มีวันที่จะเลิกรากันได้ และเซ็กซ์ไม่ใช่เครื่องมือตีตราว่าเรากลายเป็นของคู่นอน และคู่นอนคนนั้นกลายเป็นของเราแต่อย่างใด
<h3>&nbsp;9. ประสบการณ์การมีเซ็กซ์ครั้งนี้อาจไม่เป็นดั่งที่หวัง</h3>
หลายคนติดภาพจำการมีเซ็กซ์ว่าจะต้องราบรื่นจนไปถึงจุดสุดยอดทั้งสองฝ่าย ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วไม่เป็นอย่างนั้น ระหว่างมีเซ็กซ์อาจเกิดปัญหาต่าง ๆ ขึ้นมาจนส่งผลให้การมีเซ็กซ์ติดขัดและต้องล้มเลิกไปกลางคัน คู่นอนอาจจะต้องการเลิกหรือปฏิเสธการมีเซ็กซ์ระหว่างที่กำลังทำกิจกรรมอยู่ก็เป็นได้ ซึ่งเราต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้นี้ รวมถึงเรียนรู้ที่จะจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองหากต้องประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้
 หากสำรวจตนเองจากเช็กลิสต์ 9 ข้อ ทั้งในเรื่องแรงจูงใจการมีเซ็กซ์ ความมั่นคงทางอารมณ์ ความพร้อมทางร่างกาย และความสัมพันธ์ของเราและคู่นอน แล้วพบว่าตนเองมีความพร้อมที่จะมีเซ็กซ์แล้ว ก็ถือได้ว่าเป็นการเริ่มต้นการมีเซ็กซ์ที่ดี อย่างไรก็ตาม การมีเซ็กซ์ต้องได้รับความยินยอมจากทุกฝ่าย อีกทั้งต้องตระหนักถึงกฎหมายอาญาในเรื่องของการพรากผู้เยาว์ด้วย ที่สำคัญ อย่าลืมใช้ถุงยางอนามัยในการป้องกันและทุกครั้งที่มีเซ็กซ์ต้องมีสติรู้ตัวอยู่เสมอ เพื่อการมีเซ็กซ์ที่ปลอดภัย สนุกและมีความสุขสำหรับทั้งตัวเราและอีกฝ่าย&nbsp;
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
แลง, เจ. (2563). เพศศึกษากติกาใหม่: ไกด์บุ๊คว่าด้วยความยินยอม เซ็กซ์ และความสัมพันธ์ที่ดีสำหรับวัยรุ่น (ธิดารัตน์ เจริญชัยชนะ, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: บุ๊คสเคป.
Hannah Nichols. (2020, 23 January). Are there side effects to masturbation?. MedicalNewsToday. Retrievedhttps://www.medicalnewstoday.com/articles/320265

หนังสือ ดนตรี กวี ศิลปะ

9 ข้อต้องเช็ก เราพร้อมมีเซ็กซ์หรือยังนะ ?

CW: Death |&nbsp;TW: Self-harm, Violence, Murder
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/bf31678f-a507-4ee4-96fd-b5eb039095dd" alt="Human Sac" width="960" height="600" />
หากเราพูดถึงอารยธรรมโบราณแถบลาตินอเมริกาอย่าง แอซเท็ก มายา หรืออินคา เราคงไม่วายนึกถึงอาณาจักรโบราณอันยิ่งใหญ่ที่คงความรุ่งเรืองเอาไว้ได้อย่างยาวนานหลายพันปี สถาปัตยกรรมพีระมิดยอดตัดรูปทรงสวยงามแปลกตา หรือไม่ก็ปฏิทินโบราณของชาวมายาที่ทำให้ผู้คนในปี 2012 วิ่งเต้นเป็นกระต่ายตื่นตูม แต่ในบทความนี้ ผู้เขียนจะนำเสนอแง่มุมทางศาสนาที่น่าสนใจ โดยจะลองเริ่มจากการยกตัวอย่างความเชื่อทางศาสนาของชนพื้นเมืองแถบลาตินอเมริกาหรือแม้กระทั่งในศาสนาอื่น ๆ รอบตัวเรา ที่สะท้อนออกมาผ่านการให้คุณค่าแก่ความเชื่อทางศาสนาที่ฝังอยู่กับผู้คนในแทบทุกอณูของวัฒนธรรมและจิตวิญญาณ
ทุกท่านไม่ว่าจะอยู่ในวัยเด็กหรือผู้ใหญ่คงเคยได้ยินคำว่า &ldquo;บูชายัญ&rdquo; ผ่านหูกันมาบ้างไม่มากก็น้อย อย่างที่ใกล้ตัวที่สุดเห็นจะเป็นความเชื่อเรื่องการสังเวยชีวิตสัตว์เพื่อเซ่นไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในลัทธิผี เช่น ประเพณีเลี้ยงดงหรือการฆ่าควายเลี้ยงผี อย่างที่เราเห็นกันได้จากในภาพยนตร์เรื่อง ร่างทรง เช่นนั้นแล้ว การบูชายัญโดยทั่วไปที่เราอาจเห็นได้บ่อยครั้งมักจะเป็นการบูชายัญสัตว์เสียเป็นส่วนมาก คำว่า &ldquo;บูชายัญ&rdquo; สันนิษฐานว่ามีต้นกำเนิดคำมาจากพิธียัญญะในศาสนาพราหมณ์ ซึ่งเป็นการบวงสรวงเทพเจ้าวิธีหนึ่งของเหล่าพราหมณ์ โดยพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 ได้ให้ความหมายคำนี้ว่า &ldquo;การบูชาของพราหมณ์อย่างหนึ่ง, การเซ่นสรวงด้วยวิธีฆ่าคนหรือสัตว์เป็นเครื่องบูชา&rdquo; จะเห็นได้ว่ามิติของการบูชายัญแท้จริงแล้วมิได้มีแต่เพียงการสังเวยชีวิตสัตว์อย่างที่มักเห็นกันได้บ่อยครั้งในอารยธรรมแถบที่ใกล้ตัวเราเท่านั้น แต่ในบางท้องที่หรือบางทวีปในโลก ก็พบว่ามีการใช้ชีวิตมนุษย์เป็นเครื่องสังเวยแด่สิ่งศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน
การบูชายัญมนุษย์ เป็นวิธีการเซ่นไหว้เทพเจ้าวิธีหนึ่งในความเชื่อที่พบได้ทั่วไปในหลายท้องที่ หนึ่งในตัวอย่างที่น่าสนใจก็ได้แก่ การบูชายัญมนุษย์ในอารยธรรมแถบลาตินอเมริกา โดยจะพบได้มากในอารยธรรมแอซเท็ก และพบได้บ้างในอารยธรรมหรือจักรวรรดิอื่น ๆ เช่น มายาและอินคา วิธีที่ &ldquo;คลาสสิก&rdquo; ที่สุดหรือพบได้ทั่วไปที่สุดในการบูชายัญมนุษย์ของอารยธรรมแถบนี้ คือการนำเหยื่อบูชายัญมาชำระล้างร่างกายให้บริสุทธิ์ แต่งตัวเหยื่อด้วยอาภรณ์แบบเทพเจ้า ครั้นถึงเวลาประกอบพิธี เหยื่อก็จะถูกนำตัวขึ้นสู่แท่นพิธีบนยอดพีระมิด ในขั้นตอนการสังเวยชีวิต เหยื่อจะถูกจับตรึงโดยพระถึง 4 รูป และจะถูกปลิดชีพโดยพระที่มีตำแหน่งสูงสุดด้วยการใช้มีดศักดิ์สิทธิ์กรีดลงไปบนอกเพื่อนำหัวใจออกมาและชูขึ้นหาพระอาทิตย์ หลังจากนั้นก็จะเข้าสู่กระบวนการจัดการศพตามประเพณีในลำดับถัดไป
นอกจากการทำพิธีบูชายัญมนุษย์แบบทั่วไปที่กระทำด้วยขั้นตอนที่สลับซับซ้อนและรัดกุมนี้แล้ว ในอารยธรรมแถบลาตินอเมริกายังมีการบูชายัญมนุษย์ด้วยวิธีอื่น ๆ อีกมากมาย เช่น การบูชายัญตนเอง (Self-sacrifice) การเผาทั้งเป็นในกองไฟ การถูกตรึงและปลิดชีวิตโดยระดมยิงธนูใส่ อีกทั้ง ในแง่ของเหยื่อหรือมนุษย์ผู้ตกเป็นเครื่องสังเวยแด่เทพเจ้าก็มีความหลากหลายปะปนกันไป ตั้งแต่เชลยสงครามที่ถูกบังคับให้ต้องตกเป็นเครื่องสังเวย เด็ก หรือผู้ที่ผ่านการคัดเลือกโดยต้องมีลักษณะที่ดีและมีความสามารถในการเต้นระบำ และเอาเข้าจริง ๆ นอกจากจุดประสงค์ทางศาสนาแล้ว การบูชายัญมนุษย์ก็ยังมีจุดประสงค์อื่น ๆ แอบแฝงอีก ไม่ว่าจะ เพื่อแสดงอำนาจทางการเมืองที่ยังมาซึ่งผลประโยชน์ด้านการปกครอง อย่างการข่มขู่ให้เมืองรอบข้างที่เป็นศัตรูเกรงกลัวรวมถึงให้ประชาชนในเมืองเชื่อฟัง หรือเพื่อทดแทนอาหารด้วยเนื้อมนุษย์ในช่วงที่ขาดแคลน เป็นต้น
หลายท่านอาจคิดไปว่า วัฒนธรรมและความเชื่อเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไกลตัวนัก แต่หากลองพิเคราะห์ดูแล้ว จะเห็นว่าแนวคิดพื้นฐานของการบูชายัญมนุษย์หรือการเสียสละชีวิตเพื่อบวงสรวงและบูชาเทพเจ้า ก็มีปรากฏในศาสนาหรือลัทธิความเชื่ออื่น ๆ ที่ใกล้ตัวเราเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นแนวคิดเรื่องการเป็น &ldquo;มรณสักขี&rdquo; (martyr) อันเป็นแนวคิดของคริสต์ศาสนิกชนที่แสดงให้เห็นภาพของศรัทธาอันแรงกล้าต่อพระผู้เป็นเจ้าที่จะยอมตายเพื่อปกป้องศาสนา กล่าวคือ พวกเขาเหล่านี้เป็นคริสตชนที่ต้องจบชีวิตลงจากการไม่ละทิ้งศรัทธาต่อพระเจ้าเมื่อรัฐไม่ยอมรับขันติธรรมทางศาสนาหรือมีผู้อื่นบังคับให้เลิกนับถือ อย่าง &ldquo;มรณสักขีแห่งสองคอน&rdquo; ทั้ง 7 คนที่ถูกตำรวจไทยยิงเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2483 เนื่องจากไม่ยอมเลิกนับถือศาสนาคริสต์ เป็นต้น และสำหรับศาสนาพุทธในประเทศไทย อาจมองได้ว่าไม่ได้มีแนวคิดเรื่องการบูชายัญหรือการเสียสละชีวิตที่เห็นได้อย่างชัดเจนนัก แต่ถ้ามองในแง่มุมของเรื่องเล่าทางพระพุทธศาสนาหรือพุทธประวัติ อย่างในกรณีของสาวกของพระพุทธเจ้ารูปหนึ่งที่ได้รับการยกย่องอย่างมาก นั่นคือ &ldquo;พระอานนท์&rdquo; แล้ว เราจะเห็นว่า ในประวัติของท่านที่เราร่ำเรียนกันมา ท่านได้แสดงความจงรักภักดีและความศรัทธาต่อพระพุทธเจ้าอย่างแรงกล้าผ่านการอาสาปกป้ององค์ศาสดาด้วยชีวิต เช่น เมื่อครั้งที่พระอานนท์เข้าไปยืนขวางหน้าไม่ให้ช้างนาฬาคีรีที่พระเจ้าเทวทัตส่งมาทำร้ายพระพุทธเจ้าได้ หรือความเชื่อของพุทธศาสนิกชนในบางลัทธิ อย่างในลัทธิอนาคตวงศ์ ก็มีความเชื่อเรื่องการตัดและเผาศีรษะตนเองเพื่อถวายเป็นพุทธบูชาเช่นกัน ความเชื่อและตำนานที่ถูกถ่ายทอดออกมาเหล่านี้ล้วนแล้วแต่แสดงความศรัทธาต่อศาสนาที่สังคม (อย่างน้อยก็พุทธศาสนิกชนที่เลื่อมใสศรัทธาต่อศาสนาอย่างแรงกล้า) ยกย่องทั้งสิ้น
หลายท่านอาจมองว่าผู้เขียนกำลังพยายามสร้าง &ldquo;False analogy&rdquo; หรือ &ldquo;อุปมาเทียม&rdquo; อยู่ก็เป็นได้ แต่หากลองมองและขับเน้นไปที่แนวคิดและจุดประสงค์หลักของพิธีกรรมทางศาสนาหรือการยกย่องผู้คนเหล่านี้ จะเห็นว่ามีแนวคิดสำคัญร่วมกันประการหนึ่งคือการเสียสละชีวิตของตนเอง ของผู้อื่น หรือของสิ่งมีชีวิตอื่นเพื่อจุดประสงค์ทางศาสนาหรือความเชื่อด้วยศรัทธาอันแรงกล้า หากลองยกตัวอย่างจากกรณีของมรณสักขีในศาสนาคริสต์ เราจะเห็นว่า แม้ต้องเสียสละชีวิตเพื่อศาสนา ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมรณสักขีก็จะไม่เกรงกลัวต่อความตายและยังคงศรัทธาอันแรงกล้าต่อพระเจ้าจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต ซึ่งในอีกนัยหนึ่งแนวคิดเรื่องความศรัทธาอันเหนียวแน่นนี้เอง ก็เป็นหลักใหญ่ใจความหลักหนึ่งที่สำคัญของการเป็นคริสตชนที่ดี และผู้ที่มีศรัทธาแรงกล้าเช่นนี้ก็ย่อมได้ไปสู่จุดมุ่งหมายสูงสุดของคริสต์ศาสนิกชน นั่นคือการได้ไปอยู่กับพระผู้เป็นเจ้าในโลกหลังความตาย
ความเชื่อเรื่องจิต วิญญาณ และโลกหลังความตาย เป็นความเชื่อพื้นฐานหนึ่งของหลายศาสนา การมีความเชื่อในเรื่องเช่นนี้มิใช่ความผิดหรือเป็นเรื่องน่าตำหนิแต่อย่างใด ที่สำคัญคือผู้ที่มิได้เชื่อถือ ก็ไม่ควรลบหลู่หรือดูแคลนผู้ที่ยึดมั่นในแนวคิดหรือความเชื่อหนึ่ง ๆ นี้ ตราบใดที่ความเชื่อดังกล่าวนั้นมิได้สร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้อื่น แต่อย่างในกรณีการสังเวยชีวิตมนุษย์ผู้อื่นหรือการสังเวยชีวิตของตนเองเพื่อจุดประสงค์ทางศาสนา หากเราลองคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าประเพณีและพิธีกรรมดังกล่าวยังคงประกอบกันอยู่ในห้วงเวลาปัจจุบัน ภายใต้บริบทปัจจุบัน และภายใต้ความตื่นรู้ของคนในสมัยนี้ ผู้คนจะยังยอมรับพิธีกรรมเหล่านี้อยู่หรือไม่ จะมีมิติไหนที่สามารถอธิบายความสลับซับซ้อน และลบล้างความกระอักกระอ่วนของการถกเถียงในเรื่องดังกล่าวนี้ได้ เราจะสามารถมองการบูชายัญตนเองหรือแม้กระทั่งการบูชายัญเหยื่อที่เต็มใจถูกฆ่าเพื่อจุดประสงค์ทางศาสนาและความศรัทธาผ่านเลนส์เดียวกับการฆ่าตัวตายหรือการทำการุณยฆาตได้หรือไม่ ในเมื่อเจ้าของชีวิตไม่ต้องการชีวิตของตนเองแล้ว แต่กลับประสงค์ยกให้แก่ผู้อื่นที่เขาผู้นั้นศรัทธา ประเด็นเหล่านี้เองก็ยังเป็นเรื่องที่ต้องขบคิดและถกเถียงกันต่อไปบนโลกที่กระดาษคำตอบมิได้มีเพียงถูกผิดหรือข้อตัวเลือกที่จำกัดอีกต่อไป
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
ศิลปวัฒนธรรม. (2564). ลัทธิอนาคตวงศ์ : ต้นตอการตัดหัว-เผาตัวถวายเป็นพุทธบูชา. สืบค้นจาก https://www.silpa-mag.com/history/article_65907
Olivier, G. (2010). Sacrificio humano, mito y poder entre los mexicas. Retrieved from https://letraslibres.com/revista/sacrificio-humano-mito-y-poder-entre-los-mexicas/
Phillips, C. (2004). The Lost History of Aztec &amp; Maya. London: Anness Publishing Ltd.
Victory Tale. (2563). อาชญากรรมที่ถูกลืม: มรณสักขีแห่งสองคอน. สืบค้นจาก https://victorytale.com/th/seven-thai-martyr/

Human Sacrifice: ศรัทธาแห่งผู้วายชนม์

หลังจากเข็มสั้นและเข็มยาววนโคจรมายังตำแหน่งเดิมอีกครั้งในช่วงเวลาเลิกงาน ท้องฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีหม่นบ่งบอกว่าภาระงานที่แสนน่าเหน็ดเหนื่อยของวันนี้เป็นอันสิ้นสุดลงแล้ว ถึงเวลาเอาคำว่า งาน งาน งาน และการประชุมออกไปจากหัว เวลาแห่งการพักผ่อนที่ไร้ซึ่งคำสั่งชวนปวดหัวจากเจ้านายและลูกค้ามาถึงแล้ว เอาละ วันนี้ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นจะให้รางวัลตัวเองด้วยการดูซีรีส์ให้ตาแฉะไปเลย!
ระหว่างที่กำลังยืนรอรถไฟฟ้ามาเทียบชานชาลา ใจก็พลางครุ่นคิดว่า ค่ำคืนนี้จะดูซีรีส์สัญชาติไทย จีน หรือเกาหลีก่อนดี แต่ทันใดนั้น เสียงอันแสนคุ้นเคยและหลอนหูในเวลาเดียวกันก็ดังขึ้นมาในโสตประสาท
&nbsp;
ตือดึง! ตือดึง! ตือดึง! ตือดึง!
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าที่ตามหลอกหลอนมาตั้งแต่เช้าก่อนเข้างาน จนถึงนาทีสุดท้ายก่อนเลิกงาน ทำไมยังตามมายันตอนนี้อีกล่ะ ในขณะที่หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา ในใจก็พลางอธิษฐานภาวนาขอให้ข้อความที่จะปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอในอีกไม่กี่วินาทีเป็นข้อความจากคุณแม่ที่ไลน์มาถามว่า วันนี้อยากกินข้าวเย็นอะไร หรือไลน์จากเพื่อนร่วมงานที่ชวนออกไปเดินชอปปิงในวันหยุด หรืออย่างแย่ที่สุดก็ขอให้เป็นไลน์จากแก๊งเพื่อนซี้ที่ขอยกเลิกทริปไปทะเลสิ้นปีนี้ก็ยังดี
ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะนะ อย่าเป็นไลน์ที่มาจากเรื่องนั้นเลย
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/58218531-01e4-43cd-81db-f53b7c9dcdb8" alt="Copy of ภาพประกอบบทความ 01" width="4000" height="2500" />
<blockquote>
7:35 PM : น้องดา พี่ฝากเช็กและสรุปงานในไฟล์นี้ให้หน่อยสิ
7:36 PM : sent you a file
7:37 PM : พอดีลูกค้าพึ่งส่งรายละเอียดงานเพิ่มเติมมาให้
7:37 PM : พี่ขอภายในวันนี้ก่อนเที่ยงคืนนะจ๊ะ
</blockquote>
เดี๋ยวสิ เอาอีกแล้วเหรอ นี่มันเลยเวลางานมาตั้งนานแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่หยุดโยนงานมาให้ทำอีก
ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่า ทำไมตัวเองถึงยังต้องทำงานล่วงเวลาจากคำสั่งโดยพลการของหัวหน้างาน ซ้ำร้ายยังไม่เคยได้รับเงินค่าโอทีเพิ่มเลยแม้แต่ครั้งเดียว อดไม่ได้ที่จะนึกย้อนกลับไปตอนที่สมัครเข้าบริษัทแห่งนี้มาวันแรก &ldquo;ทำตัวสบาย ๆ ได้เลยนะ บริษัทเราอยู่กันแบบครอบครัวจ้ะ&rdquo; พอนึกถึงคำว่าครอบครัวนั่นทีไรก็อดรู้สึกขมขื่นขึ้นมาไม่ได้ ครอบครัว งั้นเหรอ ครอบครัวปลาบู่ทองสิไม่ว่า ครอบครัวที่ต้องทำงานบ้านเช้ายันเย็นไม่มีเวลาพักผ่อนส่วนตัวน่ะเหรอ ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองในตอนนั้นรู้สึกยินดีปรีดาที่ได้เข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัวพรรค์นี้ได้ยังไง
&nbsp;
ทั้ง ๆ ที่พอเข็มนาฬิกาชี้เวลา &ldquo;เลิกงาน&rdquo; นั่นคือสัญญาณที่บอกว่ามนุษย์เงินเดือนทั้งหลายที่สู้รบกับงานที่วางกองอยู่ตรงหน้าอย่างหนักหน่วงมาตั้งแต่เช้าจรดเย็นนั้น เป็นอิสระจากภาระงานในวันนี้แล้ว แต่พอเอาเข้าจริง เมื่อโดนเจ้านายหรือเพื่อนร่วมงานไลน์จิกตามงานยิก ๆ น้อยคนนักที่จะกล้าปฏิเสธแล้วตอกกลับคนเหล่านั้นไปว่า &ldquo;นี่มันเลยเวลางานมาแล้ว&rdquo; เพราะใครก็ตามที่กล้าบ้าบิ่นมากพอที่จะทำแบบนั้น ก็จะถูกคนในองค์กรตราหน้าว่าเป็น &ldquo;พนักงานยอดแย่&rdquo; ไม่ก็เป็นพวกขี้เกียจที่พึ่งพาอะไรไม่ได้
&nbsp;
เพราะอะไรน่ะหรือ ? ก็เพราะสังคมเราให้ความสำคัญกับความขยันและความทุ่มเทจนเกินเหตุอยู่น่ะสิ ถ้าพนักงานคนไหนยอมแบกรับภาระงานเกินกว่าที่ควรจะเป็นยันเวลาเลิกงาน หรือลามไปยันวันหยุดที่ควรจะได้พักผ่อน เขาคนนั้นก็จะได้รับการสรรเสริญและเชิดชูว่าเป็นพนักงานดีเด่น เป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรงที่บริษัทจะกอดเก็บไว้สุดแรงกล้า เพราะยิ่งได้รับการยอมรับจากแวดวงที่ทำงานก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า เราจึงยอมกล้ำกลืนเก็บคำปฏิเสธลงคอไป และยอมทำงานล่วงเวลายันตีสามตีสี่ ทั้งยังยอมแลกแม้กระทั่งสุขภาพร่างกายและจิตใจอันแสนมีค่าของตัวเองกับคำว่า &ldquo;คนรุ่นใหม่ไฟแรง&rdquo; ที่องค์กรมอบให้ เพราะเป็นเช่นนั้น วัฒนธรรมการทำงานที่ทำร้ายและกดขี่พนักงานคนหนึ่งยิ่งกว่าทาสถึงได้อยู่ยงคงกระพันไม่สูญสลายไปเสียที
&nbsp;
โลกแห่งการทำงานทุกวันนี้ กระแสเชิดชูการทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำกำลังมาแรงแซงทางโค้ง ในขณะที่การให้ความสำคัญกับความสมดุลระหว่างชีวิตส่วนตัวกับการทำงาน หรือที่เรียกว่า &ldquo;Work-Life Balance&rdquo; กำลังถูกมองข้าม หรือกล่าวได้ว่าบางองค์กรแทบจะไม่สนใจใยดีสิ่งนี้ ขอแค่มีงานส่งตามที่ใจลูกค้าต้องการเป็นพอ แต่พวกเรามักจะหลงลืมกันอยู่เสมอว่า พวกเราทุกคนต่างเป็นเพียง &ldquo;มนุษย์&rdquo; และมนุษย์นั้นย่อมมีวันที่ร่างกายและจิตใจเสียสมดุลเป็นธรรมดา แม้แต่เครื่องจักรที่ไร้ชีวิตในโรงงานต่าง ๆ ยังต้องมีช่างแวะเวียนมาคอยซ่อมบำรุงและหยอดน้ำมันเครื่องให้ใช้งานต่อได้อย่างมีประสิทธิภาพเลย แล้วเหตุใดกันมนุษย์ธรรมดาแบบพวกเราถึงอาจหาญที่จะทุ่มเททั้งชีวิตให้กับงานตรงหน้าจนไม่สนใจร่างกายและจิตใจที่กำลังเสียสมดุลของตัวเอง ทั้งยังยอมให้คนอื่นมาทำลาย Work-Life Balance อันแสนล้ำค่าของตัวเองจนแทบไม่เหลือชิ้นดี
&nbsp;
ถ้าหากเราพยายามสุดความสามารถที่จะรักษาสมดุลในชีวิตตัวเองแล้ว พอถึงเวลางานก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ไม่ขาดตกบกพร่องแล้ว แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นกลับยังเอามาตรฐานการทำงานแบบ &ldquo;ทุ่มเททั้งชีวิตและจิตใจ&rdquo; มายัดเยียดใส่เรา ทั้งการส่งข้อความมาสั่งงานนอกเหนือเวลางาน ส่งอีเมลตามงานยันวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ หรือทักไลน์มาคุยเรื่องงานตอนเกือบจะเที่ยงคืน สิ่งที่เราควรระลึกไว้เสมอคือ เราไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดที่ไม่รับสาย ไม่ตอบไลน์ หรือไม่อ่านอีเมลนอกเวลางาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลากลางคืนที่เป็นเวลาพักผ่อนของเรา เพราะมันคือสิทธิที่เราพึงมี ก็ในเมื่อพอถึงเวลางาน เราก็ตั้งใจทำงานตามหน้าที่ของเราอย่างเต็มที่สุดความสามารถแล้ว เมื่อถึงเวลาแห่งการพักผ่อน เราก็ควรปล่อยให้ตัวเองได้พักชาร์จแบตอย่างเต็มที่เช่นกัน เพื่อนร่วมงานและเจ้านายที่บริหาร Work-Life Balance ของตัวเองไม่เป็นจนมาเบียดเบียนเวลาพักผ่อนของคนอื่นต่างหากที่ควรจะต้องเป็นฝ่ายรู้สึกผิด เพราะฉะนั้น เมื่อถึงช่วงเวลาที่เป็นวันหยุดของตัวเอง หากงานนั้นไม่เร่งด่วนหรือสำคัญแบบคอขาดบาดตายถึงขั้นถ้าไม่ทำแล้วพรุ่งนี้บริษัทจะล้มละลายหรือจะโดนฟ้องร้อง ก็นอนเอนกายฟังเพลง ดูซีรีส์ พักผ่อนกันต่อไปเถอะ
&nbsp;
ไม่ว่าวัฒนธรรมการทำงานที่เยินยอการโหมงานหนักจะกดดันตัวเรามากแค่ไหน โปรดจงเชื่อมั่นอยู่เสมอว่า ชีวิตอันแสนล้ำค่าของตัวเราก็สำคัญไม่แพ้การงานที่ทำอยู่ และการรักษา Work-Life Balance ให้คงอยู่ก็ถือเป็นสิ่งที่เราควรทำเพื่อตัวเองและผู้อื่นไม่แพ้กัน ถ้าหากไม่ดูแลสมดุลของร่างกายและจิตใจให้ดี เราจะสามารถทำงานออกมาให้มีประสิทธิผลเต็มร้อยอย่างที่ต้องการตลอดเวลาได้อย่างไร ถึงแม้จะยาก แต่ก็คาดหวังเช่นกันว่า บริษัทและองค์กรต่าง ๆ จะเข้าใจถึงความสำคัญ และเคารพ Work-Life Balance ของสมาชิกในองค์กรทุกคนให้มากขึ้น เพราะการรู้จักเคารพชีวิตส่วนตัว และรู้จักขีดเส้นแบ่งเขตเวลาทำงานกับเวลาพักผ่อนให้ชัดเจน ถือเป็นการแสดงออกว่าองค์กรนั้นมีความเป็นมืออาชีพ และมีมนุษยธรรมมากพอที่จะไม่ทำร้ายหรือทำลายชีวิตส่วนตัวอันสุขสงบของพนักงานทุกคน และยิ่งจะทำให้บรรยากาศในการทำงานเป็นมิตรกับสมาชิกทั้งหลายอีกด้วย
&nbsp;
ตือดึง! ตือดึง! ตือดึง!
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/db0cb884-84cc-4bf6-b610-11a12f411677" alt="Copy of ภาพประกอบบทความ 02" width="4001" height="2500" /> 
<blockquote>
11:40 PM : น้องดา ๆ
11:40 PM : นอนยังอะ ?
11:41 PM : พี่อยากคุยเรื่องงานที่ต้องเสนอกับที่ประชุมบ่ายพรุ่งนี้หน่อย
</blockquote>
ยัง ยังไม่หยุดอีก ทำไมไม่ขอคุยตั้งแต่ตอนอยู่ออฟฟิศล่ะ น่าเบื่อชะมัด
แต่ช่างเถอะ งานของวันพรุ่งนี้ ก็ให้ตัวฉันในวันพรุ่งนี้เป็นคนจัดการไปแล้วกัน
วันนี้พอแค่นี้ละ นอนดีกว่า
&nbsp;
กดปิดเครื่อง

หญิงสาวผู้ดิ้นรนในการใช้ชีวิตท่ามกลางโลกแห่งทุนนิยม

Pls Respect my “Work-Life Balance” – เพราะชีวิตของฉันก็สำคัญไม่แพ้เรื่องงาน

Hi ก่อนอื่นเราขอกล่าว Happy New Year 2022 ให้กับทุกคนที่เข้ามาอ่าน ปีใหม่นี้หลายคนมี New year resolution (หรือบางคนอาจจะเป็น revolution) อยากจะเป็นตัวเองที่ดีกว่า หลายคนตั้งเป้าเรื่องออกกำลังกาย นั่งสมาธิ เลือกรับประทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพมากขึ้น หลายคนอาจจะตั้งเป้าหมายเรื่องการเงิน ความสำเร็จภายในปีนี้ และอีกหนึ่งเป้าหมายยอดนิยมนั่นก็คือ การปรับทัศนคติของตนเองหรือการมองโลกในแง่ดีนั่นเอง! แล้วความหมายของการมองโลกในแง่ดีคืออะไรกันนะ ? มันจะเหมือนกับสิ่งที่พวกเราเข้าใจมาก่อนหรือเปล่า ?
การมองโลกในแง่ดี (optimism) เป็นทัศนคติที่มองว่าสิ่งดี ๆ จะเกิดขึ้น สิ่งที่ตนต้องการหรือตั้งใจไว้จะได้รับการเติมเต็ม หรือคำอย่างง่ายก็คือการมีความหวังนั่นเอง ไม่ว่าสถานการณ์นั้นจะแย่แค่ไหน แต่คนที่มองโลกในแง่ดีก็เชื่อว่าจะมีสิ่งดีเกิดขึ้น และไม่ปล่อยให้ประสบการณ์แย่ ๆ ในอดีตมาขวางกั้นอนาคต การมองโลกในแง่ดีจะสัมพันธ์กับความพึงพอใจในชีวิต ยิ่งคุณมีลักษณะแบบนี้มาก คุณจะยิ่งพอใจชีวิตตัวเองมากขึ้น แล้วทำอย่างไรถึงจะเรียกว่ามองโลกในแง่ดี ? เรามาลองอ่านสถานการณ์ตัวอย่างกันดีกว่า
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/ef4bee93-7db5-40a1-a955-3cf06f202ec0" alt="Copy of Ttมองโลกในแง่ดี" width="960" height="600" />
<h3>คุณกำลังดูโทรทัศน์กับพ่อแม่และเปิดไปเจอรายการร้องเพลงชิงเงินทุน พ่อและแม่ซาบซึ้งกับน้ำเสียงใสไพเราะและเรื่องราวชีวิตของผู้เข้าแข่งขันวัยประถม ก่อนที่จะหันมาพูดกับคุณว่า &ldquo;รู้ไหมว่าลูกโชคดีมาก ๆ เลยนะที่เกิดมามีพร้อม ดูสิ ขนาดน้องเขาไม่มีเงินเขายังตั้งใจขวนขวายเลย เรามีครบทุกอย่างเรายิ่งต้องตั้งใจนะ&rdquo;</h3>
บางคนอาจมองว่าเหตุการณ์ด้านบนคือตัวอย่างของการมองโลกในแง่ดี การที่เรารู้ว่าเรามีสิ่งดีอยู่กับตัวและครบพร้อมในระดับหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นสถานะทางการเงิน สภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัย อาหารการกิน การศึกษา ทำให้เรามองว่าเราต้องทำได้ดีกว่าคนที่มีสิ่งเหล่านี้น้อยกว่าหรือด้อยกว่า หรือในทางกลับกันก็นำความพยายามของคนที่ด้อยกว่ามาเทียบกับความเป็นอยู่ของตนเอง ซึ่งการมีความคิดแบบนี้รังแต่จะสร้างความกดดันให้ตัวคุณในฐานะลูก และสามารถส่งผลเสียต่อสุขภาพจิตได้ เหนือไปกว่านั้นสถานการณ์นี้ไม่ใช่ &ldquo;การมองโลกในแง่ดี&rdquo; ที่ถูกต้องเลย
เรามาลองดูกันดีกว่าว่ามีข้อคิดใดบ้างที่คุณควรรู้และตระหนักเมื่อคุณพยายามหัดมองโลกในแง่ดี หรือจะเอาไปให้คนใกล้ตัวอ่านก็ได้นะ
<ul>
<li aria-level="1">การมองโลกในแง่ดีไม่ได้ทำให้ชีวิตคุณไม่มีความทุกข์</li>
</ul>
เป็นความเข้าใจผิดที่พบได้บ่อยว่า คนมองโลกในแง่ดีมักร่าเริงแจ่มใสตลอดเวลา แต่แท้จริงแล้วคนมองโลกในแง่ดีไม่ได้ต่างไปจากคนอื่นเลย เพียงแต่การมองโลกในแง่ดีคือการมีความหวังและพยายามหาความดีในสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่เผชิญกับความทุกข์หรือความเศร้าอีกเลย และไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่มีความรู้สึกเศร้าหรือไม่สบายใจ เพราะสุดท้ายแล้วคนมองโลกในแง่ดีก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง
<ul>
<li aria-level="1">การมองโลกในแง่ดีไม่ใช่การเปรียบเทียบตัวเองกับผู้อื่น</li>
</ul>
การมองโลกในแง่ดีคือทัศนคติที่ใช้มองสถานการณ์ต่าง ๆ หากคุณรู้สึกพึงพอใจกับชีวิตของคุณในตอนนี้ นั่นเป็นเรื่องที่ดี แต่การเปรียบเทียบตัวคุณกับผู้อื่นโดยเฉพาะคนที่ด้อยกว่าไม่ใช่หัวใจหลักและไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ ไม่ว่าคุณจะพยายามมองโลกในแง่ดีหรือไม่ก็ตาม การทำเช่นนี้จะส่งผลเสียต่อสุขภาพจิตได้ง่าย และซ้ำร้ายไปกว่านั้น การเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่าอาจทำให้ตัวคุณย่ำอยู่กับที่เพราะคิดว่าจุดที่ตนอยู่นั้นดีพร้อมหมดแล้ว กรณีเลวร้ายที่สุดคุณอาจเพิกเฉยต่อปัญหาสังคม
<ul>
<li aria-level="1">การมองโลกเริ่มที่ตัวคุณ แต่ก็ยังมีปัจจัยภายนอกที่เป็นตัวช่วยสำคัญ</li>
</ul>
แม้คุณเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงตนเอง แต่ปัจจัยภายนอกก็เป็นผู้เล่นสำคัญเหมือนกัน หากคุณอยากจะมองโลกในแง่ดี แต่เพื่อนและคนใกล้ตัวของคุณนั้นมีความสามารถในการบั่นทอนกำลังใจอย่างมาก ปณิธานปีใหม่ของคุณอาจถูกยกเลิกไปแบบไม่รู้ตัว วิธีที่ง่ายที่สุดคือการเลี่ยงจากคนเหล่านั้น แต่ถ้าพวกเขามีค่าและจำเป็นสำหรับคุณ การมานั่งคุยกันและพยายามเตือนให้ทุกคนอยู่กับสถานการณ์ปัจจุบันอาจช่วยให้พวกเขาเก่งกาจด้านการบั่นทอนน้อยลง และตัวคุณจะเข้าใจความหมายของการมองโลกในแง่บวกมากขึ้นด้วย นอกจากนี้ สภาพแวดล้อมสิ่งปลูกสร้างที่คุณใช้งานก็มีส่วนด้วยเช่นกัน หากคุณใช้เวลาอยู่ในห้องนาน ๆ และไม่ออกไปเจอแสงตามธรรมชาติเลย นั่นอาจส่งผลให้คุณอารมณ์ไม่ดี การออกไปรับแสงแดดจะช่วยให้สมองปล่อยฮอร์โมนเซโรโทนิน (serotonin) ออกมา ซึ่งมีส่วนช่วยให้คุณอารมณ์ดีมากขึ้นและทำให้เพ่งความสนใจได้ดีขึ้น หากว่างจากการทำงานหรืออยู่ในช่วงเวลาพัก ลองออกจากห้องมาเดินเล่นข้างนอกบ้างก็ดีนะ
<ul>
<li aria-level="1">อย่าลืมความรู้สึกขอบคุณและจงอยู่กับปัจจุบัน</li>
</ul>
การมี mindfulness หรือการให้ความสนใจกับปัจจุบัน ที่แห่งนี้และในขณะนี้ จะช่วยให้คุณเก็บเกี่ยวช่วงเวลาปัจจุบันของชีวิตได้ดีขึ้น รวมถึงช่วยลดการคิดถึงอนาคตที่คุณอาจคิดว่ามันแย่และกังวลถึงสิ่งที่คุณไม่สามารถควบคุมได้ ในขณะที่ความรู้สึกขอบคุณ (gratitude) คือการให้คุณค่ากับสิ่งสำคัญในชีวิต ก็จะช่วยให้คุณมีความสุขกับปัจจุบันเช่นกัน&nbsp; ลองให้เวลากับตัวเองประมาณ 5-10 นาทีก่อนนอนเพื่อปล่อยให้คุณได้สัมผัสหนึ่งวันนั้นผ่านการระลึกถึงปัจจุบันและสิ่งต่าง ๆ ด้วยความรู้สึกขอบคุณ หรือจะจดบันทึกเรื่องราวดี ๆ ที่พบเจอในแต่ละวันก็ได้
การเลือกเปลี่ยนแปลงทัศนคตินั้นขึ้นอยู่กับตัวคุณว่าจะลงมือทำมันอย่างไรและเลือกทำด้วยวิธีไหน ซึ่งขึ้นอยู่กับความเหมาะสมของแต่ละคน ในวิธีเดียวกันบางคนมองว่ามันได้ผล บางคนรู้สึกว่าไม่เหมาะกับตัวเอง ทางเราก็ขอส่งพลังใจให้กับทุกคน ขอให้พบเจอกับความสุขในแต่ละวัน ไม่ว่าจะสุขน้อย สุขมาก สุขธรรมดา หรือสุขพิเศษ สุดท้ายนี้ขอให้ปี 2022 เป็นปีที่ดีของทุกท่าน Bye bye
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
American Psychological Association. (n.d.). Optimism. In APA dictionary of psychology.&nbsp;Retrieved from https://dictionary.apa.org/optimism
Nall, R. (2019, April 1). What are the benefits of sunlight?. Healthline. Retrieved from https://www.healthline.com/health/depression/benefits-sunlight
Parashar, F. (2009, October 24). The psychology of optimism and pessimism: Theories and&nbsp;research findings. Positivepsychology. http://positivepsychology.org.uk/optimism-pessimism-theory/
Scott, E. (2020, October 11). What is optimism?. Verywellmind. https://www.verywellmind.com/the-benefits-of-optimism-3144811

ลม อากาศ ธรรมชาติ และหมา