มังงะกองเต็มห้องนอน

&nbsp; &nbsp; &nbsp;เมื่อกล่าวถึงผลงานเขียนของ &ldquo;ฮิงาชิโนะ เคโงะ&rdquo; สิ่งแรกที่หลายคนนึกถึงก็ต้องเป็นนิยายแนวสืบสวนสอบสวนที่มีเนื้อหาเข้มข้นน่าติดตาม ชอบเล่นกับใจผู้อ่าน และหักมุมแบบที่เราคิดไม่ถึง สำนวนการเขียนที่ยอดเยี่ยมผสมผสานกับการถ่ายทอดเรื่องราวได้โดดเด่นแตกต่างด้วยความคิดอันแยบคาย รวมไปถึงการหยิบยกประเด็นสังคมและค่านิยมต่าง ๆ มาแฝงอยู่เสมอนั้น ทำให้ผลงานของเขาครองใจนักอ่านทั่วโลกได้สำเร็จ ความสามารถของนักเขียนญี่ปุ่นผู้นี้ไปไกลกว่าเดิมจากการสร้างผลงานประเภท &ldquo;เทพนิยาย (Fairy tale)&rdquo; ที่เด็กอ่านได้ ผู้ใหญ่อ่านดี
&nbsp;
&nbsp; &nbsp; &nbsp;&ldquo;คุณป้าซานต้า (サンタのおばさん)&rdquo; เป็นเทพนิยายที่เขียนขึ้นโดยฮิงาชิโนะ เคโงะ โดยมีภาพวาดประกอบสุดน่ารักตลอดทั้งเล่ม เนื้อเรื่องว่าด้วยการประชุมของเหล่าซานตาคลอสก่อนถึงวันคริสมาสต์อีฟ ณ สมาคมซานต้าในประเทศฟินแลนด์ โดยทั่วไปแล้ว ภาพซานต้าที่พวกเราคุ้นชินคงจะเป็นชายอ้วนกลมที่มีคิ้ว หนวด เคราสีขาว พร้อมสวมชุดและหมวกสีแดง ซึ่งพวกเขาก็เห็นตัวเองเป็นเช่นนั้นเช่นกัน จนกระทั่งวันนี้ &ldquo;เจสซิก้า&rdquo; ผู้เป็นหญิงสาว ได้ปรากฏตัวขึ้น เธอจะมาทำหน้าที่แทนซานต้าอเมริกาที่จะเกษียณอายุ ! เรื่องนี้ทำให้ซานต้าจากประเทศต่าง ๆ ตกอกตกใจกันอย่างมากและโต้เถียงกันว่าจะยอมรับให้เธอสืบทอดตำแหน่งซานต้าดีหรือไม่
&nbsp;
&nbsp; &nbsp; &nbsp;ภายใต้เรื่องราวสุดเพลิดเพลินนี้ได้สะท้อนอะไรหลาย ๆ อย่างเอาไว้ บทสนทนาของซานต้าหลายเชื้อชาติในที่ประชุมทำให้เราได้เห็นความคิดและความเชื่อที่แตกต่างกันในแต่ละประเทศ ลักษณะนิสัยของซานต้าอันเป็นเอกลักษณ์ด้วยเหตุที่มาจากสังคมวัฒนธรรมไม่เหมือนกันนั้น ทำให้พวกเขาเป็นเหมือนตัวแทนคาแรคเตอร์ของคนประเทศต่าง ๆ ให้เราได้ลองทำความรู้จัก (ผ่านมุมมองของอ.เคโงะอีกที) รวมถึงการเสนอความพิเศษของวันคริสมาสต์ที่มีลักษณะเฉพาะในบางประเทศทำให้เราได้สัมผัสเรื่องน่าสนใจใหม่ ๆ และที่ขาดไปไม่ได้ในหนังสือของอ.เคโงะคือการยกปัญหาที่เกิดขึ้นในบ้านเกิดตัวเอง นั่นก็คือประเทศญี่ปุ่น ซึ่งเขาคุ้นเคยที่สุดให้เราได้เห็น
&nbsp;
&nbsp; &nbsp; &nbsp;สิ่งสำคัญที่เรื่องนี้อยากจะบอกเราคือเรื่อง &ldquo;ภาพลักษณ์ของซานต้า&rdquo; ซึ่งเป็นสิ่งที่จริง ๆ แล้วมนุษย์เรากำหนดขึ้นมาเองจนอาจสร้างกรอบจำกัดความคิดให้เปิดกว้างน้อยลง ทั้ง ๆ ที่การปรับเปลี่ยนเล็ก ๆ น้อย ๆ ทลายสิ่งที่กำหนดสามารถสร้างโอกาสให้กับคนบางกลุ่มได้ อย่างคนที่มีเชื้อชาติหรือเพศต่างจากแบบแผนเดิม แม้บางอย่างจะสามารถเปลี่ยนได้ง่าย ก็ยังติดปัญหาตรงที่มนุษย์เองนี่แหละที่ไม่ยอม โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ จากข้อกำหนดนั้น คนเราชอบพยายามหาเหตุผลต่าง ๆ มาสนับสนุนว่าทำไมถึงไม่ควรเปลี่ยน บางทีก็ใช้คำพูดสวยหรูดูดีที่คล้อยตามง่ายจนสามารถเรียกคนจำนวนมากมาสนับสนุนกันเอง บ้างก็นำไปสู่การมีปากเสียงและทะเลาะวิวาทเพราะความเห็นต่าง ดังนั้น จะต้องมีใครสักคนที่สามารถเรียกสติทุกคนกลับคืนมาและทำให้มองย้อนกลับสู่ประเด็นหลักที่ว่า &ldquo;ทุกอย่างมีใจความสำคัญและเราแค่โฟกัสตรงนั้นก็พอ&rdquo; อย่างไรก็ดี การทำให้คน &ldquo;เปิดใจ&rdquo; เป็นโจทย์ยากที่สุด
&nbsp;
&nbsp; &nbsp; &nbsp;หากมองย้อนกลับมาที่สังคมเรา ทุกวันนี้เรายังเห็นภาพลักษณ์ของหลาย ๆ อย่างที่ยังฝังรากลึกในความคิดของมนุษย์ เช่น คนเพศนี้ต้องแต่งตัวแบบนี้ คนที่ชอบทำงานอดิเรกนี้ต้องเป็นคนแบบนี้ คนที่ประกอบอาชีพนี้ต้องมีลักษณะเหมือนที่เขาเป็น ๆ กันมา ในขณะที่ การกล้าเปลี่ยนภาพจำเดิม ๆ ในทางที่สร้างสรรค์และชอบธรรม อาจก่อให้เกิดผลดีก็ได้ อย่างที่เราจะเห็นได้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงที่ทำให้สิทธิสตรีงอกเงย หรือทำให้คนทุพพลภาพมีโอกาสเหมือนคนทั่วไป
&nbsp;
&nbsp; &nbsp; &nbsp;การที่เราฟังความจากหลาย ๆ ฝ่ายแบบเปิดรับอาจสร้างความเปลี่ยนแปลงในแง่ดีได้ และหากมีทัศนคตินี้ติดตัวก็จะส่งผลดีต่อการพัฒนาเรื่องอื่นต่อไปจนความเท่าเทียมในสังคมจะค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น&nbsp; เรื่องราวของเจสซิก้าจะเป็นอย่างไร&hellip;ติดตามกันได้ในเทพนิยายเล่มนี้ เตรียมพบกับตอนจบแบบว้าว ๆ ในแบบของนักเขียนคนนี้ด้วย
&nbsp;
&nbsp; &nbsp; &nbsp;&ldquo;คุณป้าซานต้า&rdquo; ให้ความสุขในการอ่านกับเด็ก ๆ รวมถึงทำให้พวกเขาได้ซึมซับความรู้และแนวคิดที่กล่าวมาไปพร้อมกันด้วย และสำหรับผู้ใหญ่ก็เช่นกัน พวกเขาจะได้คิดทบทวนเกี่ยวกับตัวเองและคนรอบตัวอย่างแน่นอน หนังสือเล่มนี้จะทำให้เรามองเห็นปัญหาบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้นในสังคม และอาจทำให้คนกล้าลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงเพื่อสิ่งที่ดีกว่าก็ได้
 
แหล่งอ้างอิง
ฮิงาชิโนะ เคโงะ. (2565). คุณป้าซานต้า. (พิมพ์ครั้งที่ 2; อลีน เฉลิมชัยกิจ, ผู้แปล). ไดฟุกุ.

คุณป้าซานต้า: เทพนิยายฉบับฮิงาชิโนะ เคโงะ

&ldquo;แม้ขณะทำงานอยู่ที่บริษัท เอโกะก็อยากรีบกลับบ้านไปนอนเอกเขนกบนโซฟาเร็ว ๆ และเมื่อถึงวันเสาร์อาทิตย์ การได้นั่ง ๆ นอน ๆ บนโซฟาอ่านหนังสือสบาย ๆ หรือดูดีวีดีที่ยืมมาก็ทำให้เอโกะสุขล้นอย่างไม่มีอะไรเปรียบ&rdquo;
&nbsp;
เอโกะ คือตัวละครที่ทำหน้าที่ดำเนินเรื่องในนวนิยายแปลญี่ปุ่น คาเฟ่ลูส เมนูที่รักจากการเดินทาง เขียนโดย ฟูมิเอะ คนโด และแปลโดย กนกวรรณ เกตุชัยมาศ จากสำนักพิมพ์ Sunday Afternoon
&nbsp;
นวนิยายจำนวน 287 หน้านี้มีความเรียบง่าย หากก็ลึกลับน่าค้นหา เพราะได้ถูกจัดให้อยู่ในหมวดนวนิยายสไตล์ Cozy mystery หรือนิยายสืบสวนที่ไม่มีความรุนแรง คือ ในแต่ละบทจะมีปริศนามาให้ตัวละครได้ขบคิด อีกทั้งยังทำให้ผู้อ่าน หิว เพราะมีการพูดถึงอาหาร น้ำ และขนมที่ มาโดกะ เจ้าของคาเฟ่ลูส นำมาเสิร์ฟให้เอโกะชิมตลอดทั้งเรื่อง และแต่ละเมนูของมาโดกะยังไม่เหมือนใครอีกด้วย เพราะล้วนแต่เป็นของกินที่มาโดกะพบเจอเวลาเดินทางไปต่างถิ่นแล้วนำมาทำตาม หรือไม่ก็สั่งเข้ามา เมนูของร้านจึงเต็มไปด้วยของกินและเครื่องดื่มที่ถือว่า &ldquo;แปลก&rdquo; ในญี่ปุ่น
&nbsp;
เมื่อได้อ่านไปเรื่อย ๆ ก็จะพบว่าไม่ใช่แค่ของกินในคาเฟ่ลูสเท่านั้นที่ &ldquo;แปลก&rdquo; แต่ตัวละครหลักอย่างเอโกะเองก็ถูกคนในสังคมมองว่า &ldquo;แปลก&rdquo; เช่นกัน
&nbsp;
เอโกะ เป็นสาวโสด พนักงานออฟฟิศ อายุสามสิบเจ็ด อยู่ตัวคนเดียว ลูกไม่มี แฟนไม่มี ไม่ใช่คนสวยเด่นอะไร แถมยังไม่มีงานอดิเรกจริง ๆ จัง ๆ แต่เธอก็มีความสุขที่ได้เอนกายอ่านหนังสือสบาย ๆ หรือดูดีวีดีที่ยืมมาบนโซฟากว้างร้อยสิบเซนติเมตรภายในห้องนั่งเล่นของแมนชั่นหนึ่งห้องนอนหลังทำงานมาอย่างเหน็ดเหนื่อยจากที่บริษัท
&nbsp;
แต่แน่นอนว่าเมื่อคนรอบข้างมองมาที่การใช้ชีวิตอย่างมีอิสระของเอโกะ พวกเขาก็มักมองเธอด้วยสายตาตัดสิน เพราะการใช้ชีวิตของเอโกะนั้นไม่ใช่การใช้ชีวิต &ldquo;ปกติธรรมดา&rdquo; ตามค่านิยมสังคมญี่ปุ่น อย่างการหาคู่ครอง แต่งงาน และมีลูก แม้แต่พ่อแม่ของเอโกะเองยังค้านหัวชนฝาที่เอโกะจะซื้อแมนชั่นอยู่คนเดียว
&nbsp;
&ldquo;หาคนดี ๆ แต่งงานด้วยไม่ได้เหรอ
ลองให้ใครแนะนำให้สิ
ไปลงทะเบียนกับบริษัทหาคู่สิ
ถ้าไม่อยากแต่งงานก็กลับบ้านมาอยู่ด้วยกัน&rdquo;
&nbsp;
ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว การเลือกใช้ชีวิตนั้น ไม่มีสูตรสำเร็จ คนแต่ละคนย่อมมีเงื่อนไขการใช้ชีวิตที่ต่างกัน ให้ความสำคัญและให้คุณค่ากับสิ่งที่ต่างกันไป และสำหรับเอโกะที่ทุก ๆ วันจะต้องเดินทางไปที่บริษัท ทำงานที่ซ้ำซากจำเจจนเกินเวลา กว่าจะได้กลับบ้านก็ดึกดื่น ความสุขของเธอก็คือ การมีเวลาให้ตัวเองได้ทำในสิ่งที่อยากทำ อยากจะนอนกลิ้งเล่นบนโซฟา หรือออกไปข้างนอกและกลับบ้านเวลาไหนก็ได้ตามใจชอบ
&nbsp;
มีหลายครั้งเหมือนกันที่เอโกะรู้สึกไม่ดีกับสายตาและคำพูดเหล่านั้นที่ทิ่มแทงจิตใจ จนบางครั้งก็คล้อยตามและพลอยรู้สึกผิดกับชีวิตอิสระที่ทำตามอำเภอใจตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันก็มองไม่เห็นอนาคตของตนเอง เพราะเธอไม่ได้มีแพสชัน เป้าหมาย หรือความฝันอย่างคนอื่น เธอเพียงแค่ใช้ชีวิตสบาย ๆ อย่างสนุกสนาน
&nbsp;
ถึงอย่างนั้น เธอก็คิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นผลจากการตัดสินใจที่ เธอเป็นผู้เลือกเองทุกครั้ง และสิ่งที่เธอเลือกก็ล้วนเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเธอ ไม่ว่าจะงานซ้ำซากจำเจ แมนชั่นหนึ่งห้องนอน หรือ ความสบายใจที่สามารถออกมานั่งดื่มชาคนเดียวได้ในเย็นวันเสาร์ ช่วงเวลาที่ได้อยู่ตามลำพังกลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่ขาดไม่ได้แล้วในชีวิตของเอโกะ ถึงเอโกะจะเหงาอยู่บ้าง แต่เธอก็พอใจกับชีวิตอิสระที่เธอเลือกเองกับมือ
&nbsp;
หลังพลิกอ่านถึงหน้า 287 เราก็พบว่านวนิยายเล่มนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้เรารู้จักของกินและเครื่องดื่มจากหลากหลายชาติมากขึ้น แต่ยังทำให้เราได้ขบคิดเรื่องชีวิตไปพร้อมกับเอโกะ และมองย้อนกลับมาขบคิดถึงชีวิตของตัวเองเช่นกัน สุดท้ายนี้ หวังว่ารีวิวฉบับนี้จะสามารถป้ายยานวนิยายเล่มนี้ให้คุณผู้อ่านได้ หรือหากไม่ ก็ หวังว่าจะเป็นกำลังใจให้คุณผู้อ่านสามารถเลือกใช้ชีวิตตามแบบฉบับของตนเองได้อย่างราบรื่น
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
คนโด ฟูมิเอะ. (2562). คาเฟ่ลูส เมนูที่รักจากการเดินทาง (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: ไต้ฝุ่น สตูดิโอ.

พอใจกับชีวิตที่เลือกเองอย่างเอโกะ ใน ‘คาเฟ่ลูส เมนูที่รักจากการเดินทาง’

สาวอักษรฯ ที่มีหน้าที่ตรวจสอบตัวอักษร บางทีก็ทำตัวน่าสั่งสอน

ไม่มีใครมาช่วงชิงความหวังของเราได้ เพราะ ‘ไม่มีใครเป็นเจ้าของความหวังเพียงผู้เดียว’

ฉันอายุเพียงแค่ 14 ปี ตอนที่เกิดเหตุการณ์การรัฐประหารของ คสช.
เด็กน้อยผู้ไม่ประสีประสาในครานั้น อย่าว่าแต่จะให้รู้ความหมายของคำว่า &ldquo;รัฐประหาร&rdquo; เลย ฉันไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่า &ldquo;เสื้อแดง&rdquo;&ldquo;เสื้อเหลือง&rdquo; มีนัยยะมากกว่าเรื่องสีสันของเสื้อผ้า ฉันไม่รู้ว่าประเทศไทยเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น รู้แค่ว่ามัน &ldquo;ไม่ปกติ&rdquo; แต่ก็ไม่รู้ว่าไม่ปกติเพราะอะไร ใครกำลังจะยึดอำนาจใคร ใครจะมาเป็นนายกคนต่อไป มวลมหาประชาชนซึ่งมีนกหวีดเป็นของประจำกายทั้งหลาย ที่ฉันเห็นเวลาคุณพ่อขับรถผ่านแยกราชประสงค์นั้น พวกเขามารวมตัวกันเพื่อเป้าประสงค์ใด แล้วทำไมต้องเป่านกหวีด --ไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรเลย
จนกระทั่งฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีความคิดความอ่านเป็นของตัวเอง กล้าที่จะตั้งคำถามต่อสิ่งต่าง ๆ มากขึ้น เมื่อฉันตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล ฉันจึงได้รู้ว่าภาพความวุ่นวายโกลาหลของผู้คนจำนวนมหาศาลเหล่านั้น และกลุ่มทหารในชุดเครื่องแบบเต็มยศที่ปรากฏตัวขึ้นมาบนหน้าจอวันนั้น วันที่ 22 พฤษภาคม 2557 ได้ทำอะไรกับประเทศไทยไว้บ้าง ฉันเริ่มเห็นสังคมรอบกายในมุมมองที่ต่างออกไป เห็นความเย็นชาบนใบหน้าของพ่อเวลารายการของรัฐบาล คสช. ฉายขึ้นมาบนจอทีวี เห็นความอ่อนล้าของผู้คนที่แออัดกันบนรถไฟฟ้า เห็นความเหน็ดเหนื่อยของพ่อค้าแม่ค้าตามท้องตลาด เห็นความสิ้นหวังของผู้คนฉายออกมาจากแววตา ฉันเห็นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเสมอมา ตั้งแต่พวกเขาช่วงชิงประชาธิปไตยของพวกเราไป
เพื่อน ๆ ทุกคนรู้ดีว่าฉันชอบอ่านหนังสือ ทั้งยังมอบฉายาหนอนหนังสือให้กับฉัน ถ้าเป็นแต่ก่อน หมวดหมู่หนังสือที่ฉันจะเลือกอ่านอยู่เสมอก็คงเป็นนิยายแปลจากต่างประเทศที่บอกเล่าเรื่องราวรักโรแมนติกของชายหญิงสักคู่ ทว่าในตอนนี้ ทุกครั้งที่เลื่อนนิ้วปัดหาหนังสือสักเล่มใส่ตะกร้าจำลองบนเว็บไซต์ช็อปปิ้งออนไลน์ สายตาฉันจะสอดส่องมองหาหนังสือการเมืองเป็นอันดับแรก และเมื่อไม่นานมานี้ หนังสือเล่มหนึ่งที่ได้เข้ารอบมายังตะกร้าของฉันเป็นเล่มแรกก็คือ &ldquo;เสมอมา-ตลอดไป&rdquo; ด้วยชื่อหนังสือที่ไพเราะชวนฝันราวกับเป็นชื่อนิยายรัก แต่คำโปรยบนปกหลังกลับชวนให้สายตาฉันชะงัก
&ldquo;เมื่อการใช้ชีวิตเรียบง่ายกลับเต็มไปด้วยความจริงอันขมขื่น เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเกิดรัฐประหารมาพร้อมกับการสูญเสียความทรงจำ การยอมจำนนให้คนอีกฟาก การลุกขึ้นสู้ของคนอีกฝั่ง และอีกเรื่องราวแสนเจ็บปวดที่ยังคงเกิดขึ้นเสมอมา และยังคงขมขื่นตลอดไป&rdquo;
แล้วฉันจะเลื่อนผ่านหนังสือเล่มนี้ไปเฉย ๆ ได้อย่างไรกัน
&nbsp;
เสมอมา-ตลอดไป เป็นหนังสือรวม 10 เรื่องสั้นที่รวบเอาความรู้สึกร่วมของคนในสังคมในช่วงเวลาแห่งความขมขื่น ไม่ว่าจะเป็น ความรู้สึกเจ็บปวด ทรมานใจ โกรธแค้น สับสน สิ้นหวัง หรือแม้แต่ปลงตก ในเหตุการณ์ของผู้คนที่เกิดขึ้นแบบต่างกรรมต่างวาระ และดูไม่อาจจะมาบรรจบพบกันได้ แต่สิ่งหนึ่งที่นำพาเรื่องราวทั้ง 10 นี้มาอยู่รวมอยู่ในหนังสือเล่มเดียวกันได้นั้น ก็คือ &ldquo;การเมือง&rdquo; คำพูดที่ว่า &ldquo;ไม่มีเรื่องไหนไม่เกี่ยวข้องกับการเมือง&rdquo;&nbsp;นี่เป็นเรื่องจริงพอ ๆ กับที่พระอาทิตย์ต้องขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางทิศตะวันตกนั่นแหละ
ด้วยบริบททางการเมืองและสภาพสังคมที่ปรวนแปรไปตลอดเวลานับเป็นสายใยที่ยึดโยงนิสิตชั้นปีที่ 4 คณะอักษรศาสตร์&ndash;อดีตนักมวยดาวรุ่ง&ndash;เจ้าของร้านอาหารอีสานรสเลิศ&ndash;ทหารหนุ่มผู้กำลังจะเข้าประตูวิวาห์&ndash;คู่รักที่มีปัญหาเรื่องความจำ&ndash;นักสร้างเว็บไซต์&ndash;เด็กหนุ่มในโลกคู่ขนาน&ndash;ครอบครัวนักมายากล&ndash;คุณปู่ผู้มีอายุยืนยาวกว่า 109 ปี&ndash;ดีเจหนุ่มไฟแรง&ndash;และผู้อ่านคนหนึ่งที่เลือกหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นอ่าน มาเชื่อมโยงเข้าหากันด้วยสื่อกลางคือหนังสือเพียงเล่มเดียว
ทุกหน้ากระดาษที่นิ้วมือของฉันพลิกไป ทุกตัวอักษรที่สายตาของฉันจ้องมอง ต่างกระตุ้นให้ฉันนึกย้อนไปตอนที่เกิดเหตุการณ์ม็อบนกหวีดเรียกกลุ่มทหารเข้ามาก่อรัฐประหาร ฉีกรัฐธรรมนูญ และบ่อนทำลายประชาธิปไตยในไทยเสียจนไม่เหลือชิ้นดี เสียงนกหวีดที่ดังกึกก้อง เสียงโห่ร้องขับไล่รัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้ง บรรยากาศแห่งความหดหู่และสิ้นหวัง ถูกอัดบรรจุไว้ในหนังสือขนาดพอดีมือเล่มนี้ ราวกับเป็นเครื่องเตือนใจให้เราจดจำเรื่องราวเมื่อ 8 ปีก่อนได้อยู่เสมอ แม้มันจะเป็นเรื่องที่เราไม่อยากจะจดจำก็ตามที
สิ่งที่ตรึงใจของฉันให้ต้องเริ่มเขียนบทความชิ้นนี้ทันทีที่อ่านจบก็คือ เสมอมา-ตลอดไป ได้ถ่ายทอดเรื่องราวและความรู้สึกของผู้คนที่มีต่อเหตุการณ์รัฐประหารเมื่อปี 2557 ในมุมมองที่แตกต่างหลากหลาย ทั้งยังทำให้ฉันได้ขบคิดและใคร่ครวญถึงเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยกรอบมโนทัศน์ที่สะท้อนความคิดคำนึงในใจของผู้คนแบบที่ฉันไม่เคยนึกถึงมาก่อน
&nbsp;
&ldquo;ออม ลูกหลานของเราคงจดจำผมในฐานะผู้มีส่วนร่วมกับการทำรัฐประหาร ผมเป็นส่วนหนึ่งของระบบชั่วร้าย ผมไม่อาจหลีกเลี่ยงชะตานี้พ้น &hellip; ผมเป็นทหาร ผมถูกฝึกมาให้เชื่อฟัง สงสัยแต่ไม่อาจขัดขืน ผมเป็นแบบนั้น&rdquo;--หรือทหารและตำรวจหลาย ๆ คนจะมีความคิดทำนองนี้ ฉันคิด และแปะโพสต์อิทไว้ที่หน้านี้ทันทีที่อ่านจบ
&nbsp;
 &ldquo;สิ่งที่ครั้งหนึ่งมันเคยมีความหมายและหลอมรวมพวกเขาไว้ด้วยกัน แต่กาลเวลาได้บอกพวกเขาแล้วว่า แท้จริง สิ่งนั้นมันว่างเปล่า ว่างเปล่าเหมือนตอนที่พวกเขาลบรูปกิจกรรมทางการเมืองทั้งหลายในม็อบนกหวีดออกไปจากโซเชียลมีเดียของตัวเอง&rdquo;--นึกแล้วก็น่าขัน ตลกดีนะ เหล่าดาราที่ยืดอกถ่ายรูปพร้อมโชว์นกหวีดในมือตอนนั้น มาวันนี้กลับอ้างว่าทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ได้หน้าตาเฉยเสียอย่างนั้นน่ะ
 
&nbsp;
แม้ทั้ง 10 เรื่องสั้นในหนังสือเล่มนี้จะเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน และแม้ผู้คนที่ถูกกล่าวถึงในแต่ละเรื่องราวจะไม่เคยมีตัวตนอยู่จริงเลยแม้แต่คนเดียว แต่เพราะทุกอย่างต่างสร้างขึ้นมาด้วยบริบทที่เคยเกิดขึ้นจริง และยังคงเป็นอยู่จวบจนทุกวันนี้ กลิ่นอายแห่งความเจ็บปวดและสภาวะอันอัดอั้นตันใจจึงลอยมาเคียงขนานราวกับเป็นของแถมจากหนังสือเล่มนี้ ทั้งยังทำให้รู้สึกเหมือนมีตะกอนความรู้สึกบางอย่างค้างเติ่งอยู่ในจิตใจเมื่ออ่านจบ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ผู้อ่านรู้สึกหดหู่จนสิ้นหวังกับชีวิต กลับกัน ฉันรู้สึกว่าประชาธิปไตยที่เรามักถูกช่วงชิงไปตลอดมา จะกลับมาสู่ที่เดิมของมันในที่สุด เพราะถ้าคนในสังคมรู้สึกอยากยอมแพ้กับการต่อสู้ครั้งนี้จริง ๆ คงไม่มีหนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ออกมาให้เราอ่านหรอก จริงไหม
สำหรับฉัน หนังสือเล่มนี้อาจไม่ได้ช่วยชุบชูจิตใจของผู้อ่าน หรือมาเติมเชื้อเพลิงให้นักสู้ทางการเมืองทั้งหลาย หากแต่เสมอมา-ตลอดไป คือสมุดบันทึกเรื่องราวของผู้คนที่เจ็บปวดทรมานกับการรัฐประหารเสมอมา ทว่าจะยังคงไม่ลืมเลือนความขมขื่นนั้นตลอดไป
ไม่ลืม ว่าใครทำให้ประเทศไทยมาอยู่จุดต่ำสุดอย่างทุกวันนี้
ไม่ลืม ว่าใครทำร้ายเพื่อนร่วมอุดมการณ์ของพวกเรา
ไม่ลืม ว่าใครมีส่วนช่วยให้เกิดการรัฐประหารเมื่อครานั้น
ไม่ลืม ว่าประชาธิปไตยนั้นเป็นของประชาชนคนไทยเสมอมา
และจะยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
จักรพันธุ์ ขวัญมงคล. (2563). เสมอมา-ตลอดไป. กรุงเทพมหานคร: สแซลมอน.

บันทึกหลังอ่าน ‘เสมอมา-ตลอดไป’: แด่การรัฐประหารที่เกิดขึ้นเสมอมา และประชาธิปไตยที่จะผลิบานตลอดไป

ตั้งแต่จำความได้ ครูบาอาจารย์ที่โรงเรียนทุกท่านต่างก็สอนเรามาว่า บ้านเมืองที่เราเกิดและเติบโตมานี้ปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตย ซึ่งเป็นคำนิยามของดินแดนแห่งเสรีภาพทางความคิดที่อำนาจอธิปไตยสูงสุดแห่งแผ่นดินเป็นของประชาชน แต่หลายครั้งหลายคราที่เราเห็นได้ชัดเจนว่าบริบททางการเมืองการปกครองของไทยตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบัน การเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนั้นมักจะผูกขาดอยู่กับอำนาจรัฐ รวมถึงความคิด ความเชื่อ และความศรัทธา ที่เราถูกปลูกฝังเสมอมาว่าสิ่งใดควรค่าแต่เคารพเชิดชู และสิ่งใดที่เราต้องยกยอไว้เหนือหัว โดยที่เราแทบไม่มีโอกาสได้ตั้งคำถามต่อสิ่งเหล่านั้นเลย เพราะเมื่อใดก็ตามที่เราอาจหาญที่จะเห็นต่าง เราก็จะถูกสังคมประณามว่าเป็นพวกแปลกแยกและขวางโลก จึงทำให้เกิดคำถามในใจของใครหลายคนว่า ที่แห่งนี้หรือคือดินแดนแห่งประชาธิปไตย ที่ใครต่อใครพร่ำสอนเรามา
ในดินแดนแห่งเสรีภาพทางความคิด ในสถานที่ซึ่งผู้คนเคารพความเห็นต่างของกันและกัน ในสังคมที่ดอกผลแห่งประชาธิปไตยผลิบาน ไม่ว่าจะเป็นคนที่เกิดมามีนัยน์ตามองเห็นได้หรือมีดวงตาบอดสนิท พวกเขาล้วนอยู่ด้วยกันได้อย่างสันติ หากแต่มีสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ที่แห่งนั้นมีเพียงผู้มีดวงตา &ldquo;มืดบอด&rdquo; เท่านั้นที่จะดำรงอยู่ได้ ดินแดนที่การตั้งคำถามถือเป็นอาชญากรรม การเห็นต่างถือเป็นความผิดบาป และการมี &ldquo;ตาสว่าง&rdquo; ถือเป็นการท้าทายอำนาจสูงสุด ที่แห่งนี้ถูกขนานนามว่า &ldquo;ดินแดนคนตาบอด&rdquo;
 
<h3>ชะตากรรมของคน &ldquo;ตาสว่าง&rdquo; ในดินแดนแห่งความมืดบอด</h3>
 วรรณกรรมแนวดิสโทเปียเรื่อง ดินแดนคนตาบอด (The Country Of the Blind) แต่งโดยนักเขียนชาวอังกฤษ เฮอร์เบิร์ต จอร์จ หรือที่รู้จักในนามเอช.จี.เวลส์ นวนิยายขนาดสั้นที่บอกเล่าเรื่องราวของ &lsquo;นูเนซ&rsquo; คนธรรมดาคนหนึ่งซึ่งเกิดพลัดหลงเข้าไปใน &ldquo;ดินแดนคนตาบอด&rdquo; ที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาซึ่งตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง ณ ที่แห่งนี้ ประชาชนทุกคนล้วนตาบอดแต่กำเนิด พวกเขาจึงดำเนินชีวิตด้วยบรรทัดฐานอันเก่าแก่ที่บรรพบุรุษสร้างมาตั้งแต่อดีตกาล อันเป็นบรรทัดฐานที่ทำให้การมีตาดีที่มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้กระจ่างชัดแบบนูเนซกลายเป็นเรื่องแปลกประหลาดและไม่อาจยอมรับได้
ไม่ว่านูเนซผู้ซึ่งเป็นเพียงคนเดียวที่มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ในดินแดนนี้ได้จะพบเห็นสิ่งใดที่ผิดแปลกไปจากความเชื่อของชาวเมือง เขาก็จำต้องหลับหูหลับตาทำเป็นมองไม่เห็น เพราะหากเขาเลือกที่จะทลายกรอบแห่งความศรัทธาที่ชาวเมืองยึดถือมาเนิ่นนาน เขาก็จะโดนพลเมืองดีชาวตาบอดกล่าวหาว่าเป็นพวกนอกคอก ทั้งยังอาจถูกรุมประชาทัณฑ์โดยคนตาบอดทั้งหลายได้ และข้อบังคับสำคัญที่สุดที่นูเนซได้พบเจอที่ดินแดนคนตาบอดแห่งนี้ก็คือ ไม่ว่าใครก็ห้ามตั้งคำถามต่อ &ldquo;ปัญญาเบื้องบน&rdquo; อันเป็นศูนย์รวมจิตใจสูงสุดของประชากรชาวตาบอดทั้งมวล
ความน่าสนใจของวรรณกรรมเรื่องนี้คือ การที่นูเนซผู้ซึ่งเป็นคนตาดีหนึ่งเดียวในดินแดนคนตาบอดเชื่อเสมอมาว่า &ldquo;ในดินแดนคนตาบอด คนตาเดียวคือพระราชา&rdquo; ซึ่งประโยคดังกล่าวมีที่มาจากภาษาละติน &ldquo;in regione caecorum rex est luscus&rdquo; ที่แปลว่า ในดินแดนที่มีแต่คนตาบอด คนมีตาดีเพียงข้างเดียวก็สามารถเป็นพระราชาได้ อันเป็นสำนวนอันมีนัยยะแฝงว่า ในดินแดนที่ผู้คนล้วนไร้ซึ่งความสามารถนั้น แม้แต่คนที่มีความบกพร่องไม่เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบก็ขึ้นมาเป็นผู้นำมีอำนาจเหนือคนอื่นได้
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/0a8858e9-c393-4274-a4f1-7fabebfe3f36" alt="Copy of ประกอบบทความ" width="960" height="600" />
แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นกลับแตกต่างออกไปจากที่นูเนซคาดไว้โดยสิ้นเชิง เพราะพลเมืองในดินแดนคนตาบอดแห่งนี้ ไม่ได้มีเพียงนัยน์ตาที่บอดสนิทเท่านั้น แต่ความคิดและทัศนคติของพวกเขาก็มืดสนิทไม่แพ้กัน ยิ่งนูเนซพยายามบอกชาวเมืองว่าโลกภายนอกนั้นมีความงดงามเช่นใด หรือพยายามอธิบายว่า ปัญญาเบื้องบนที่คนตาบอดเทิดทูนไว้เหนือหัวนั้น ความจริงแล้วเป็นเช่นไร เขาก็ยิ่งโดนชาวเมืองประณามว่ามีสติฟั่นเฟือน สาดใส่ความเกลียดชังให้ ทั้งยังมองว่าเขามีความคิดที่แสนชั่วร้าย ต่ำช้า และโง่เขลา เพราะสำหรับคนตาบอดในดินแดนแห่งนี้แล้ว ไม่มีใครจะยิ่งใหญ่และมีอำนาจไปได้มากกว่าปัญญาเบื้องบน
 &ldquo;แน่นอนว่าเขาคงจะทำให้พวกคนตาบอดโกรธเคือง เขาจะเล่าเรื่องของเขา และไม่ตั้งคำถามกับปัญญาเบื้องบนได้อย่างไร พวกคนตาบอดอาจจับตัวเขา และยุติการก่อกวนครั้งใหม่นี้ด้วยการควักเอาดวงตาของเขาออกโดยไม่ลังเล&rdquo;
สำหรับพลเมืองที่มีนัยน์ตามืดบอดทั้งหลายแล้ว พวกเขาดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยความเชื่อมั่นและศรัทธาในปัญญาเบื้องบน เมื่อมีคนตาดีคนหนึ่งก้าวเข้ามา และป่าวประกาศว่าสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจพวกเขาไว้หลายชั่วอายุคนนั้น แท้จริงแล้วช่างแตกต่างจากภาพจำที่ฝังหัวพวกเขาอยู่โดยสิ้นเชิง เมื่อศรัทธาที่มีและอำนาจที่กอบกุมไว้มาเนิ่นนานเกิดสั่นคลอน การประทุษร้ายคนตาดีหรือแม้แต่พยายามเปลี่ยนความคิดของคนคนนั้นให้เป็นดั่งคนที่มีดวงตาบอดสนิทเหมือนกันจึงเกิดขึ้น เพราะดินแดนคนตาบอดแห่งนี้ดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขมาช้านาน จนกระทั่งมีคนตาสว่างก้าวเข้ามา
&ldquo;หากอยากอยู่รอดปลอดภัย จงทำตาให้บอด เฉกเช่นผู้ที่ปราศจากความสามารถในการมองเห็นของประเทศนั้น &hellip; จาก &lsquo;มองเห็นอะไรไม่เหมือนคนอื่นๆ&rsquo; เป็น &lsquo;มองอะไรไม่เห็นเหมือนคนอื่นๆ&rsquo; อัดอั้นตันใจเพียงใดถึงอย่างไรก็ยังดีกว่าถูกฝูงพลเมืองดีตาบอดรุมทำร้าย หรือถูกผู้ทรงอำนาจของเผ่าเรียกเข้าถ้ำไปปรับทัศนคติ&rdquo;
<h3>ดินแดนที่ผู้คนตาดี แต่มืดบอดทางจิตใจ (blind faith)</h3>
คงไม่เกินจริงนักหากเราจะกล่าวว่า นวนิยายแนวดิสโทเปียเล่มนี้ได้สะท้อนให้เห็นถึงบริบททางการเมืองของประเทศไทย ในยุคสมัยแห่งการ &ldquo;ตื่นรู้&rdquo; ที่ผู้คนกล้าที่จะลุกขึ้นมาตั้งคำถามกับความลับที่ถูกซุกซ่อนไว้ใต้พรมมาเนิ่นนาน ออกมาจากกรอบอันคร่ำครึของสังคม และเมื่อคนในสังคมเริ่ม &ldquo;ตาสว่าง&rdquo; กันมากขึ้น
จากสถานการณ์ที่ความคิดเห็นทางการเมืองแบ่งแยกผู้คนออกเป็นสองฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด เมื่อกลุ่มคนผู้มีตาสว่างมองเห็นอะไรในมุมมองที่แตกต่างจากความเชื่อกระแสหลักที่หยั่งรากลึกในสังคมต้องมาพบเจอกับกลุ่มคนผู้หลงเชื่อบางสิ่งอย่างไม่ลืมหูลืมตา (blind faith) ในกรณีดังกล่าว แม้ว่าจะพยายามโต้แย้งหรือยกเหตุผลร้อยแปดประการมาถกเถียงด้วย บางครั้งผลลัพธ์ก็อาจจะไม่ต่างอะไรกับการที่นูเนซพยายามจะตั้งคำถามต่อปัญญาเบื้องบน ที่คนตาบอดเชื่อสุดหัวใจว่าสามารถชี้เป็นชี้ตายชีวิตของพวกเขาได้
ไม่ว่าประเทศไทยที่เราเกิดและเติบโตมานี้จะมีคนแบบนูเนซมากน้อยแค่ไหน แต่หากที่นี่เป็นดินแดนที่ประชาธิปไตยเรืองรองอย่างแท้จริงแบบที่การศึกษากระแสหลักพร่ำสอนเรามา การเรียกร้องสิทธิเสรีภาพต่าง ๆ ของประชาชนจะไม่มีวันเป็นอาชญากรรม การผลักดันให้เกิดความก้าวหน้าและเท่าเทียมจะไม่มีวันเป็นการกระทำที่ขัดต่อหลักกฎหมาย และข้อที่สำคัญที่สุด การตั้งคำถามและความเห็นต่างของประชาชนผู้ตาสว่างจะไม่มีวันทำให้เกิดการนองเลือด
&nbsp;
 เว้นเสียแต่ว่า
 ที่แห่งนี้คือ&nbsp;
 ดินแดนคนตาบอด
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
เอช. จี. เวลส์. (2561). ดินแดนคนตาบอด [The Country of the Blind] (มโนราห์, แปล). กรุงเทพฯ:&nbsp;สํานักพิมพ์สมมติ. (ต้นฉบับพิมพ์ปี ค.ศ.1904)
BooksBrowse. Why do we say &ldquo;In the country of the blind, the one-eyed man is king&rdquo;?. สืบค้นจาก https://www.bookbrowse.com/expressions/detail/index.cfm/expression_number/430/in-the-country-of-the-blind-the-oneeyed-man-is-king

ลม อากาศ ธรรมชาติ และหมา

หรือที่แห่งนี้คือ “ดินแดนคนตาบอด” สถานที่ต้องห้ามสำหรับคนตาสว่าง

Keep fighting and following the (NCT) dream!

&ldquo;โอ๊ย ทำไงดี ต้องเขียน essay ส่งอีกแล้วหรอ&rdquo; นี่คงเป็นเสียงบ่นของใครหลาย ๆ คนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องเจอกับวิชาที่อาจารย์ชอบให้เขียนเรียงความภาษาอังกฤษ (แค่ภาษาไทยก็แทบจะเอาไม่รอดแล้ว) ปัญหาการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ เช่น ไม่รู้ว่าควรใช้คำอะไร จะเขียนประโยคแบบไหนดี เป็นปัญหาที่พบได้บ่อย แต่ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ ตัวผู้เขียนเองก็จำได้ว่าตอนที่หัดเขียนเรียงความภาษาอังกฤษครั้งแรกก็เจอปัญหามากมายเช่นเดียวกัน เนื่องจากภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองของผู้เขียนและคนไทยส่วนใหญ่ แต่วันดีคืนดีก็ได้ไปเจอกับหนังสือสามเล่มที่ได้เปลี่ยนชีวิตไปทั้งชีวิต เพราะว่าหนังสือทั้งสามเล่มนี้ได้ช่วยดึงผู้เขียนออกจากหุบเหวความลำบากของการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ และเพื่อเป็นแนวทางให้กับผู้อ่านที่กำลังประสบปัญหาเช่นเดียวกันนี้ จึงอยากจะแชร์หนังสือดี ๆ เหล่านี้ต่อโดยหวังว่าอาจจะช่วยพัฒนาการเขียนภาษาอังกฤษได้ไม่มากก็น้อย ซึ่งทั้งสามเล่มที่จะกล่าวถึงมีดังต่อไปนี้
&nbsp;
<h3>1. The Elements of Style by William Strunk Jr.</h3>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/a940d49f-482c-4b18-b980-1a6b4cbb5291" alt="Copy of Essayปัง ภาพประกอบบทความ 01" width="4000" height="2501" />
หากเอ่ยถึงชื่อของหนังสือเล่มนี้แล้ว ผู้เขียนมั่นใจว่าคนที่เรียนเอกภาษาอังกฤษและผู้ที่สนใจด้านภาษาอังกฤษคงคุ้นชื่อหรืออาจเคยพบเห็นตามร้านหนังสือมาก่อน บางคนอาจเคยเห็นปกที่เป็นรูปสุนัขพันธุ์บีเกิลแสนน่ารักพื้นหลังสีชมพู หรือบางคนอาจเคยเห็นปกคลาสสิกสีเทา ในส่วนของเนื้อหาภายในเล่มนั้นจะมีการแบ่งเนื้อหาต่าง ๆ ออกอย่างชัดเจน เช่น บทที่พูดถึงการใช้เครื่องหมายวรรคตอนในภาษาอังกฤษ คำศัพท์ต่าง ๆ ที่หลายคนมักใช้ผิด หรือกระทั่งวิธีการเขียนอย่างไรให้มีสไตล์เป็นของเราเอง โดยแต่ละส่วนก็จะมีตัวอย่างเพื่อเสริมการอธิบายอย่างชัดเจน โดยส่วนตัวแล้ว ผู้เขียนมองว่า The Elements of Style เป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่คนอยากเขียนเรียงความภาษาอังกฤษเป็นควรมีไว้ครอบครอง (และอย่าลืมอ่านด้วยนะคะ) เนื่องจากเล่มนี้มีเนื้อหาครอบคลุมวิธีการเขียนที่ดีเกือบทั้งหมด ซึ่งเนื้อหาที่กล่าวถึงในหนังสือบางครั้งไม่ได้มีสอนตามชั้นเรียนภาษาอังกฤษทั่ว ๆ ไป จากประสบการณ์ของผู้เขียนและเสียงเล่าลือของคนที่เคยอ่านแล้ว ผู้เขียนรู้สึกว่าเล่มนี้สามารถช่วยชีวิตได้มากถึงมากที่สุด เพราะจากคนที่เขียนเรียงความภาษาอังกฤษแทบจะไม่เป็นภาษามนุษย์ หลังจากอ่านเล่มนี้และพยายามทำตามวิธีในหนังสือก็พบว่า เรียงความที่ส่งอาจารย์ได้รับคำชมจากอาจารย์อย่างมากและคะแนนก็เพิ่มขึ้นเช่นเดียวกัน
&nbsp;
<h3>2. 100 Ways to Improve Your Writing by Gary Provost</h3>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/0099f821-cc42-4c74-9d6f-b9007dd3d237" alt="Copy of Essayปัง ภาพประกอบบทความ 02" width="4000" height="2500" />
หนังสือเล่มเล็กขนาดกะทัดรัดที่มาพร้อมกับราคาย่อมเยาและพ่วงมาด้วยความพิเศษของเล่มนี้คือ มีการแนะนำตั้งแต่ก่อนการเริ่มเขียน เช่น ทำอย่างไรเมื่อต้องเขียนงานที่ไม่อยากเขียน ไปจนถึงวิธีการตรวจทานแก้ไขก่อนจะกลายเป็นงานเขียนที่สมบูรณ์ อีกหนึ่งความพิเศษของ 100 Ways to Improve Your Writing คือยังมีการแนะนำหนังสือเล่มอื่นที่ควรอ่านเสริม ไม่ว่าจะเป็นหนังสือคำพ้องเพื่อให้คนเขียนสามารถใช้คำศัพท์ได้หลากหลายมากขึ้น และหนังสือเล่มนี้ยังมีตัวอย่างประกอบเพื่อความเข้าใจอีกด้วย แม้จะมีไม่มากนัก แต่ก็ช่วยเสริมความเข้าใจได้อย่างมาก ในความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน หนังสือเล่มนี้จึงเป็นอีกเล่มที่ควรมี เนื่องจากเนื้อหาที่สั้นกระชับ จึงเหมาะอย่างยิ่งที่จะใช้ทบทวนสำหรับคนที่มีเวลาไม่มาก (โดยเฉพาะคนที่ชอบอ่านทวนหนึ่งวันก่อนสอบ)
&nbsp;
<h3>3. Vocabulary Builder by Merriam-Webster&rsquo;s</h3>
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/928b2c02-c97d-46af-a72b-36e380d3a108" alt="Copy of Essayปัง ภาพประกอบบทความ 03" width="4000" height="2501" />
เมื่อถึงเวลาลงมือเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ ผู้เขียนเชื่อว่าหลายคนเคยเจอปัญหาในการหลากคำ เช่นเดียวกับการเขียนเรียงความภาษาไทย การหลากคำก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ทำให้งานเขียนของเรามีประสิทธิภาพและน่าอ่านมากขึ้น โดยวิธีการเพิ่มคลังคำศัพท์ภาษาอังกฤษก็มีหลายวิธี ยกตัวอย่างเช่น การท่องจำ การจดศัพท์ใหม่ ๆ ลงในสมุด หรือแม้กระทั่งการนำคำศัพท์นั้นมาใช้ในชีวิตประจำ แต่ความพิเศษของหนังสือศัพท์เล่มนี้คือการเพิ่มคลังศัพท์ผ่านรากศัพท์ภาษาอังกฤษนั่นเอง เนื่องจากการจำศัพท์เป็นกลุ่ม ๆ ตามรากของคำที่มีความสัมพันธ์กัน จะทำให้สามารถเดาความหมายของศัพท์ที่ไม่เคยเจอมาก่อนได้ นอกจากนี้แต่ละคำก็จะมีเสียงอ่านที่ถูกต้องตามภาษาอังกฤษ ความหมาย ประโยคตัวอย่างการใช้ รวมไปถึงเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับคำศัพท์ ข้อดีอีกอย่างของเล่มนี้คือมีแบบทดสอบในทุก ๆ บทเพื่อให้ได้ทวนศัพท์อยู่ตลอด อย่างไรก็ตามหนังสือเล่มนี้อาจทำให้ผู้อ่านบางคนรู้สึกท้อแท้หรืออาจเหนื่อยตอนอ่าน เนื่องจากมีจำนวนหน้ากว่า 700 หน้า ซึ่งล้วนแต่เต็มไปด้วยความรู้มากมาย (ตอนอ่านผู้เขียนก็รู้สึกท้อแท้เช่นเดียวกัน) แต่ด้วยขนาดกะทัดรัดก็มักจะทำให้ผู้เขียนหยิบมาอ่านเมื่อมีเวลาว่างตลอดเวลา
&nbsp;
ผู้ที่สนใจหนังสือทั้งสามเล่มสามารถหาซื้อได้ตามร้านหนังสือทั่วไป อย่างไรก็ตามแม้ว่าหลายคนยังคงมองว่าการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษถือได้ว่าเป็นงานหิน แต่ผู้เขียนเชื่อว่าหากลองอ่านสามเล่มนี้และลองทำตาม รับรองได้ว่าทักษะการเขียนภาษาอังกฤษจะเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเนื่องจากเทอมใหม่ได้มาถึงแล้ว ใครที่ผิดหวังกับเกรดในเทอมก่อนหน้า เรามาลองเร่งไฟการเรียนของเราด้วยการอ่านหนังสือตั้งแต่วันนี้ และขอให้ทุกคนมีความสุขกับเทอมใหม่นี้นะคะ

อาร์มี่และรันเนอร์ ผู้ชื่นชอบหนังสือและหนัง ดูคลิปหมาแมวเป็นชีวิตจิตใจ

Essay ปังด้วยสามเล่มนี้

สาวหวานจ้วยแห่งลำน้ำเหือง รักเพลงโค้ก และการเต้ยโศกหน้าฮ้าน กรู๊ววว~

เด็กหญิงธรรมดาที่มีชีวิตเพื่อไอศกรีมช็อกโกแลตมินต์ ผัดกะเพรา และศิลปินที่รัก

จนกว่า “ปีศาจ” จะพบกันอีก—#ให้คนเท่ากัน ผ่านวรรณกรรมไทยยุคเปลี่ยนแปลงการปกครอง

คนธรรมดาที่กำลังค้นหาความพิเศษในตัวเอง

บันทึกหลังอ่าน มงกุฎดอกส้ม - ความฝัน วัยสาว ลูก และปลายทางแห่งชีวิตของคำแก้ว

&lsquo;ฉันเป็นคนขลาดตลอดชีวิต และถ้าฉันได้มีความกล้ากระทำการใดที่สตรีเช่นฉันจะไม่กระทำเลยชั่วชีวิต ขอคุณโปรดเข้าใจไว้เถิดว่า เพราะความรักมาปลุกเสกวิญญาณของยุพดี&rsquo; 
ฉันอ่านหนังสือรวมเรื่องสั้น &lsquo;ขอแรงหน่อยเถอะ&rsquo; ผลงานจากปลายปากกาของ ศรีบูรพา นักเขียนที่ฉันตามอ่าน ถึงแม้ฉันจะเกิดหลังจากที่ศรีบูรพาจะถึงแก่กรรมไปแล้วหลายสิบปีก็ตาม สำนวนภาษาอันสละสลวยและเนื้อความของงานที่กินใจที่เขาเขียนในงาน ทำให้ฉันกลายเป็น &lsquo;แฟนคลับ&rsquo; ตัวยงของศรีบูรพา และตามอ่านงานของเขาเรื่อยมา
อ่าน ขอแรงหน่อยเถอะ มาเรื่อย ๆ จนเจอข้อความข้างต้นที่เป็นตอนหนึ่งจากหนึ่งในเรื่องสั้นที่รวมอยู่ในเล่ม เรื่องสั้นเรื่องนี้ชื่อว่า แม่ยอดยุพดี หนังสือได้ระบุไว้ว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร &ldquo;เริงรมย์&rdquo; รายสัปดาห์ ประจำวันที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2492
ฉันอ่านในปี 2564 เท่ากับว่าขณะที่ฉันอ่าน เรื่องสั้นเรื่องนี้อายุ 72 ปี พอ ๆ กับอายุของคุณยาย
ฉันสนใจเรื่องสั้นเรื่องนี้ตั้งแต่อ่านชื่อเรื่อง ตื่นเต้นว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวแบบไหน นักเขียนคนโปรดของฉันจะเขียนเรื่อง แม่ยอดยุพดี ให้ออกมาในมิติของการวิพากษ์วิจารณ์สังคมยุค 2490 อย่างไร จึงรีบอ่านอย่างใจจดจ่อ
เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักของอรรถ ข้าราชการหนุ่ม ที่พบรักกับผู้หญิงที่ทำงานเป็นสาวรับจ้างเป็นคู่เต้นรำให้กับแขกที่มาเที่ยวในบาร์ ชื่อว่า ยุพดี 
เมื่อรักแล้ว ก็ต้องอยากสร้างครอบครัวสร้างอนาคตร่วมกัน ประกอบกับความรู้สึกที่ไม่อยากให้ยุพดี คนรักของตัวเองต้องไปทำงานคลอเคลียกับผู้ชายคนอื่นในบาร์อีกต่อไป ส่งผลให้อรรถอยากแต่งงานกับยุพดีโดยเร็วที่สุด แต่ขณะนั้นยังไม่มีทรัพย์สินเพียงพอที่จะไปไถ่ตัวยุพดีออกมาจากวงจรการทำงานกลางคืน
ทางเดียวที่จะทำให้หาเงินได้ง่ายและได้เงินมากพอที่อรรถนึกขึ้นได้ในตอนนั้น คืออรรถต้องทุจริตการพิจารณาการยื่นประมูลในหน้าที่ราชการที่ตัวเองกำลังทำอยู่ เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินจำนวน 8,000 บาท อันเป็นเงินที่มีมูลค่ามาก เมื่อเทียบกับสังคมในยุค 2490
&lsquo;เขาก็ได้พบช่องทางที่จะหาเงินได้ง่าย ๆ สักก้อนหนึ่ง ถ้าเพียงแต่เขาละความสุจริตและความซื่อสัตย์ในหน้าที่ราชการของเขาเสียเท่านั้น ก็ทำไมเขาจะละไม่ได้เล่า เมื่อใคร ๆ ในหมู่เพื่อนข้าราชการของเขาไม่เคยสนใจ และถือว่าเป็นเรื่องสลักสำคัญกันเลย&rsquo;
อรรถ ข้าราชการหนุ่ม มีความคิดเห็นเช่นนี้ จึงได้กระทำการทุจริตเงินอันเป็นภาษีอากรของประชาชนมาเพื่อใช้ในการส่วนตัว ด้วยเหตุผลว่า ข้าราชการในยุคนั้นไม่ได้ถือว่าการฉ้อราษฎร์บังหลวงเป็นเรื่องสลักสำคัญอันใด
&lsquo;ฉันก็ไม่เห็นจำเป็นอะไรนี่ สุจริตหรือไม่สุจริต มันก็เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่เขาประพฤติกันทั่วไป&rsquo;
นี่คือคำที่อรรถพูดกับหญิงคนรักหลังจากที่เธอได้รับรู้ที่มาของเงินซึ่งนำมาเพื่อดึงเธอออกจากวงจรงานกลางคืน ฉันอ่านแล้วได้แต่ตกใจในความคิดของอรรถพอ ๆ กับยุพดีที่ตกใจในแหล่งที่มาของเงินก้อนนั้น นี่คือความคิดของข้าราชการบางกลุ่มในยุคสมัยนั้นหรือ แล้วข้าราชการไทยสมัยนี้ จะมีคนคิดอย่างอรรถหรือไม่
ฉันตื่นเต้นเหลือเกินว่ายุพดีจะทำอย่างไรต่อ
เรื่องดำเนินต่อมาในบ่ายวันรุ่งขึ้น อรรถได้รับจดหมายจากยุพดี อรรถคาดหวังจะได้เห็นจดหมายที่คนรักพรรณนาถึงความสุขความเปรมปรีดิ์ที่แฟนหนุ่มได้มอบเงินจำนวนมากเป็นของขวัญเพื่อให้เธอหยุดทำงาน หากแต่ เมื่อแกะออกมา สิ่งที่ปรากฏในซองกลับกลายเป็นซากธนบัตร 8,000 บาทที่ถูกฉีกพร้อมจดหมายฉบับหนึ่งที่มีเนื้อความที่ทำให้อรรถได้แต่ยืนจังงัง รวมถึงผู้อ่านอย่างฉันเองก็อึ้ง ในขณะเดียวกันก็ประทับใจในตัว แม่ยอดยุพดี ในยามที่อ่านจบ
ตลอดทั้งเนื้อความของจดหมายฉบับนั้นแสดงถึงความกล้าหาญและความยึดมั่นในความซื่อสัตย์ของยุพดีเป็นอย่างยิ่ง
&lsquo;เงิน 8,000 บาทที่คุณอุตส่าห์หามาให้ฉันนั้น คุณได้มาด้วยการเสียสละความซื่อสัตย์สุจริตต่อหน้าที่ ด้วยการเสียสละเกียรติยศของคุณ อรรถขา ฉันจะรับมันไว้ได้อย่างไร คุณบอกว่าคุณนำเงินก้อนนั้นซึ่งเต็มไปด้วยราคีมาบูชาความรักของเรา รักบริสุทธิ์ผุดผ่องของเราจะยอมรับบูชาด้วยของที่ได้มาจากบาปของเราหรือ อรรถขา ถ้าทุกคนในโลกนี้ได้ร่ำรวยขึ้น เพราะประพฤติเป็นโจรกันไปหมด ยอดรักของฉันจงเป็นกระยาจกไปแต่ผู้เดียวเถิด ถ้ามันจะทำให้คุณเป็นสัมมาชนต่อไปได้&rsquo;
อ่านเนื้อความตอนนี้จบ ฉันได้แต่รู้สึกทึ่ง เพราะตอนเห็นชื่อเรื่องก็มิได้คาดหมายมาก่อนว่าเรื่องนี้จะมีเนื้อหาเช่นนี้และเมื่ออ่านต่อ ฉันก็ต้องทึ่งกว่าเดิม ยุพดีคนนี้เป็นคนที่เท่และกล้าหาญเหลือเกิน
&lsquo;ฉันหยิ่ง และภูมิใจในงานอาชีพอันสุจริตของฉัน ฉันจึงมองท่านบุรุษผู้มีเกียรติ ท่านพวกผู้ดีชั้นสูงเหล่านั้น ด้วยนัยน์ตาของนางเต้นรำที่ไม่มีปมด้อยอยู่หัวใจเลย เมื่อได้ทราบถึงความชั่วช้าลามกที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเขาเหล่านั้นแล้ว ฉันยิ่งรู้สึกว่าอาชีพของฉันเป็นอาชีพอันประเสริฐ ฉันมีรายได้จากแรงงานและศิลปะของฉัน ฉันดำรงชีวิต อยู่ด้วยปราศจากความทุจริต ปราศจากการโป้ปดมดเท็จ ตลบตะแลง ควรหรือที่สตรีเช่นฉันจะได้รับการเหยียบย่ำจากสังคม ? ควรหรือที่สังคมจะกลับไปเชิดชูถุงเงินที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวทุจริต&rsquo;
&lsquo;อาชีพนางเต้นรำอาจไม่ดีพอและมีอาชีพอื่นที่ดีกว่า ข้อนี้ฉันไม่เถียง แต่ฉันไม่เห็นว่าเป็นอาชีพที่ชั่วช้า ถ้าตัวฉันไม่ประพฤติชั่วช้า ระหว่างเงินที่ได้มาโดยคนเราต้องสละความซื่อสัตย์สุจริตในหน้าที่ กับเงินที่ได้มาโดยการปฏิบัติหน้าที่ตามอาชีพอันสุจริตนั้น เป็นของสองสิ่งที่เปรียบกันไม่ได้ทีเดียว ฉันแน่ใจว่า ความประพฤติประการหลังเป็นพร และในประการแรกเป็นคำสาป...
อรรถขา โปรดเข้าใจยุพดี ผู้จงรักภักดีต่อคุณยิ่งกว่าความจงรักภักดีของสุนัขทุกตัวที่มีต่อนายของมัน&rsquo; 
เนื้อความในจดหมายจบลงที่จุดนี้ พร้อม ๆ กับที่เรื่องสั้น แม่ยอดยุพดี ได้ปิดฉากลง ศรีบูรพาไม่ได้เขียนต่อว่าหลังอ่านจดหมายแล้ว อรรถมีปฏิกิริยาอย่างไร จะโกรธยุพดีจนเลิกร้างกันไป จะต่อว่ายุพดีที่ได้ทำลายเงินอันมีมูลค่าสูงไปให้กลายเป็นเศษกระดาษไร้ค่าหรือไม่ หรือจะเห็นด้วยกับสิ่งที่ยุพดีได้อุทธรณ์ผ่านจดหมาย กลับมาประพฤติตนเป็นข้าราชการผู้สุจริต ไม่ฉ้อราษฎร์บังหลวง และได้ลงเอยกับยุพดีดังใจหวัง
แต่ปฏิกิริยาหลังอ่านจดหมายของฉัน ฉันที่เป็นผู้อ่านเรื่องสั้น เป็นคนนอกความสัมพันธ์ของอรรถและยุพดี กลับประทับใจและทึ่งในตัวยุพดีคนนี้เหลือเกิน อาชีพของเธออาจจะเป็นอาชีพที่ดูต่ำต้อยในสายตาของคนในยุคสมัยนั้น แต่ความคิดและจิตใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความซื่อสัตย์สุจริตของเธอนั้นเป็นความคิดที่หนักแน่นและเปี่ยมไปด้วยพลัง ฉันอยากจะเป็นคนกล้าหาญและเต็มไปด้วยอุดมการณ์อย่างที่ แม่ยอดยุพดี เป็น
และอยากให้ข้าราชการไทยไม่ว่าจะยุคใดสมัยใด คิดอย่าง แม่ยอดยุพดี คิดเช่นกัน 
&nbsp;
เผยแพร่ครั้งแรกใน CHU Magazine ประจำวันที่ 27 ธันวาคม 2564
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/e397e7b5-79ee-4650-b991-22aac3325067" alt="บันทึกหลังอ่าน 960" width="960" height="600" />
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
ศรีบูรพา. (2564). รวมเรื่องสั้น ขอแรงหน่อยเถอะ (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ศรีปัญญา.

คุณป้าซานต้า: เทพนิยายฉบับฮิงาชิโนะ เคโงะ

พอใจกับชีวิตที่เลือกเองอย่างเอโกะ ใน ‘คาเฟ่ลูส เมนูที่รักจากการเดินทาง’

ไม่มีใครมาช่วงชิงความหวังของเราได้ เพราะ ‘ไม่มีใครเป็นเจ้าของความหวังเพียงผู้เดีย...

บันทึกหลังอ่าน ‘เสมอมา-ตลอดไป’: แด่การรัฐประหารที่เกิดขึ้นเสมอมา และประชาธิปไตยที...

หรือที่แห่งนี้คือ “ดินแดนคนตาบอด” สถานที่ต้องห้ามสำหรับคนตาสว่าง

Essay ปังด้วยสามเล่มนี้

จนกว่า “ปีศาจ” จะพบกันอีก—#ให้คนเท่ากัน ผ่านวรรณกรรมไทยยุคเปลี่ยนแปลงการปกครอง

บันทึกหลังอ่าน มงกุฎดอกส้ม - ความฝัน วัยสาว ลูก และปลายทางแห่งชีวิตของคำแก้ว

บันทึกหลังอ่าน 'แม่ยอดยุพดี' – ยอดหญิงในเรื่องสั้นของ 'ศรีบูรพา'

ชั้น 2 อาคารจุลจักรพงษ์ 254 ถนนพญาไท แขวงวังใหม่ เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร 10330

พัฒนาโดย ฝ่ายพัฒนาระบบสารสนเทศ องค์การบริหารสโมสรนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย