เตรียมตัวรับมือให้ทันพวกคนเจ้าชู้

เพราะเป็นมนุษย์จึงหลากหลาย เพราะหลากหลายจึงเป็นมนุษย์

สังคมไทยเป็นสังคมที่เต็มไปด้วยความโอบอ้อมอารีและการช่วยเหลือกัน คนไทยบางคนสามารถช่วยเหลือคนแปลกหน้าได้ด้วยความยินดีและความเต็มใจ โดยไม่ขอสิ่งใดตอบแทน แม้กระนั้น การให้ความใจดีกับผู้อื่น โดยเฉพาะกับบุคคลที่แตกต่างไปจากตนเพราะมีลักษณะพิเศษบางอย่าง เช่น ความพิการ ความใจดีที่มิได้ผ่านการคิดใคร่ครวญอย่างลึกซึ้งอาจกลายเป็นการกีดกัน (discrimination) ผู้ที่ตนเองให้ความช่วยเหลือออกจากสังคมที่เราอยู่โดยไม่รู้ตัว
 นิยามของ &ldquo;ผู้พิการ&rdquo; ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพการชีวิตคนพิการ พ.ศ.2550 มาตรา 4 ผู้พิการ คือ บุคคลซึ่งมีข้อจำกัดในการปฏิบัติกิจกรรมในชีวิตประจำวันหรือเข้าไปมีส่วนร่วมทางสังคม เนื่องจากมีความบกพร่องทางการเห็น การได้ยิน การเคลื่อนไหว การสื่อสาร จิตใจ อารมณ์ พฤติกรรม สติปัญญา การเรียนรู้ หรือความบกพร่องอื่นใด ประกอบกับมีอุปสรรคในด้านต่าง ๆ และมีความจำเป็นเป็นพิเศษที่จะต้องได้รับความช่วยเหลือด้านหนึ่งด้านใดเพื่อให้สามารถปฏิบัติกิจกรรมในชีวิตประจำวันหรือเข้าไปมีส่วนร่วมทางสังคมได้อย่างบุคคลทั่วไปและตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2560 มาตรา 27&nbsp; ได้กล่าวว่า&nbsp; บุคคลย่อมเสมอกันในกฎหมาย มีสิทธิและเสรีภาพและได้รับความคุ้มครอง ตามกฎหมายเท่าเทียมกัน ชายและหญิงมีสิทธิเท่าเทียมกัน การเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อบุคคล ไม่ว่าด้วยเหตุความแตกต่างในเรื่องถิ่นกำเนิด เชื้อชาติ ภาษา เพศ อายุ ความพิการ สภาพทางกายหรือสุขภาพ สถานะของบุคคล ฐานะทางเศรษฐกิจหรือสังคม ความเชื่อทางศาสนา การศึกษาอบรม หรือความคิดเห็นทางการเมืองอันไม่ขัดต่อบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญหรือเหตุอื่นใด จะกระทำมิได้ กล่าวโดยสรุปจากทั้งสองแง่มุม แม้ผู้พิการจะมีความบกพร่องบางอย่าง อันนำไปสู่การใช้ชีวิตและการทำงาน ก็ถูกระบุว่าเป็นบุคคลคนหนึ่ง ที่มีความเท่าเทียมกันตามกฎหมาย
 จากรัฐธรรมนูญจะเห็นได้ว่า สิ่งที่ได้บรรยายดูเหมือนจะเป็นบรรทัดฐานทางสังคม (social norm) ที่ถูกกำหนดขึ้นมาเพื่อเป็นกรอบในการใช้ชีวิตร่วมกันภายในสังคมอย่างเท่าเทียม แต่ความจริงกลับไม่ได้เป็นเช่นเลยแม้แต่น้อย ผู้พิการหลายท่านกลับได้รับความสงสารในการใช้ชีวิตประจำวัน เช่น การพยุงแขนผู้พิการทางสายตาหรือผู้พิการทางร่างกายและการเคลื่อนไหวในการเดินลงบันได หรือ การมองเป็นสิ่งสวยงาม (romanticize) เมื่อผู้พิการประสบความสำเร็จ เช่น การเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาของผู้พิการ หรือการที่ผู้พิการมีช่อง Youtube channel เป็นของตนเองและได้รับควานิยม ทั้งที่ความจริงสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งปกติ เรื่องเหล่านี้อาจทำให้ผู้พิการรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาได้ เพราะแท้จริงแล้วพวกเขาคือมนุษย์คนหนึ่งที่ต้องการสิทธิและเสรีภาพเท่าเทียมกับมนุษย์คนอื่น
 สิ่งที่ผู้พิการไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ต้องการ คือ &ldquo;การยอมรับและความเข้าใจ&rdquo; เด็ก ๆ ทุกคนต้องการให้ครอบครัวซึ่งเป็นที่พึ่งพิงลำดับแรก ยอมรับในความเป็นตัวตนของเขาและสามารถใช้ชีวิตร่วมกันในฐานะลูกคนหนึ่งที่ไม่ใช่ภาระ สามารถสร้างความผูกพันและความอบอุ่นซึ่งกันและกัน ไม่ว่าเด็กทั่วไป หรือเด็กที่มีความต้องการพิเศษล้วนรู้สึกถูกด้อยค่า เมื่อความคิดหรือความต้องการของตนถูกปฏิเสธเพียงเพราะพวกเขายังเป็นแค่เด็ก หรือเพราะพวกเขามีอุปสรรคในการใช้ชีวิตอันเนื่องมาจากข้อจำกัดทางร่างกาย มีหลายครอบครัวที่ห้ามมิให้บุตรหลานที่เป็นผู้พิการเข้ารับการศึกษาต่อในระดับสูง หรือไม่ให้ทำงานอดิเรกที่อาจเป็นภาระต่อสภาพร่างกาย แม้จะเป็นความหวังดี แต่พร้อมกันนั้นก็เป็นการตัดโอกาสให้เด็กได้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเช่นเดียวกับผู้อื่น เพราะเด็กที่มีความต้องการพิเศษนั้นก็คือคน ๆ หนึ่งที่มีความชอบและความคิดเป็นของตนเอง สิ่งที่ครอบครัวสามารถทำได้คือการเลี้ยงดูเขาในฐานะเด็กคนหนึ่งที่มองเขาเจริญเติบโตอย่างงดงาม มีการสอนให้เขาได้รู้จักโลก แม้เด็กพิเศษอาจจำเป็นต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษสมชื่อ แต่ผู้ปกครองและครอบครัวไม่ควร และไม่มีสิทธิ์ในการจำกัดอิสระในชีวิตเด็กหรือปิดโอกาสชีวิตของคน ๆ หนึ่ง ภายใต้คำว่า &ldquo;การดูแล&rdquo; อยู่ดี&nbsp;
เช่นเดียวกันผู้ใหญ่ที่มีความพิการก็ต้องการความเข้าใจและโอกาสในการยืนอยู่ในสังคม ดังที่กล่าวไปข้างต้น น้ำใจที่คนในสังคมให้กันด้วยความสงสาร เมื่อส่งไปยังผู้พิการกลับกลายเป็น การได้รับน้ำใจเพราะตนเองมีความบกพร่อง น่าสงสาร กลายเป็นส่องไฟฉายชัดในความพิการ โดยไม่มองให้ลึกถึงความรู้สึกนึกคิดหรือความต้องการของพวกเขาในฐานะบุคคลหนึ่งเหมือนกันกันกับคุณ หรือร้ายไปกว่านั้น สังคมและสวัสดิการในภาพรวมก็ไม่ได้เกื้อหนุนเพียงพอให้คนพิการสามารถดูแลสวัสดิภาพของตนได้ด้วยตนเอง ไม่ว่าจะเป็น ข่าวการแย่งใช้ลิฟต์ภายในสถานีรถไฟ ที่จอดรถสำหรับผู้พิการ และห้องน้ำสำหรับผู้พิการ ในความจริงแล้วอาจปฏิเสธไม่ได้ว่า หลายคนในสังคมยังคงไม่เข้าใจในสิทธิและความเป็นผู้พิการ เช่น ข้อมูลความรู้เกี่ยวกับผู้พิการ และการออกแบบสภาพแวดล้อมเพื่อผู้พิการ แม้กระทั่งในระดับการบริหารจัดการ ในกรุงเทพมหานครซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศ ยังคงเป็นเต็มไปด้วยออกแบบที่ไม่ได้เอื้อต่อผู้พิการแม้แต่น้อย เช่น บาทวิถีที่ไม่มีความเสมอกัน ทางลาดที่ไม่ได้มีอยู่อย่างทั่วถึง หรือกระทั่งทางม้าลายยังคงไม่มีความปลอดภัยแก่ผู้พิการหรือคนทั่วไป ผู้คนยังคงมีภาพจำและการเหมารวมผู้พิการ เช่น ผู้พิการต้องประกอบอาชีพขายสลากกินแบ่ง ทั้งนี้อาจเป็นเพราะการขาดการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับผู้พิการต่อบุคคลทั่วไปหรือกระทั่งกับกลุ่มผู้พิการเอง ตัวผู้เขียนในฐานะผู้พิการคนหนึ่งที่ศึกษาอยู่ในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในช่วงการเรียนในปีที่ 2 ได้รับข้อมูลเกี่ยวทุนอุดหนุนการศึกษา โดยมีการโทรศัพท์มาจากฝ่ายวิชาการคณะที่ตนสังกัด หมายความว่า ถ้าตัวผู้เขียนไม่ได้รับโทรศัพท์ ผู้เขียนอาจจะต้องจ่ายค่าเทอมจนกระทั่งจบการศึกษาระดับปริญญาตรี สิ่งเหล่านี้สะท้อนให้เห็นว่าการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับผู้พิการยังไม่มีเท่าที่ควร และสิ่งนี้ย่อมนำไปสู่ความไม่เข้าใจ การกีดกัน และการกดทับผู้พิการ&nbsp;
ความพิการไม่ใช่อาการ &ldquo;ผีเข้า&rdquo; ตามความเชื่อของคนบางกลุ่ม ดังนั้นแม้จะไปเป่าน้ำมนต์ ไหว้พระ 9 วัด หรือไปแก้กรรมกี่ร้อยรอบ ในชีวิตของคน ๆ หนึ่งก็ไม่สามารถหายจากความพิการได้ แม้ความพิการจะเป็นโรคตามทางการแพทย์ แต่ในที่สุดแล้ว ความพิการคือตัวตนของคน ๆ หนึ่ง ที่อยู่ร่วมภายในสังคมแห่งความหลากหลาย แม้พวกเขาจะมีข้อจำกัดหรือเงื่อนไขบางอย่างในการใช้ชีวิตประจำวัน แต่ความพิการก็ไม่ใช่ความเปราะบางที่จำเป็นต้องได้รับการเลี้ยงดูแบบไข่ในหิน หรือการดูแลแบบไม่ได้ให้มีอิสระทำอะไรด้วยตนเอง เพราะสิ่งเหล่านี้นอกจากจะทำให้กลุ่มผู้พิการไม่สามารถพึ่งพาตนเองได้เมื่อต้องออกไปใช้ชีวิตในสังคมแล้ว จะยังเป็นการสะท้อนว่ามนุษย์มีความไม่เท่ากัน ทั้งที่ความจริงและสิ่งที่ผู้พิการต้องการคือโอกาสและความเข้าใจ
สุดท้ายนี้ ผู้เขียนมองว่าการช่วยเหลือซึ่งกันและกันภายในสังคมไทยยังคงเป็นสิ่งที่ดี และเป็นเอกลักษณ์ที่ควรอนุรักษ์สืบทอดต่อไปเพื่อแสดงถึงความเป็นไทย ความรู้สึกสงสารก็เช่นกัน ความรู้สึกนี้สามารถเป็นแรงผลักให้คนมีพฤติกรรมการช่วยเหลือ (prosocial behavior) และสร้างความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน (empathy) ได้ แต่ทั้งการช่วยเหลือและความสงสารที่เกิดผลกับผู้รับอย่างแท้จริง คือ สิ่งที่มาคู่กับความเข้าใจและการไม่คิดแทนผู้อื่น ดังนั้นการเข้าใจลักษณะผู้พิการที่เข้าไปช่วยเหลือ หรือการถามไถ่ความต้องการความช่วยเหลือทุกครั้ง จึงน่าจะเป็นสิ่งที่ควรปฏิบัติและลดการกีดกันทางสังคมที่เกิดขึ้น และนำไปสู่สังคมแห่งความเท่าเทียมที่แท้จริงได้
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
จุฬาพัฒน์ ช่างเกตุ. (ม.ป.ป.) กฎหมายสิทธิสำหรับคนพิการ. รัฐสภาไทย. https://www.parliament.go.th/ewtadmin/ewt/elaw_parcy/ewt_dl_link.php?nid=2246

เพราะความพิการหาใช่ความเปราะบาง

Keep fighting and following the (NCT) dream!

คนทุกคนในสังคมล้วนมีความคิดเป็นของตนเอง ซึ่งความคิดของแต่ละคนที่เกิดขึ้นมาไม่มีทางที่จะเหมือนกันไปได้ทั้งหมด ซึ่งเมื่อพิจารณาประกอบกับฐานคิดแบบปัจเจกชนนิยม (Individualism) ก็ยิ่งทำให้เห็นว่า คนทุกคนมีคุณค่าและความสำคัญในฐานะ &ldquo;คน ๆ หนึ่ง&rdquo; อย่างเสมอภาคกัน ไม่ควรมีความคิดของคนใดคนหนึ่งถูกปิดกั้นไม่ให้แสดงออกมา และสังคมควรเป็นพื้นที่แห่งการแสดงออกทางความคิดอย่างเท่าเทียม และทั่วถึง
ตามหลักการประชาธิปไตยเสรีนิยม และสิทธิมนุษยชนสากล ความคิดของคนทุกคนจะถูกปลดปล่อยออกมาได้อย่างปลอดภัย และปราศจากการยับยั้ง การปกป้องเสรีภาพในการแสดงออก (Freedom of Expression) ถือเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง เพราะเรื่องนี้คือการสร้างหลักประกันว่า คนทุกคนที่มีความคิดแตกต่างกันออกไปอย่างหลากหลายนั้น ต้องสามารถที่จะแสดงออกในสิ่งที่ตนเองคิดและเชื่อออกมาได้โดยปราศจากความกลัว ซึ่งเสรีภาพตัวนี้ก็ได้ถูกรับรองและคุ้มครองเอาไว้ในเอกสารทางกฎหมายต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นข้อ 19 ของปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน (Universal Declaration of Human Rights หรือ UDHR) ข้อ 19 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง (International Covenant on Civil and Political Rights หรือ ICCPR) หรือแม้แต่ในมาตรา 34 ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560
แต่สำหรับสังคมไทย เพียงหลักการพื้นฐานง่าย ๆ เช่นนี้ ก็ยังคงมีประเด็นปัญหาเกิดขึ้นมาโดยตลอด บ่อยครั้งที่คนไทยหลายคนไม่เข้าใจถึงแนวทางการปกป้องและคุ้มครองเสรีภาพตัวนี้ ซึ่งสะท้อนออกมาผ่านตัวอย่างเหตุการณ์อย่างเช่น กรณีมุมมองที่แตกต่างกันเรื่องการแสดงออกและไม่แสดงออกทางการเมือง
เมื่อเกิดเรื่องราวอย่างหนึ่งอย่างใดทางการเมืองขึ้นมาเป็นประเด็นในสังคม มักจะตามมาด้วยการแสดงความคิดเห็น และการวิพากษ์วิจารณ์จากประชาชนคนไทย ที่ต้องการสะท้อนทัศนะและแสดงจุดยืนของตนเอง แต่ขณะเดียวกัน ก็จะมีอีกหลายคนที่เลือกจะไม่แสดงความคิดเห็นของตนเองออกมา ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ๆ ก็ตาม&nbsp;
หลายครั้งก็จะเกิดการโต้เถียงกันระหว่างคนไทยสองฝ่ายนี้ โดยฝ่ายหนึ่งก็มองว่า การที่คนเราตัดสินใจจะไม่แสดงความเห็น ทั้งที่เห็นถึงความไม่เป็นธรรมที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า นั่นคือการเพิกเฉยต่อปัญหาที่เกิดขึ้น และถือเป็นการเลือกข้างความอยุติธรรม ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งกลับมองว่า &ldquo;เสรีภาพในการไม่แสดงออก&rdquo; ถือเป็นส่วนหนึ่งของเสรีภาพการแสดงออก และไม่ควรมีใครถูกบังคับหรือกดดันให้ต้องแสดงความคิดเห็นโดยที่ตนเองไม่เต็มใจ
แท้จริงแล้วหลักการเรื่องนี้ไม่ได้ซับซ้อนหรือยุ่งยากอะไรเลย เมื่อเราพิจารณาเรื่องเสรีภาพในการแสดงออกเป็นฐานสำคัญ ก็จะสามารถอธิบายได้ว่า คนไทยทุกคนมีความคิดเห็นเป็นของตนเองที่แตกต่างกันไป และสามารถที่จะเลือกได้ด้วยตนเองว่าจะแสดงความคิดเห็นหรือไม่แสดงความคิดเห็นทางการเมือง และต้องห้ามไม่ให้มีการพยายามเพื่อที่จะบังคับข่มขู่ให้คนไทยมีหรือไม่มีความเห็นทางการเมือง ไม่ว่าจะในสถานการณ์ใด ๆ&nbsp;
ดังนั้น หากคนไทยคนใดตัดสินใจที่จะไม่แสดงความคิดเห็นทางการเมือง แม้ว่าจะรู้หรือเห็นถึงปัญหาทางการเมืองอยู่ตรงหน้าก็ตาม นั่นก็ถือเป็นเสรีภาพที่สามารถกระทำได้ และต้องได้รับการคุ้มครอง คนที่ไม่เห็นด้วยไม่สามารถจะไปบังคับหรือข่มขู่ให้คน ๆ นั้น ต้องแสดงความคิดเห็นของตนเองออกมาได้
อย่างไรก็ตาม การไม่แสดงความคิดเห็นทางการเมือง ก็ต้องสามารถถูกวิพากษ์วิจารณ์โดยคนไทยที่ต้องการแสดงความคิดเห็นต่อการกระทำนั้นได้เช่นกัน นี่ก็ถือเป็นเสรีภาพที่สามารถกระทำได้ และต้องได้รับการคุ้มครอง ตราบใดที่การวิพากษ์วิจารณ์นั้นยังไม่ก้าวเข้าไปสู่พื้นที่ของการละเมิดสิทธิเสรีภาพ หรือลดทอนคุณค่าศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของผู้อื่น คนไทยที่เลือกจะไม่แสดงความคิดเห็นทางการเมือง ก็ไม่สามารถจะไปห้ามไม่ให้คนอื่น ๆ แสดงความคิดเห็นวิพากษ์วิจารณ์ต่อตนเองได้
กรณีที่น่าจะสอดคล้องกับเรื่องนี้ที่สุด ก็คือกระแสการเรียกร้องให้ดารานักแสดงในสังคมไทย ออกมา &ldquo;called out&rdquo; แสดงความคิดและจุดยืนของตนเองในทางการเมือง ซึ่งก็จะมีดารานักแสดงหลายคนที่ตัดสินใจขอไม่แสดงความคิดเห็นหรือจุดยืนทางการเมืองต่อต้านความอยุติธรรมตามที่คนไทยหลายคนเรียกร้อง ซึ่งดารานักแสดงเหล่านั้นก็สามารถที่จะคิดและตัดสินใจได้เองว่าจะแสดงออกหรือไม่แสดงออก ขณะที่คนไทยซึ่งเป็นแฟนคลับหรือติดตามผลงานของดารานักแสดงเหล่านั้น ก็สามารถไม่เห็นด้วย ไม่พอใจ ตั้งคำถาม และวิพากษ์วิจารณ์การกระทำนั้นได้ รวมถึงจะตัดสินใจเลิกติดตามผลงานหรือจะติดตามผลงานต่อไป นั่นก็เป็นเรื่องที่สามารถกระทำได้เช่นเดียวกัน ตราบใดที่ยังไม่ล้ำเส้นไปละเมิดสิทธิและเสรีภาพ หรือลดทอนคุณค่าศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
คนไทยที่เป็นแฟนคลับของดารานักแสดงไทยตัดสินใจไม่แสดงออกจุดยืนทางการเมือง ก็ไม่สามารถไปบังคับหรือข่มขู่ให้พวกเขาต้องแสดงจุดยืนออกมา ขณะที่ดารานักแสดงไทยซึ่งตัดสินใจไม่แสดงออกจุดยืนทางการเมือง ก็ไม่สามารถที่จะไปบังคับหรือข่มขู่คนไทยที่เป็นแฟนคลับให้ไม่ตั้งคำถาม หรือวิพากษ์วิจารณ์การกระทำนั้น หรือไม่เลิกติดตามผลงานของตนเองได้ นี่คือการเคารพในเสรีภาพการแสดงออกซึ่งกันและกัน
เพราะฉะนั้นแล้ว การจะแสดงออกหรือไม่แสดงออกความคิดเห็นทางการเมือง และการตั้งคำถาม หรือวิพากษ์วิจารณ์การตัดสินใจนั้น ล้วนถือเป็นเสรีภาพที่คนไทยทุกคนสามารถกระทำได้ ตราบที่ยังไม่ได้เป็นการทำลายแก่นแท้ของการใช้เสรีภาพ ทุกการใช้เสรีภาพไม่ว่าในทางใดต้องได้รับการปกป้องและคุ้มครองอย่างทั่วกัน

แสดงออก vs นิ่งเฉย: หลากหลายความคิดเรื่องการแสดงความคิดเห็น

หนูชอบนอนขอโทษด้วยนะคะ🥺

<blockquote>
&ldquo;ที่ว่าผู้ชายเป็นใหญ่น่ะ ไม่เห็นจะจริงเลย เวลาขึ้นรถสาธารณะ ผู้ชายก็ยังต้องเป็นฝ่ายลุกให้ผู้หญิงนั่ง&rdquo;
&ldquo;ชอบผู้หญิงมากกว่านะ ผู้หญิงน่ะอ่อนโยนกว่า รับฟังคนอื่นมากกว่า ไม่เหมือนผู้ชาย&rdquo;
&ldquo;นักเรียนหญิงเรียบร้อยและเชื่อฟังกว่านักเรียนชาย ไม่ทำให้ครูหนักใจ&rdquo;
</blockquote>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/3cbc3e44-4b3c-4f88-a601-ef25a1ecd2ae" alt="Benelovent Sexism" width="960" height="600" />
คำพูดเหล่านี้ ฟังดูเผิน ๆ ก็อาจจะดีต่อผู้หญิง ไม่ได้มีความร้ายแรงอะไร บางคนอาจคิดด้วยซ้ำไปว่านี่เป็น &ldquo;สิทธิพิเศษของเพศหญิง&rdquo; (Female Privilege) ซึ่งเป็นสิ่งคานอำนาจกันกับ &ldquo;สิทธิพิเศษของเพศชาย&rdquo; (Male Privilege) ทำให้ผู้หญิงนั้นไม่ได้เสียเปรียบไปกว่าผู้ชายสักเท่าไหร่ แต่ในความเป็นจริงแล้วความคิดเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของการเหยียดเพศอย่างหนึ่งที่กระทำแบบ &ldquo;เนียน ๆ&rdquo; (Benevolent Sexism) โดยในหลายครั้งที่ผู้กระทำเองก็อาจไม่รู้ตัวเลยก็ได้ว่าคำพูดของตนเป็นการเหยียดเพศในรูปแบบหนึ่ง
&nbsp;
<h3>ทำความรู้จัก Benevolent Sexism</h3>
&ldquo;Benevolent Sexism&rdquo; หรือที่เรียกว่า &ldquo;การเหยียดเพศแบบเนียน ๆ&rdquo; คือการเชิดชูและให้คุณค่ากับภาพลักษณ์เหมารวมทางเพศในตัวของบุคคลเพศนั้น เช่น การเชิดชูคุณค่าความเป็นแม่ในตัวผู้หญิง การเชิดชูคุณค่าความเป็นสุภาพบุรุษในตัวผู้ชาย ความคิดเหล่านี้ล้วนตั้งอยู่บนพื้นฐานของบทบาททางเพศแบบดั้งเดิม (Traditional Gender Roles) จากแนวคิดปิตาธิปไตยที่ว่า &ldquo;เพศชาย&rdquo; เป็นฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่าและมีหน้าที่จะต้องปกป้อง &ldquo;เพศหญิง&rdquo; ซึ่งเป็นฝ่ายที่อ่อนแอและบอบบางกว่า
ที่กล่าวว่าแนวคิดเช่นนี้เป็นการเหยียดเพศแบบ &ldquo;เนียน ๆ&rdquo; ก็เพราะคำพูดที่สะท้อนแนวคิดเหล่านี้ไม่ได้ออกมาในรูปแบบของคำต่อว่า ต่างจากการเหยียดและเลือกปฏิบัติทางเพศแบบเป็นปฏิปักษ์ (Hostile Sexism) ที่จะสะท้อนออกมาผ่านคำพูดต่อว่าและการลงโทษบุคคลที่ปฏิบัติตนต่างออกไปจากบรรทัดฐานทางเพศที่สังคมกำหนดไม่ว่าจะเป็นการตีตราผู้หญิงที่สนใจในเรื่องทางเพศ หรือการล้อเลียนเหยียดหยามผู้ชายที่มีความอ่อนโยนบอบบาง หากแต่สะท้อนออกมาผ่านคำชื่นชมยกย่องบุคคลที่ปฏิบัติตามบรรทัดฐานเหล่านั้นของเพศตนเอง เช่น การชื่นชมยกย่องผู้หญิงที่มีลักษณะแบบ &ldquo;กุลสตรี&rdquo; ตามบรรทัดฐาน การชื่นชมยกย่องความเป็น &ldquo;ลูกผู้ชาย&rdquo; และสร้างให้พฤติกรรมเหล่านั้นเป็นกรอบมาตรฐานของเพศใดเพศหนึ่ง เกิดเป็นอคติทางเพศและการเลือกปฏิบัติเช่นกัน
&nbsp;
<h3>การชื่นชมก็ส่งผลเสียได้</h3>
แม้ว่าคำพูดชื่นชมยกย่องจาก Benevolent Sexism นี้จะดูเหมือนว่าไม่มีอันตรายอะไร เพียงแค่ชื่นชมผู้หญิงที่คอยดูแลปรนนิบัติสามีเป็นอย่างดี หรือชื่นชมผู้ชายที่จ่ายค่าอาหารแทนผู้หญิงในการออกเดตก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แต่ในความเป็นจริงแล้วแนวคิดและคำพูดเหล่านี้กำลังสร้างและตอกย้ำความไม่เท่าเทียมทางเพศในสังคม จากการจำกัดบทบาทของผู้หญิงในสังคมให้มีหน้าที่เพียงเป็นผู้ตามที่ดี เป็นแม่ที่ดี เป็นรองผู้ชาย ในขณะเดียวกันก็สร้างแรงกดดันและความคาดหวังให้กับผู้ชายในสังคมว่าต้องเป็นผู้นำที่เข้มแข็งตลอดเวลา ไม่สามารถแสดงความอ่อนแอได้ ต้องเหนือกว่าผู้หญิงเท่านั้น
แนวคิดเช่นนี้เป็นผลเสียต่อเพศหญิง ทำให้ผู้หญิงในสังคมต้องเผชิญกับการยัดเยียดภาพลักษณ์เหมารวมที่จำกัดขอบเขตการแสดงออกและลดบทบาทของตนให้เป็นได้แค่เพียงช้างเท้าหลัง แถมยังถูกสังคมมองว่าคำชมเหล่านี้เป็นเรื่องที่ &ldquo;น่ายินดี&rdquo; จึงมองข้ามปัญหาการเหยียดเพศแบบเนียน ๆ เช่นนี้ไป ยิ่งไปกว่านั้น Benevolent Sexism&nbsp; ลักษณะนี้ยังสร้างมายาคติให้กับตัวผู้หญิงหลายคนว่าชีวิตของพวกเธอนั้นจำเป็นจะต้องพึ่งพาผู้ชายรอบตัวให้ทำสิ่งต่าง ๆ ให้ ในขณะเดียวกันแนวคิดนี้ก็ส่งผลเสียกับเพศชาย ทำให้ผู้ชายต้องตกอยู่ภายใต้กรอบความกดดันว่าต้องปฏิบัติตนตามมาตรฐานความเป็นชายที่สังคมคาดหวัง เกิดเป็นความเป็นชายที่เป็นพิษ (Toxic Masculinity) ว่าผู้ชายต้องเข้มแข็ง เป็นช้างเท้าหน้า ทำให้มักไม่ได้รับความเห็นอกเห็นใจจากสังคมเมื่อตกเป็นเหยื่อของการคุกคามทางเพศ และถูกเหยียดหยามเมื่อให้ผู้หญิงที่เป็นคู่ครองเป็นฝ่ายหาเลี้ยงครอบครัว
&nbsp;
<h3>หมายความว่าเราจะชื่นชมคนอื่นไม่ได้เชียวหรือ</h3>
มาถึงตรงนี้ผู้อ่านบางคนก็อาจคิดว่า ถ้าอย่างนั้นหากผู้หญิงรอบตัวเราสามารถดูแลความเรียบร้อย ทำความสะอาดบ้านเรือนได้อย่างดีเยี่ยม หรือผู้ชายรอบตัวเราเป็นคนที่มีน้ำใจ ลุกให้ผู้หญิงที่ถือของพะรุงพะรังนั่งบนรถสาธารณะ เราก็ไม่สามารถที่จะชื่นชมคนเหล่านั้นได้เลยหรือ
การตระหนักได้ถึง Benevolent Sexism ในสังคมนั้นไม่ได้หมายความว่าเราไม่สามารถที่จะชื่นชมการกระทำที่ดีของคนทั่วไปได้ ไม่ได้หมายความว่าการกระทำเช่นนั้นเป็นสิ่งที่แย่และไม่ควรทำ หากแต่การชื่นชมนั้นไม่ควรเกิดขึ้นเพราะการกระทำนั้น &ldquo;ตรง&rdquo; กับบรรทัดฐานทางเพศที่สังคมกำหนด และการกระทำเช่นนั้นเป็นสิ่งที่ดีไม่ว่าคนที่กระทำนั้นจะเป็นเพศใดก็ตาม เปลี่ยนจากการชื่นชมในฐานะที่เป็น &ldquo;กุลสตรี&rdquo; และ &ldquo;สุภาพบุรุษ&rdquo; เป็นการชื่นชมในฐานะที่เป็น &ldquo;มนุษย์ผู้ทำสิ่งที่ดี&rdquo; ผู้ชายก็สามารถเป็นคนที่ดูแลความเรียบร้อย ทำความสะอาดบ้านเรือนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผู้หญิงก็สามารถเป็นฝ่ายลุกให้ผู้ชายที่ถือของพะรุงพะรังนั่งได้ เป็นการกระทำที่น่าชื่นชมเช่นกัน
&nbsp;
<h3>การเหยียดเพศแบบเนียน ๆ ที่บางทีก็ไม่รู้ตัว</h3>
หลายครั้งการเหยียดเพศแบบเนียน ๆ ผ่านคำชื่นชมนั้นก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความตั้งใจจะสร้างอคติทางเพศให้เกิดขึ้น หากแต่เป็นสิ่งที่ออกมาจากความคิดของเราที่ได้รับอิทธิพลจากการหล่อหลอมของสังคมซึ่งสอดแทรกการแบ่งแยกบทบาททางเพศมาเป็นเวลานาน ทำให้ Benevolent Sexism นั้นออกมาจากความเคยชิน
ดังนั้นการเริ่มตระหนักได้ถึงการเหยียดเพศที่แฝงอยู่ในคำพูดที่ดูไร้พิษสงและตระหนักถึงความรุนแรงที่ไม่ต่างจากการเหยียดเพศแบบเป็นปฏิปักษ์ (Hostile Sexism) จึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีในการสำรวจความคิดของตัวเราเองที่มีต่อบทบาททางเพศและกำจัดอคติทางเพศเหล่านั้นออกไปในที่สุด
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
นภหทัย สิทธิฤทธิ์. (2563). ว่าแต่ &ldquo;ผู้หญิง&rdquo; ก็มี &ldquo;อภิสิทธิ&rdquo; ไม่ใช่เหรอ ?. สืบค้นจาก
https://www.thaiconsent.in.th/feminism101/004/
Daniels, E. A., &amp; Leaper, C. (2011). Gender issues. Encyclopedia of Adolescence, 151&ndash;159. Retrieved from https://doi.org/10.1016/b978-0-12-373951-3.00017-x&nbsp;
Weiss, S. (2015). 7 examples of benevolent sexism that are just as harmful as hostile sexism. Retrieved from https://www.bustle.com/articles/ 131418-7-examples-of-benevolent-sexism-that-are-just-as-harmful-as-hostile-sexism&nbsp;
Yi, J. (n.d.). THE ROLE OF BENEVOLENT SEXISM IN GENDER INEQUALITY. Retrieved from https://wp.nyu.edu/steinhardt-appsych_opus/the-role-of-benevolent-sexism-in-gender-inequality/&nbsp;

เด็กหญิงธรรมดาที่มีชีวิตเพื่อไอศกรีมช็อกโกแลตมินต์ ผัดกะเพรา และศิลปินที่รัก

Benevolent Sexism – คุณกำลังเหยียดเพศแบบเนียน ๆ อยู่หรือเปล่า

สาวหวานจ้วยแห่งลำน้ำเหือง รักเพลงโค้ก และการเต้ยโศกหน้าฮ้าน กรู๊ววว~

Sex Education written by a woman: ตำรารักฉบับผู้หญิงเขียน

TW: sexual harassment, suicidal thought
&nbsp;&nbsp;&nbsp; ...ขณะที่หญิงสาวกำลังเพลิดเพลินไปกับเรื่องราวภาพยนตร์บนจอโทรทัศน์ มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มเริ่มลูบไล้บริเวณต้นขาของหญิงสาว เธอปัดมือของเขาทิ้ง มือของชายหนุ่มไม่แยแสใด ๆ ต่อหญิงสาว แม้เธอจะพยายามปัดมือและปฏิเสธเขาเพียงใด แต่กลับกลายเป็นการเพิ่มพลังของชายหนุ่มเสียอย่างนั้น จนกระทั่งมือข้างหนึ่งของชายหนุ่มกุมสองข้อมือของหญิงสาวอย่างแน่น เพื่อให้มืออีกข้างของเขาสามารถลูบไล้ต้นขาเธอได้อย่างอิสระ ริมฝีปากที่คิดว่าอ่อนโยนสัมผัสที่คอของเธออย่างไม่หยุดยั้ง ฉะนั้น ตัวหญิงสาวกลับหยุดนิ่งและเต็มไปด้วยความคิด ความต้องการที่จะขัดขืนถูกครอบงำด้วยความคิดว่าเขาเป็นคนที่ชอบพอ หรือหญิงสาวควรจะทำให้เขาพอใจหรือเปล่านะ หากเป็นเช่นนั้นเธอเองก็คงจะมีความสุขหรือเปล่านะ&hellip;
&nbsp;&nbsp;&nbsp; &hellip;มือที่ลูบไล้ต้นขาเริ่มหยุดลง แต่กลับลูบไล้ที่หัวไหล่เธอแทน ชายหนุ่มค่อย ๆ ลูบไล้ลงไปยังหน้าอกของหญิงสาว เธอขัดขืน ขอให้เขาไม่ทำได้ไหม เขามองหน้าเธอ พร้อมตอบกลับมาว่า &ldquo;งั้นขอถึงตรงนี้ก็ได้&rdquo; ...
&nbsp;&nbsp;&nbsp; ภาพเหตุการณ์ส่วนหนึ่งในความทรงจำของหญิงสาวที่ไม่อาจลืมเลือน เหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและความคิดในหัวมากมาย ทว่า เธอไม่สามารถเอ่ยปากเล่าให้ใครฟังได้ เธอทราบดีว่าเธอควรทำในสิ่งที่เธอจะไม่นึกกลับมาเสียใจในภายหลัง แต่กลับไม่สามารถตัดสินใจด้วยเจตนาอันแรงกล้าของเธอได้เสียอย่างนั้น หญิงสาวคิดอยู่หลายตลบ หากนี่คงเป็นสิ่งที่คนรักทั่วไปทำกัน แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกแย่เสียอย่างนั้น หากนี่คงเป็นสิ่งที่คนรักทั่วไปทำกัน แต่ทำไมเธอไม่สามารถเอ่ยได้เต็มปากว่าเธอรู้สึกดี และหากนี่คงเป็นสิ่งที่คนรักทั่วไปทำกัน แต่สุดท้ายกลับจบลงด้วยน้ำตาและคำกล่าวโทษตัวเองว่า ทำไมวันนั้นเธอไม่ให้เขากระทำกับร่างกายเธอไปได้มากกว่านี้&nbsp;
&nbsp;&nbsp;&nbsp; ทว่า... คุณค่าความเป็นมนุษย์ของหญิงสาวกลับไม่ปรากฏในความคิดของเธอเลย
&nbsp;&nbsp;&nbsp; เวลาผ่านไป หญิงสาวเริ่มยอมรับว่าสิ่งที่คนรักของเธอกระทำกับร่างกายเธอโดยไม่ได้รับความยินยอมเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เธอคิดว่าความกล้าของเธอคงมีมากพอที่จะเล่าให้ใครสักคนฟังได้ เธอจึงตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ให้ใครคนนึงฟัง หวังว่าเขาจะรับฟังเธอ เขารับฟังเธอพร้อมคำถามตอบกลับมาว่า
ทำไมเธอถึงไปหาเขาล่ะ ?
ทำไมถึงยอมให้เขาทำล่ะ ?
ทำไมเธอถึงไม่ปฏิเสธเขาไปล่ะ ?
&nbsp;&nbsp;&nbsp; หญิงสาวนิ่งเงียบ ในหัวเต็มไปด้วยความคิดมากมาย ความกล้าหาญที่พึ่งก่อตัวอันน้อยนิดของเธอถูกบดขยี้ด้วยคำถามเพียงไม่กี่คำถาม ความมั่นใจถูกทำลายจนสิ้นซาก หรือจริง ๆ เธอเป็นคนโง่เอง หรือจริง ๆ เรื่องแย่ ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอเป็นเพราะตัวเธอเอง น้ำตาที่คิดว่าหยุดไหลก่อตัวที่ตาอีกครั้ง เรื่องราวทั้งหมดเธอเป็นต้นเหตุ หากในวันนั้นเธอสามารถปฏิเสธชายหนุ่มได้โดยเด็ดขาด เธอคงไม่เป็นเช่นนี้ แต่ทว่า... หญิงสาวกลับไม่คิดเลยว่า เธอถูกครอบงำด้วยอำนาจบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถตัดสินใจได้อย่างที่เธอต้องการ
&nbsp;&nbsp;&nbsp; เป็นที่น่าแปลกใจเสียจริง หญิงสาวคิดว่าเธอถูกล่วงละเมิดทางเพศจากชายหนุ่มเพียงอย่างเดียว แต่ความจริงเธอกลับถูกข่มขืนจิตใจจากการยอมรับทางสังคมและความยุติธรรมที่เธอแสวงหาอีก ความกลัวก่อตัวขึ้นมาภายในจิตใจของเธอ เธอรู้สึกผิดที่มีชีวิตอยู่ด้วยความโง่เขลา หรือจริง ๆ เธอไม่สมควรที่จะตื่นขึ้นมามีชีวิตที่มีความสุขเลย เช่นนั้น เธอก็คงไม่อยากที่จะตื่นขึ้นมาอีก
ความทุกข์ทรมานที่ไม่อยากตื่นขึ้นมาพบความเป็นจริงว่ารู้สึกแย่&nbsp;
แต่ก็ไม่อยากหลับใหลอยู่ในห้วงความฝันที่ยังหลอกหลอนอยู่ในแต่ละคืน
น้ำตาที่ไหลรินออกมาในทุก ๆ วัน เหมือนจะได้ปลดปล่อยความทุกข์ใจ&nbsp;
แต่ต้องใช้เวลาอีกนานสักแค่ไหน ที่จะถึงจุดสิ้นสุดของสายน้ำตา
&nbsp;&nbsp;&nbsp; แต่โลกคงไม่ได้โหดร้ายกับเธอมากนัก แม้หญิงสาวจะกลัวที่จะถูกตัดสินจากความคิดของใครหลาย ๆ คน เธอกลับได้เจอใครบางคนที่รับฟังเธอโดยปราศจากการตัดสินและยอมรับตัวเธอที่เป็นเธอ คนที่รับฟังเธอด้วยความอบอุ่นเหมือนการกอด คนที่รับฟังเธอและสร้างความมั่นใจให้หญิงสาว พร้อมแสดงให้หญิงสาวเห็นถึงคุณค่าในตัวของเธออีกครั้ง น้ำตาที่ไม่อาจหยุดยั้งของเธอก่อตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ เพราะหยดน้ำแต่ละหยดที่ค่อย ๆ ชโลมลงบนแก้มเธอกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่คอยโอบกอดน้ำตาเธอไว้
วันนี้เป็นยังไงบ้าง ?
ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ เธอ ยินดีรับฟังเธอเสมอเลยนะ
ถ้าไม่ไหวยังไง โทรมาได้ตลอดเลยนะ
&nbsp;&nbsp;&nbsp; คุณค่าในตัวหญิงสาวเริ่มกลับมาอีกครั้ง เธอกำลังเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง แม้จะยังไม่สามารถสร้างความมั่นใจในตัวเธอเองให้กลับมาได้อย่างอดีตอย่างเต็มร้อย แต่เธอก็สามารถตื่นมาโดยไม่ตั้งคำถามว่าฉันควรค่าแก่การมีชีวิตอยู่อีกครั้งไหม เธอสามารถมีความสุขอีกครั้งโดยไม่ต้องกลัวว่า หากเธอมีความสุข คนภายนอกจะไม่เชื่อเธอและตัดสินเธอว่าเธอโกหกไหม แม้จะหมดหนทางที่จะหาความยุติธรรมจากสังคมและกฎหมาย แต่การมีผู้รับฟังหญิงสาวด้วยใจจริงนั้นก็เป็นส่วนช่วยให้เธอได้กลับมาเติบโตขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวคงแต่ภาวนาให้สักวัน สังคมคงจะสร้างความยุติธรรมที่แท้จริงแก่เหยื่อจากการล่วงละเมิดทางเพศ ไม่ให้ถูกข่มขืนจิตใจเป็นครั้งที่สองจากสังคมที่เต็มไปด้วยการตัดสิน
&nbsp;&nbsp;&nbsp; เพราะเรื่องราวของผู้ถูกล่วงละเมิดทางเพศยังคงถูกปิดไว้ด้วยการตัดสิน การรับฟังและตั้งคำถามต่อผู้ถูกกระทำจากการล่วงละเมิดทางเพศในทางที่ดีและปราศจากอคติเป็นอีกหนึ่งแนวทางสำคัญ ที่ทำให้พวกเขาเหล่านั้นได้กลับมาใช้ชีวิตด้วยความรักในตนเองอีกครั้ง
<table>
<tbody>
<tr>
<td>
5 ให้
</td>
<td>
5 ไม่
</td>
</tr>
<tr>
<td>
1. ให้ความเป็นมิตร
2. ให้ความใส่ใจ
3. ให้กำลังใจ
4. ให้ข้อมูล
5. ให้การช่วยเหลือ
</td>
<td>
1. ไม่รู้สึกว่าเหนือกว่า
2. ไม่ตัดสิน
3. ไม่ตัดสินใจแทน
4. ไม่ทำร้ายซ้ำสอง
5. ไม่ใช่พนักงานสอบสวน
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
&nbsp;
&nbsp;&nbsp;&nbsp; ผู้เขียน (ที่เคยเป็นหนึ่งในผู้ถูกล่วงละเมิดทางเพศ) หวังเป็นอย่างยิ่งว่า เรื่องราวเหล่านี้จะช่วยให้คุณผู้อ่านได้เข้าใจเรื่องราวการเปลี่ยนผ่านความรู้สึกของผู้ถูกล่วงละเมิดทางเพศ และคอยรับฟังพวกเขาเหล่านั้นโดยปราศจากการตัดสิน เมื่อนั้นคุณค่าความเป็นมนุษย์คงจะเปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
กองบรรณาธิการ. (2561). พี่ ๆ ข่มขืนหนูซ้ำทำไม ?. สืบค้นจาก <a href="https://www.the101.world/violence-against-women/?fbclid=IwAR0a9c70r5k4jlzoFgFXfLe_-sZDRjZZRY0e7FUQ0Xyo0VncAA1jzH0tc5Q">https://www.the101.world/violence-against-women/?fbclid=IwAR0a9c70r5k4jlzoFgFXfLe_-sZDRjZZRY0e7FUQ0Xyo0VncAA1jzH0tc5Q</a>

บันทึกความเปลี่ยนผ่านการถูกล่วงละเมิดทางเพศ: เมื่อฉันไม่ได้ถูกกระทำเพียงครั้งเดียว

with freedom, books, flowers, and the moon, who could not be happy?  -Oscar Wilde-

สำรวจจดหมายในหนังสือและภาพยนตร์

หญิงสาวผู้ดิ้นรนในการใช้ชีวิตท่ามกลางโลกแห่งทุนนิยม

รำลึก 103 ปี “ขบวนการสี่พฤษภา” แด่การตื่นรู้ แด่การลุกขึ้นสู้ แด่การไม่ยอมพ่ายแพ้

ในสังคมไทยผู้คนส่วนใหญ่ต่างให้ความสำคัญกับบางอาชีพว่าเป็นอาชีพที่มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี มีคนชื่นชม และคอยปลูกฝังให้เด็กรุ่นใหม่มีอาชีพอย่างที่พวกเขาต้องการ โดยลืมสิ่งที่สำคัญที่จะทำให้สังคมและประเทศพัฒนาต่อไปได้นั่นคือ การเปิดใจยอมรับในความหลากหลายของอาชีพ เพราะความหลากหลายเป็นจุดเริ่มต้นของความเข้าใจซึ่งกันและกัน
ในชีวิตประจำวันของเราทุกคนคงไม่มีใครพบเจอผู้คนเพียงอาชีพเดียว ต่างพบเจอผู้คนหลากหลายอาชีพเข้ามามีความสัมพันธ์ในชีวิตของคุณอย่างหลีกเลียงไม่ได้ ถ้ามองกลับไปในสมัยยุคหิน คนในสังคมอาจจะไม่ต้องมีหลายอาชีพ แต่ในปัจจุบันสังคมขยายใหญ่ขึ้นคนเรามีหลายสิ่งที่ต้องจัดการในชีวิต ซึ่งก็พบว่าเราไม่สามารถจัดการทุกสิ่งทุกอย่างได้ภายในคนเดียวและเราไม่ได้ถนัดในทุกด้าน จึงเกิดอาชีพที่หลากหลายเพื่อให้เหมาะกับความสามารถของแต่ละคนไม่ใช่แค่เพื่อประโยชน์ต่อตนเองเท่านั้นแต่เป็นการช่วยเหลือและสร้างประโยชน์แก่ผู้อื่นที่ไม่ถนัดในด้านอื่นซึ่งเป็นการเติมเต็มและทดแทนส่วนที่ขาดหายไปของแต่ละคน อีกทั้งถ้าไม่มีความหลากหลายของอาชีพเราก็ต้องแย่งงานกัน แทนที่จะกระจายโอกาสการหารายได้กลับต้องมากระจุกกันและทำให้บ้านเมืองไม่เกิดการพัฒนา แต่ทำไมคนส่วนใหญ่ยังชื่นชมและยกย่องคนบางอาชีพว่ามีความสำคัญอย่างมาก และละเลยอาชีพอื่นที่มีบทบาทสำคัญมากเช่นกัน&nbsp;
ทุกอาชีพมีคุณค่า ไม่ควรไปจำกัดความคิดที่ว่าอาชีพที่สำคัญต้องเป็นอาชีพที่มีเกียรติ คนนับถือ มั่นคง หรือ ต้องเหนื่อยมากกว่า เพราะการที่เราจะทำอาชีพนั้นได้ ทุกคนต้องพยายามและเหนื่อยเหมือนกันทั้งนั้น อาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่าขึ้นอยู่กับตัวบุคคลว่าต้องการประสบความสำเร็จมากแค่ไหน นั่นก็หมายความว่าเราไม่อาจบอกได้ว่าอาชีพนี้ควรค่าเลือกเพียงแค่สร้างเกียรติให้กับคุณหรือคนในสังคมชื่นชม ถ้าอาชีพนั้นไม่ควรค่าให้มีอยู่ สุดท้ายก็ต้องหายไป แต่อาชีพที่มีอยู่ในตอนนี้ควรค่าแก่การได้รับการยอมรับเพราะมันมีอยู่เพื่อช่วยเพิ่มคุณภาพชีวิตของเราให้ดีขึ้น
ในสังคมไทยพ่อแม่หลายท่านยังไม่ยอมรับอาชีพที่เพิ่งเข้ามามีบทบาทในสังคมไทย เช่น ยูทูบเบอร์ และอินฟลูเอนเซอร์ อีกทั้งมีหลายอาชีพที่มีมานานแล้วแต่ยังไม่ได้รับการยอมรับในวงกว้าง เช่น งานศิลปะ และงานดนตรี เพราะคิดว่างานลักษณะนี้ไม่มีความมั่งคง อีกทั้งต้องมีชื่อเสียงมากจึงจะประสบความสำเร็จ แต่หลายอาชีพที่เพิ่งเข้ามามีบทบาทในสังคมคือสิ่งที่คนต้องการ เพราะถ้าไม่มีความต้องการ ก็ย่อมไม่มีคนสนใจในอาชีพนี้ ซึ่งอาชีพนี้เป็นอาชีพในรูปแบบใหม่ที่แตกต่างจากวิถีชีวิตแบบเดิม แต่กลับเข้าถึงวิถีชีวิตปัจจุบันที่เป็นโลกของอินเทอร์เน็ตได้เป็นอย่างดี เมื่อวิถีชีวิตเปลี่ยนย่อมมีบางอย่างสูญหายและมีสิ่งเกิดใหม่เข้ามาทดแทนเพื่อความเหมาะสมและพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นไป ซึ่งปัจจุบันเป็นช่วงที่อาชีพเหล่านี้กำลังเติบโตและคาดว่าจะเป็นอาชีพที่ทรงอิทธิพลต่อจิตใจของมนุษย์ได้เป็นอย่างดี ดูได้จากปัจจุบันโลกอินเทอร์เน็ตเป็นพื้นที่การตลาดที่สำคัญในการค้าขายทำให้เศรษฐกิจดีขึ้นเป็นอย่างมากเพราะอาชีพใหม่นี้เข้าถึงผู้คนได้อย่างรวดเร็วและทั่วถึง อีกทั้งสร้างแนวคิดใหม่และให้ความรู้แก่ผู้คน ด้วยเหตุนี้จึงทำให้สร้างแรงบันดาลใจที่อยากเป็นอาชีพใหม่เหล่านี้ให้กับเด็กรุ่นใหม่ ส่วนอาชีพที่มีนานแล้วแต่ยังไม่ได้รับการยอมรับในวงกว้างก็ยังคงอยู่ได้ ถึงแม้ว่างานด้านนี้แบบแท้จริงมีคนสนใจเป็นกลุ่มน้อย แต่เป็นกลุ่มที่ให้คุณค่าผลงานด้านนี้เป็นอย่างมาก นอกจากนี้งานด้านนี้สามารถนำไปประยุกต์ใช้ได้กับอีกหลายอย่าง สุดท้ายงานเหล่านี้ก็ดำรงอยู่ต่อไปได้เพราะงานด้านนี้เป็นพื้นฐานที่สำคัญของการต่อยอดและสามารถทำให้ทำงานได้หลายอาชีพที่มีความเกี่ยวข้องได้ ในปัจจุบันมีการให้ความสำคัญกับการประยุกต์เป็นอย่างมาก ถึงแม้งานเหล่านี้อาจจะไม่ได้ทำให้มีคนส่วนใหญ่ยอมรับและสนใจในวงกว้าง แต่งานเหล่านี้อยู่ในชีวิตประจำวันของเราตลอด ถ้าสูญหายไปชีวิตก็คงขาดสีสัน จึงไม่ควรที่จะละเลยอาชีพเหล่านี้เพื่อให้ยังคงดำรงอยู่ต่อไป&nbsp;
&nbsp;&nbsp;&nbsp; ความหลากหลายทางอาชีพทำให้เกิดทัศนคติที่แตกต่างซึ่งเป็นการพัฒนาสังคมและประเทศให้ดีขึ้น เนื่องจากแต่ละอาชีพมีการเรียนรู้ด้านถนัดของตนและฝึกฝนอย่างเชี่ยวชาญจึงทำให้เกิดมุมมองที่หลากหลาย ถ้าในสังคมมีผู้คนที่มองแค่มุมมองเดียวจะทำให้สังคมพัฒนาได้อย่างไร ผู้คนอาจมองสิ่งที่มีอยู่นั้นเพียงพอแล้ว หรือ อาจมองข้ามบางสิ่งบางอย่าง จึงอาจทำให้เกิดช่องว่างของความผิดพลาด นอกจากนี้ในปัจจุบันมีการสนับสนุนเรื่องการประยุกต์หลายศาสตร์เข้าด้วยกัน เพื่อให้เข้าใจสังคมโลกและพัฒนาให้เหมาะสมยิ่งขึ้น ซึ่งแสดงถึงว่าเพียงศาสตร์เดียวในปัจจุบันไม่สามารถเข้าถึงผู้คนและไม่ก่อให้เกิดประโยชน์สูงที่สุด จึงต้องมีการปรับเปลี่ยนให้สามารถเข้าใจผู้คนอย่างถ่องแท้เพื่อที่จะแก้ไขปัญหาที่ยังคงเกิดขึ้นให้บรรเทาลง อีกทั้งในปัจจุบันมีเทคโนโลยีเข้ามาจำนวนมากส่งผลให้พฤติกรรมมนุษย์เปลี่ยน ความต้องการแบบเดิมหายไป ความต้องการแบบใหม่เกิดขึ้น ความเข้าใจแบบเดิมไม่สามารถนำไปต่อยอดได้ เฉกเช่นเดียวกับหนังสือเรียนที่มีการปรับเปลี่ยนตามความรู้ใหม่ที่ค้นพบ จึงแสดงว่าการรวมกันของทัศนคติที่แตกต่างเป็นสิ่งที่สำคัญ
&nbsp;&nbsp;&nbsp; การยอมรับในอาชีพที่หลากหลายควรเกิดขึ้นกับทุกคน โดยเฉพาะพ่อแม่ ไม่ควรไปจำกัดความคิดเรื่องอาชีพของเด็กเพียงแค่ไม่ถูกใจและไม่ตรงกับความต้องการ เพราะ พ่อแม่เป็นหนึ่งในผู้ที่มีอิทธิพลต่อเด็กเป็นอย่างมาก สถาบันครอบครัวเป็นสถาบันที่ใกล้ชิดกับเด็กและหล่อหลอมให้เด็กมีประพฤติกรรมอย่างเช่นที่พ่อแม่แสดงออกมา ถ้าพ่อแม่กดดันเด็กด้วยอาชีพที่ต้องการ ว่าต้องเป็นอาชีพที่มั่นคง ได้รายได้จำนวนมาก สิ่งนี้จะสร้างความกดดันแก่เด็กจนก่อให้เกิดความเครียดและไม่มีความสุขกับอาชีพที่ต้องทำในอนาคต สิ่งที่สำคัญคือคนที่ต้องตื่นเช้าทุกวันมาเจอกับอาชีพนี้คือเด็กไม่ใช่พ่อแม่ และเมื่อสุดท้ายเด็กเลือกแล้วว่าอยากดำเนินชีวิตด้วยอาชีพใด ตัวเด็กก็ต้องยอมรับแม้ว่าจะเหนื่อยหรือหนักแค่ไหน ก็เป็นสิ่งที่เลือกไม่อาจมากล่าวโทษพ่อแม่ พ่อแม่ก็จะไม่กังวลว่าเราทำร้ายลูกไหม เป็นการให้อิสระในชีวิตของลูก ให้ลูกเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวของเขาเอง นั่นคือสิ่งที่สมควรทำที่สุดระหว่างพ่อแม่และเด็กซึ่งเป็นการแสดงถึงความเข้าใจและยอมรับซึ่งกันและกัน เมื่อหลายครอบครัวยอมรับเรื่องความหลากหลายทางอาชีพก็จะส่งผลให้ภาพรวมของคนในสังคมยอมรับในเรื่องนี้มากขึ้นและร่วมส่งเสริมอาชีพต่างๆให้หลากหลายมากขึ้นเนื่องจากสถาบันครอบครัวเป็นสถาบันทางสังคมที่เล็กที่สุด อีกทั้งตัวเด็กและคนที่ทำอาชีพนั้นก็จะมีความมั่นใจและแสดงศักยภาพของตนเองได้อย่างเต็มที่&nbsp;&nbsp;
&nbsp;&nbsp;&nbsp; ความหลากหลายทางอาชีพจึงเป็นสิ่งที่ควรได้รับการยอมรับจากทุกคน เนื่องจากทุกอาชีพมีคุณค่าและมีความสัมพันธ์กันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทุกอาชีพเกิดขึ้นเพื่อช่วยเพิ่มคุณภาพชีวิตให้ดีขึ้นไม่ใช่แค่ต่อตนเองแต่เป็นการช่วยเหลือและสร้างประโยชน์แก่ผู้อื่นเพื่อมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปของแต่ละคนที่ไม่สามารถทำได้และแต่ละคนมีความสามารถที่โดดเด่นแตกต่างกันไปไม่สามารถที่จะถูกบังคับแล้วจะทำสิ่งนั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยปราศจากความชื่นชอบและความถนัด อีกทั้งเมื่อใดที่ไม่ไปจำกัดความคิดที่เห็นต่างและปล่อยให้เขามีอิสระในการดำเนินชีวิตด้วยทางที่เขาเลือกเอง นั่นคือการยอมรับและเข้าใจกันและกันซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ความหลากหลายทางอาชีพในสังคมไทย

Kids (คิด) ต่าง เพราะความแตกต่าง ไม่ใช่สิ่งที่แปลกประหลาด

&ldquo;อ้วนมาก ลดน้ำหนักบ้างนะ&rdquo; &ldquo;ผอมเหมือนไม้เสียบลูกชิ้น&rdquo; &ldquo;ดำมาก ไปตากแดดที่ไหนมา&rdquo; &ldquo;หน้าบานอย่างกับจานดาวเทียม&rdquo; &ldquo;เตี้ย&rdquo; &ldquo;ขาใหญ่&rdquo; &ldquo;มีสี่ตาแล้วยังมองไม่เห็นอีก&rdquo; ประโยคบั่นทอนจิตใจที่ยกตัวอย่างข้างต้น เราอาจจะเคยได้ยินหรือเป็นฝ่ายเอ่ยข้อความเหล่านั้นเสียเอง แต่หารู้ไม่ว่าคนฟังจะรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดไหน หลังจากที่ทนฝืนยิ้มให้แล้ว เขาเก็บไปคิดมากจนร้องไห้หรือเปล่า ลองเปิดหัวใจของคุณให้กว้างมากยิ่งขึ้น แล้วลองยอมรับความแตกต่างเหล่านั้นดู คุณจะพบว่ามันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรือจำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยอะไรให้อีกฝ่ายลำบากใจ
ปัจจุบัน สังคมไทยเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บางคนอ้วน บางคนผอม เกิดจากสถานที่ที่แตกต่างกัน รับประทานอาหารต่างกัน เติบโตด้วยการเลี้ยงดูที่ไม่เหมือนกัน คงไม่มีใครเหมือนกันทุกประการตั้งแต่หัวจรดเท้า ทุกคนย่อมมีจุดที่แตกต่างกันออกไป ทั้งลักษณะนิสัย รูปร่าง หน้าตา ท่าทาง สีผิว เพศ และความถนัด สังคมไทยจึงมีความหลากหลาย ล้วนแล้วแต่ว่าใครจะเป็นแบบไหน ซึ่งทุกอย่างช่วยหล่อหลอมให้เราเป็นเราในทุกวันนี้และมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เราไม่เหมือนกับคนอื่น
คุณอาจจะเคยได้ยินได้ยินคำว่า มาตรฐานสังคม หรือไม่ก็อาจเคยประสบพบเจอปัญหาเหล่านี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้คนยึดติดกับกรอบเดิม ๆ ที่คิดเอาไว้แล้วว่าดี ไม่ทราบว่าจุดเริ่มต้นมันมาจากไหน ทว่าเราก็ตกเป็นหนึ่งในเหยื่อของมาตรฐานที่ไม่อาจจะเอื้อมมือไปถึง คุณคงเคยได้ยินสิ่งที่เขาคิดกันว่าเป็นคำแนะนำจากปากเพื่อนฝูงหรือญาติพี่น้องเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของคุณ ดังที่เคยยกตัวอย่างมาข้างต้น คุณต้องผอม ขาว สูง ถึงจะได้รับการยอมรับ หุ่นต้องเหมือนนางแบบในนิตยสาร ห้ามมีพุง หน้าตาต้องจิ้มลิ้มน่ารัก ห้ามมี รอยแผลเป็นใด ๆ ปรากฏบนเรือนร่าง พวกเขาอยากให้เราเป็นอย่างที่เราไม่ได้เป็น ไม่ว่าจะปรับเปลี่ยนอย่างไรก็โดนทักอยู่วันยังค่ำ สิ่งเหล่านี้ส่งผลต่อสภาพจิตใจมาก ทำให้เรามัวพะวงอยู่กับรูปร่างของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อยากเปลี่ยนแปลงเพื่อที่จะได้ไม่โดนทักแบบนั้นอีก รู้สึกน้อยใจ ผิดหวังที่เกิดมาเป็นแบบนี้
หากสังเกตรายการทีวี สื่อสังคมออนไลน์ จะพบว่ามีผู้คนที่อยู่ในกรอบมาตรฐานสังคมมากกว่าบุคคลคนอื่น ๆ พื้นที่สื่อส่วนใหญ่ถูกหยิบยื่นให้กับคนหน้าตาดีตามที่พวกเขานิยาม ทุกคนในนั้นแทบจะเหมือนกันไปเสียทุกอย่าง แต่หากจะมีบทหนังหรือซีรีส์ให้กับคนอ้วน ก็มักจะเป็นบทตลก ทำให้รูปร่างของเขาเป็น เรื่องขบขัน ทั้ง ๆ ที่ไม่ควรเป็นเช่นนั้น การบูลลี่ถูกผลิตขึ้นซ้ำไปซ้ำมาและเนื้อหาไม่ได้ต่อต้านหรือแสดงให้เห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ผิด หลายคนดื่มด่ำและพอใจกับการที่เห็นคน ๆ หนึ่งถูกทำร้ายด้วยลมปาก มีผู้คนมากมายหวังที่จะให้เราอยู่ในกรอบที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนกำหนด ตีกรอบให้เราต้องเป็นแบบเดียวกันถึงจะดี หากเรายังมัวผลิตสื่อพวกนี้ต่อไป คงไม่มีหวังว่าสังคมจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น คงมีเหยื่ออีกหลายคนที่ได้รับผลกระทบกับการกระทำล้าหลังเหล่านี้อีกมาก
ตอนนี้ผู้คนเริ่มพูดถึงประเด็นเกี่ยวกับ มาตรฐานสังคม การบูลลี่ และความหลากหลาย มากขึ้นในสังคมออนไลน์ หลาย ๆ คนแสดงความคิดเห็นและโต้เถียงกันไปมา ส่งผลให้มีคนสนใจประเด็นเหล่านี้กันมากขึ้นและได้เห็นถึงความคิดเห็นที่แตกต่าง หลายคนพยายามให้กำลังใจและทำลายกรอบมาตรฐานสังคม รณรงค์ไม่หยอกล้อทำลายความมั่นใจของคนอื่น ยอมรับความหลากหลายที่เกิดขึ้น ทว่าบางส่วนก็ยังคงยึดติดกับกรอบเดิม ๆ และพยายามยัดเยียดมันให้คนอื่นอยู่เสมอ
สิ่งที่เราสามารถทำได้คือยอมรับความแตกต่างและความหลากหลายในสังคม หากนั่นไม่ได้ทำให้คุณเดือดร้อน การที่คนอื่นมีลักษณะที่ไม่ตรงกับกรอบมาตรฐาน นั่นไม่ได้หมายความว่ามันไม่ดี ปรับเปลี่ยนแนวคิดแล้วจะทำให้สังคมน่าอยู่มากยิ่งขึ้น การบูลลี่มาบูลลี่กลับไม่ช่วยแก้ให้ปัญหาหมดไป ดีแต่จะเพิ่มการบูลลี่มากยิ่งขึ้น เราควรให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มากยิ่งขึ้น ครู อาจารย์ ครอบครัว สามารถสอนสิ่งเหล่านี้กับเด็ก ๆ ได้ โดยเริ่มที่ตัวเองก่อน สิ่งเหล่านี้สามารถเรียนรู้และพัฒนาไปด้วยกันได้ ในอนาคตการพบปะคนรู้จักจะได้สนุกสนานมากยิ่งขึ้น หัวข้อสนทนามีมากมายหลายร้อยเรื่อง ไม่จำเป็นต้องทักรูปร่างหน้าตาของคนอื่นเพื่อให้มีเรื่องพูดคุย
สุดท้ายนี้ ผู้เขียนหวังว่าสังคมจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น ผู้คนยอมรับความแตกต่างและหลากหลายได้ เพราะสิ่งที่แตกต่างไม่ได้หมายความว่าไม่ดีหรือผิดปกติ จงรักตัวเองและเดินตามเส้นทางที่ตัวเองพอใจ หากจะเปลี่ยนแปลงบางสิ่งเพื่อใคร ขอให้คนนั้นเป็นตัวคุณเอง มาเฝ้ารอสังคมที่ดีขึ้นไปด้วยกัน หวังว่าจะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในเร็ววัน เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังต่อสู้กับมาตรฐานสังคมค่ะ

เพราะเป็นมนุษย์จึงหลากหลาย เพราะหลากหลายจึงเป็นมนุษย์

เพราะความพิการหาใช่ความเปราะบาง

แสดงออก vs นิ่งเฉย: หลากหลายความคิดเรื่องการแสดงความคิดเห็น

Benevolent Sexism – คุณกำลังเหยียดเพศแบบเนียน ๆ อยู่หรือเปล่า

Sex Education written by a woman: ตำรารักฉบับผู้หญิงเขียน

บันทึกความเปลี่ยนผ่านการถูกล่วงละเมิดทางเพศ: เมื่อฉันไม่ได้ถูกกระทำเพียงครั้งเดีย...

สำรวจจดหมายในหนังสือและภาพยนตร์

รำลึก 103 ปี “ขบวนการสี่พฤษภา” แด่การตื่นรู้ แด่การลุกขึ้นสู้ แด่การไม่ยอมพ่ายแพ้...

ความหลากหลายทางอาชีพในสังคมไทย

Kids (คิด) ต่าง เพราะความแตกต่าง ไม่ใช่สิ่งที่แปลกประหลาด

“มาตรฐานสังคมตีกรอบให้เราต้องเป็นแบบเดียวกันหมด”

การนำเสนอความหลากหลายทางเพศผ่านสื่อบันเทิงสู่สังคมไทย

ชั้น 2 อาคารจุลจักรพงษ์ 254 ถนนพญาไท แขวงวังใหม่ เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร 10330

พัฒนาโดย ฝ่ายพัฒนาระบบสารสนเทศ องค์การบริหารสโมสรนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย