ในขณะที่โลกของเรากำลังพัฒนาและก้าวต่อไปสู่อนาคตด้วยเทคโนโลยีและนวัตกรรมที่อำนวยความสะดวกให้ชีวิตมนุษย์มากมาย ประชากรโลกกว่า 800 ล้านคน กลับยังไม่สามารถเข้าถึงอาหารที่ดีต่อสุขภาพ และกำลังตกอยู่ในความเสี่ยงของภาวะทุพโภชนาการ ทั้งที่ปริมาณอาหารบนโลกของเราที่ผลิตออกมาในทุก ๆ วันนั้นมีจำนวนมากเกินความจำเป็นเสียด้วยซ้ำ ซ้ำร้าย 2 ใน 3 ของผู้ประสบกับปัญหาขาดความมั่นคงทางอาหารและถูกทิ้งไว้ข้างหลังก็คือผู้ที่อยู่ในภาคการผลิตหรือ &lsquo;เกษตรกร&rsquo; ทั่วโลกนั่นเอง
ในปี 1979 องค์การอาหารและการเกษตรแห่งสหประชาชาติ (Food and Agriculture Organization of the United Nations, FAO) ได้กำหนดให้วันที่ 16 ตุลาคม ของทุกปี ซึ่งตรงกับวันก่อตั้งองค์กร เป็น &lsquo;วันอาหารโลก&rsquo; (World Food Day) โดยมีจุดประสงค์เพื่อสร้างความตระหนักรู้และเพื่อให้เกิดความร่วมมือจากทุกภาคส่วนทั่วโลกในการแก้ไขปัญหาความอดอยาก ความไม่มั่นคงทางอาหาร และภาวะทุพโภชนาการที่เกิดขึ้นกับประชากรจำนวนมหาศาล อีกทั้งเพื่อเน้นย้ำความสำคัญของการเข้าถึงอาหารที่ดีต่อสุขภาพสำหรับทุกคนด้วย
การขจัดปัญหาความอดอยาก หิวโหย และภาวะทุพโภชนาการให้หายไปอย่างสิ้นเชิง ถูกกำหนดให้เป็น 1 ใน 17 เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (Sustainable Development Goals, SDGs) ในกรอบระยะเวลา 15 ปี ตั้งแต่ปี 2015 ถึงปี 2030 และที่ผ่านมาก็ได้มีความพยายามในการนำวิทยาศาสตร์ นวัตกรรม และเทคโนโลยีมาช่วยในการแก้ไขปัญหานี้ผ่าน &lsquo;โครงการอาหารโลก&rsquo; (World Food Programme, WFP) ขององค์การสหประชาชาติ (United Nations) อย่างสม่ำเสมอ แต่เป็นที่น่าตกใจว่า ในระยะเวลา 7 ปีที่ผ่านมา ความไม่มั่นคงทางอาหารและภาวะทุพโภชนาการทุกรูปแบบทั่วโลกกลับเพิ่มสูงขึ้นแทนที่จะลดลง ราวกับว่าเรากำลังเดินอยู่บนเส้นทางที่ผิด และห่างไกลออกจากเป้าหมายที่จะขจัดความหิวโหยให้หายไปมากกว่าเดิม
อุปสรรคสำคัญที่สุดของภารกิจการขจัดความหิวโหย คือ ราคาอาหารที่พุ่งสูงขึ้นจากวิกฤตเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นทั่วทุกมุมโลก รวมถึงผลกระทบจากการระบาดของโรคโควิด-19 และสงครามที่เกิดขึ้น แม้ว่าวิกฤตการณ์เหล่านี้จะมีผลกระทบต่อวิถีชีวิตของทุกคน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คือกลุ่มคนที่มีรายได้น้อย ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจที่ถูกซ้ำเติมด้วยวิกฤตการณ์เหล่านี้ทำให้อาหารที่ผลิตออกมาในปริมาณเกินความจำเป็นในแต่ละวันกลับไม่ได้ถูกแจกจ่ายไปอย่างทั่วถึง กลายเป็นว่ามีคนจำนวนมากถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลังพร้อมกับจานอาหารที่ว่างเปล่า ในขณะที่อาหารส่วนเกินถูกเททิ้งอย่างไม่ใยดีไปในแต่ละวัน
นอกจากความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจแล้ว ความเหลื่อมล้ำทางเพศก็ยังซ้ำเติมให้กลุ่มที่เปราะบางอยู่แล้วยิ่งต้องเผชิญกับความหิวโหยมากขึ้นไปอีก จากสถิติที่ศึกษาโดย FAO ผู้หญิงทั่วโลกมีแนวโน้มจะเผชิญกับความไม่มั่นคงทางอาหารมากกว่าผู้ชายถึงร้อยละ 15 ซึ่งเพิ่มขึ้นมาจากปี 2020 เป็นผลมาจากความเหลื่อมล้ำของโอกาสทางเศรษฐกิจระหว่างเพศชายและเพศหญิง ไม่ว่าจะเป็นโอกาสในการหางานหรือค่าตอบแทนที่ได้รับ ทำให้ผู้หญิงกลายเป็นกลุ่มที่เปราะบาง และมีแนวโน้มที่จะขาดโอกาสในการเข้าถึงทรัพยากรอาหารมากกว่าผู้ชาย
หากเราต้องการที่จะบรรลุเป้าหมายขจัดความหิวโหยให้หมดไปโดยไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลังให้ได้ภายในปี 2030 สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการทำให้ &lsquo;อาหารที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพเป็นสิ่งที่เข้าถึงได้&rsquo; ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของราคาอาหาร หรือ รายได้ประชากร ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้นำประเทศทั่วโลกควรให้ความสำคัญ รวมทั้งประเทศไทยด้วย ข้อมูลจาก FAO ระบุว่าในประเทศไทยมีประชากรถึง 7.3 ล้านคน ที่ต้องใช้ชีวิตในแต่ละวันด้วยความไม่มั่นคงทางอาหาร คิดเป็นร้อยละ 10.5 ของจำนวนประชากร หมายความว่าในหมู่คนไทย 10 คน จะมี 1 คน ที่กำลังถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลังพร้อมกับจานอาหารที่ว่างเปล่าและท้องที่หิวโหย
แล้วเราทำอะไรได้บ้างในฐานะพลเมืองคนหนึ่งของโลกใบนี้
ในฐานะผู้บริโภค เราสามารถแสดงออกถึงความรับผิดชอบและการตระหนักรู้ได้ผ่านการเลือกบริโภคและการมีส่วนร่วมต่าง ๆ เช่น
&lsquo;อย่ามองข้าม&rsquo; &ndash; ไม่มองข้ามปัญหาเรื่องความมั่นคงทางอาหารบนโลกใบนี้ แม้ว่าคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังกับจานอาหารที่ว่างเปล่าจะไม่ใช่เราในวันนี้ แต่เมื่อมีผู้ที่ถูกทิ้งไว้แล้ว ผลกระทบของมันก็จะตามมาในวงกว้าง
&lsquo;ส่งต่อและบอกกล่าว&rsquo; &ndash; ช่วยส่งต่อข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับสถานการณ์ความมั่นคงทางอาหารในพื้นที่ต่าง ๆ เพราะเสียงของประชาชนคือหนึ่งในเครื่องมือสำคัญที่จะช่วยผลักดันให้เกิดนโยบายเพื่อสนับสนุนความมั่นคงทางอาหารให้แก่ประชาชน
&lsquo;บริจาคหากทำได้&rsquo; &ndash; ไม่ว่าจะเป็นการบริจาคเงิน อาหารแห้ง หรือการทำอาสาสมัครในองค์กรที่ช่วยเหลือผู้ประสบปัญหาความมั่นคงทางอาหาร หรือธนาคารอาหาร ซึ่งนอกจากจะเป็นการช่วยเหลือแล้ว ยังทำให้เราได้เรียนรู้ปัญหาเกี่ยวกับอาหารโดยตรงอีกด้วย
&lsquo;เคารพอาหาร&rsquo; &ndash; บริโภคเท่าที่จำเป็นในปริมาณที่พอดี วางแผนการจัดเก็บอาหาร เพื่อไม่ให้เกิดการบริโภคที่เกินจำเป็นจนทำให้อาหารที่อาจไปอยู่บนจานของผู้ที่ไม่มีต้องกลายเป็นขยะ และเพื่อไม่ทำให้เกิดขยะเกินความจำเป็นด้วย
&lsquo;ลดการบริโภคที่ส่งผลต่อธรรมชาติ&rsquo; &ndash; 3 ใน 4 ของผู้คนที่กำลังเผชิญกับสภาวะไม่มั่นคงทางอาหารต้องพึ่งพาการเกษตรและทรัพยากรธรรมชาติในการใช้ชีวิต การเปลี่ยนแปลงทางสภาพภูมิอากาศจึงส่งผลต่อคนกลุ่มนี้อย่างร้ายแรงที่สุด หากเราสามารถเลือกบริโภคอาหารท้องถิ่นที่ไม่ต้องใช้การขนส่งระยะไกล บริโภคอาหารตามฤดูกาลที่ไม่ต้องพึ่งพาสารเคมีในการเร่งผลผลิต ก็จะเป็นส่วนหนึ่งที่สามารถช่วยพวกเขาได้
&lsquo;สนับสนุนผู้ผลิตรายย่อย&rsquo; &ndash; เกษตรกรรายย่อยคือผู้ผลิตอาหารมากกว่าร้อยละ 33 ของอาหารบนโลก แต่เกษตรกรรายย่อยจำนวนมากกลับกลายเป็นผู้ประสบปัญหาความไม่มั่นคงทางอาหารเสียเอง การสนับสนุนและอุดหนุนผู้ผลิตเหล่านี้จึงเป็นวิธีที่ดีในการช่วยเหลือได้
&lsquo;ลดการใช้พลังงาน&rsquo; &ndash; การลดการใช้พลังงานและหันไปใช้พลังงานสะอาดทำให้เราสามารถลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมจากน้ำมือมนุษย์ ทำให้อาหารจากธรรมชาติโดยตรงมีความปลอดภัยมากขึ้น รวมทั้งเพิ่มการเข้าถึงอาหารที่ปลอดภัย และเสริมสร้างความมั่นคงทางอาหารได้
แม้ว่าหลายแง่มุมของปัญหานี้จะดูเป็นเรื่องที่ไกลตัวและอยู่เหนือการควบคุมของพลเมืองตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แต่พวกเราทุกคน ตั้งแต่ระดับรัฐบาล เอกชน บริษัท เกษตรกร ชุมชน นักวิชาการ ปัจเจกบุคคล หรือแม้กระทั่งเยาวชน ก็ล้วนมีส่วนร่วมในการจัดการอาหารของโลกทั้งสิ้น เราจึงต้องก้าวต่อไปข้างหน้าโดยไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง&nbsp;
&lsquo;วันอาหารโลก&rsquo; ในปีนี้จึงฝากคำขวัญ &lsquo;Leave NO ONE behind&rsquo; ไว้เพื่อเตือนใจ ด้วยความหวังว่าวันอาหารโลกในปีหน้าจะเวียนมาบรรจบด้วยตัวเลขผู้มีจานอาหารว่างเปล่าลดลง จนกระทั่งเป็น 0 ในปี 2030 เพื่อความอิ่มท้องของเราทุกคนบนโลกใบนี้
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ (องค์การมหาชน). (2561). วันอาหารโลก (World Food Day) เกิดขึ้นในปี 2539. สืบค้น 17 กันยายน 2565,&nbsp; https://www.nia.or.th/วันอาหารโลก-world-food-day-เกิดขึ้น-นปี-2539.html
FAO, IFAD, UNICEF, WFP and WHO. (2022). The State of Food Security and Nutrition in the World 2022. Repurposing food and agricultural policies to make healthy diets more affordable. Rome, FAO. https://doi.org/10.4060/cc0639en
Food and Agriculture Organization of the United Nations (FAO). (2022). What can you do?. 16 October 2022 World Food Day. Retrieved 17 September 2022, https://www.fao.org/world-food-day/take-action/what-can-you-do/en
Food and Agriculture Organization of the United Nations (FAO). (2022). World Food Day 2022. 16 October 2022 World Food Day. Retrieved 17 September 2022, https://www.fao.org/world-food-day/en
Food and Agriculture Organization of the United Nations (FAO). (2022). A Tale of Empty Plates. Retrieved 17 September 2022, https://www.fao.org/interactive/state-of-food-security-nutrition/en/
International Institute for Sustainable Development (IISD). (2021). World Food Day 2021. SDG Knowledge Hub. Retrieved 17 September 2022, https://sdg.iisd.org/events/world-food-day-2021/

มนุษย์เป็ดที่พยายามจะภูมิใจกับความเป็นเป็ด

World Food Day 2022 – เพื่อความอิ่มท้องของเราทุกคน

เมื่อพูดถึง &ldquo;อาชีพในฝัน&rdquo; ของเยาวชน แน่นอนว่าอาชีพยอดนิยมที่เด็กนักเรียนใฝ่ฝันคงหนีไม่พ้นอาชีพแพทย์ พยาบาล วิศวกร สถาปนิก ครูอาจารย์ นักบิน แอร์โฮสเตส อะไรทำนองนี้ และไม่ว่าจะยุคสมัยใด พ่อแม่ผู้ปกครองทั้งหลายต่างก็ปลูกฝังลูกหลานของตัวเองด้วยประโยคที่ว่า &ldquo;ตั้งใจเรียนนะลูก โตขึ้นจะได้มีงานดี ๆ ได้เป็นเจ้าคนนายคน&rdquo; ซึ่งประโยคนี้ก็ช่วยสร้างแรงผลักดันให้กับใครหลาย ๆ คน แต่ในขณะเดียวกัน ค่านิยมของสังคมที่ยกย่อง &ldquo;อาชีพเจ้าคนนายคน&rdquo; นี้เอง ก็กำลังกดทับและด้อยค่าอีกหลากหลายอาชีพอันทรงเกียรติซึ่งมีความสำคัญอย่างมากต่อสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง &ldquo;อาชีพพนักงานเก็บขยะ&rdquo;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/ce18b0f1-9d97-47d4-a65b-19ab9a14b574" alt="เก็บขยะ ประกอบ" width="960" height="600" />
หากพูดถึงอาชีพพนักงานเก็บขยะ คุณคิดว่าคนทั่วไปจะนึกถึงอะไรเป็นอย่างแรก ? พวกเขาคงจะนึกถึงรถขนขยะที่ส่งกลิ่นเน่าเหม็น หรือไม่ก็นึกถึงขยะใบใหญ่ที่มีกองขยะล้นออกมาตลอดเวลา ซึ่งเป็นความจริงอันน่าเศร้าที่ว่า คนส่วนใหญ่ในสังคมมักจะมองข้ามอาชีพที่เป็นหัวใจสำคัญของทุกประเทศบนโลกนี้ไป เพราะคนในสังคมมักจะสรรเสริญเฉพาะอาชีพที่ต้องเรียนจบด้วยการศึกษาระดับสูงเท่านั้น ด้วยค่านิยม &ldquo;อาชีพเจ้าคนนายคน&rdquo; และการให้ความเคารพความเป็น &ldquo;ปัญญาชน&rdquo; ของสังคมไทยนี้เอง อาชีพพนักงานเก็บขยะจึงกลายเป็น &ldquo;อาชีพต้องห้าม&rdquo; ของใครหลาย ๆ คน เพราะนอกจากจะเป็นอาชีพที่ต้องทำงานหนัก สวนทางกับเงินเดือนและสวัสดิการอันน้อยนิดแล้ว พนักงานเก็บขยะยังต้องพบเจอกับคำดูถูกเหยียดหยามจากสังคมอยู่เสมอ เพียงเพราะพวกเขาต้องทำงานกับสิ่งที่เรียกว่า &ldquo;ขยะ&rdquo; ที่ทุกคนรังเกียจ ทำให้อาชีพอันแสนทรงเกียรตินี้ถูกด้อยค่าและถูกมองข้ามไปเสียอย่างนั้น
น้อยคนนักที่จะตระหนักได้ว่า อาชีพพนักงานเก็บขยะที่ไม่มีใครเหลียวแลนั้น แท้จริงแล้วเป็นอาชีพที่ต้องเสี่ยงอันตรายและเสียสละเพื่อเพื่อนร่วมโลกมากขนาดไหน ถึงแม้พนักงานเก็บขยะจะไม่มีชุดเครื่องแบบสุดเท่แบบทหารหรือตำรวจ แต่ด้วยหน้าที่ของพนักงานเก็บขยะแล้ว พวกเขาต้องเผชิญความเสี่ยงจากเชื้อโรคและสารเคมีอันตรายจากขยะ ที่พวกเราทิ้งกันอย่างไม่ใส่ใจจะคัดแยกให้ถูกวิธี ทั้งยังต้องพบเจอกับความอันตรายจากสิ่งของจำพวกไม้ปลายแหลมหรือเศษแก้วมีคม และที่เสี่ยงชีวิตยิ่งกว่านั้น พนักงานเก็บขยะยังมีความเสี่ยงสูงจากการที่ต้องคัดแยกหน้ากากอนามัยที่พวกเราใช้แล้วทิ้งกันอยู่ทุกวัน อย่างไรก็ตาม คนในสังคมกลับมองว่าอาชีพพนักงานเก็บขยะมีศักดิ์ศรีน้อยกว่าอาชีพอื่น ๆ แต่หารู้ไม่ว่าพนักงานเก็บขยะเองก็เป็นบุคลากรด่านหน้าที่มีบทบาทอันสำคัญและแสนทรงเกียรติต่อสังคม พวกเขาทุกคนสมควรอย่างยิ่งที่จะได้รับวัคซีนที่มีประสิทธิภาพ รวมถึงสวัสดิการที่ดี ไม่น้อยหน้าไปกว่าอาชีพ &ldquo;เจ้าคนนายคน&rdquo; อื่น ๆ ในสังคมเลย
ถ้าหากโลกใบนี้ไม่มีอาชีพพนักงานเก็บขยะที่แสนเสียสละนี้ โลกนี้ก็คงไม่ต่างอะไรจากถังขยะที่มีขยะล้นออกมาเต็มไปหมด โลกใบนี้ไม่อาจขับเคลื่อนได้ด้วยอาชีพที่มีตำแหน่งและยศถาบรรดาศักดิ์ใหญ่โตเพียงเท่านั้น แต่ยังมีอาชีพอื่น ๆ อีกมากมายที่พวกเราอาจเผลอมองข้ามไป ไม่ว่าจะเป็น พนักงานเก็บขยะ แม่บ้านทำความสะอาด ยามรักษาความปลอดภัย พนักงานดับเพลิง สัปเหร่อ ฯลฯ อาชีพเหล่านี้ล้วนเป็นอาชีพอันสูงส่งและล้ำค่า ที่ไม่มีใครบนโลกใบนี้มีสิทธิ์ไปดูถูกหรือพูดจาเหยียดหยามพวกเขา ในขณะที่เราให้คุณค่าและชื่นชมอาชีพในฝันต่าง ๆ ก็อย่าหลงลืมไปว่า ทุกอาชีพที่กล่าวมานี้ พวกเขาล้วนมีเกียรติและศักดิ์ศรีไม่น้อยไปกว่าอาชีพอื่น ๆ ในสังคมที่พวกเรามักจะเยินยอเลยแม้แต่น้อย โปรดรับรู้และจดจำไว้เสมอว่า ชื่ออาชีพไม่อาจนำมาตัดสินคุณค่าหรือความสามารถในตัวมนุษย์คนไหนได้ อย่าลดทอนคุณค่าและศักดิ์ศรีในอาชีพของใครด้วยค่านิยมผิด ๆ ที่ฝังรากลึกในสังคมนี้อีกเลย

ลม อากาศ ธรรมชาติ และหมา

"พนักงานเก็บขยะ” อาชีพอันทรงเกียรติที่ถูกสังคมรังเกียจ

เตรียมตัวรับมือให้ทันพวกคนเจ้าชู้

ใน 1 วัน มีกระต่ายตายมากกว่า 3,000,000 ตัว
ใน 1 วัน มีหมูตายมากกว่า 4,000,000 ตัว
ใน 1 วัน มีไก่ตายมากกว่า 136,000,000 ตัว
รวมแล้วใน 1 วัน มีสัตว์มากกว่า 200,000,000 ตัว ตายเพื่อเป็นอาหารของมนุษย์เท่านั้น
ยังไม่นับรวมถึงสัตว์ป่า ปลาทะเล และสิ่งมีชีวิตจากอีกหลากหลายแหล่งที่ใช้ชีวิตของพวกมันตอบสนองความต้องการในการบริโภคของมนุษย์ ทั้งหมดรวบยอดแล้วตัวเลขพุ่งสูงเกือบแตะ 3,000,000,000 ชีวิต ในหนึ่งวันเลยทีเดียว นี่เป็นตัวเลขความสูญเสียที่สมเหตุสมผลจริง ๆ หรือ
&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;มนุษย์กำลังบริโภคเกินความจำเป็นหรือเปล่า 
การบริโภคเกินความจำเป็นหรือ Overconsumption คือ การใช้ทรัพยากรมากกว่าความต้องการขั้นพื้นฐานเกินความจำเป็น เกินควร เกินขนาด และทรัพยากรธรรมชาติไม่สามารถตอบสนองความต้องการมหาศาลนี้ได้ในระยะยาว ความต้องการทรัพยากรจากอุตสาหกรรมปศุสัตว์ก็เช่นกัน
หลายคนอาจบอกว่าการบริโภคที่มากขึ้นนั้นเป็นสิ่งธรรมดาของการมีประชากรโลกมากขึ้น แต่ในความจริงนั้นอัตราการเติบโตของประชากรโลกลดลงมากว่า 50 ปีแล้ว ซึ่งสวนทางกับอัตราการเพิ่มขึ้นของระบบปศุสัตว์ที่เติบโตจนแทบจะควบคุมไม่ได้
&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;หรือความเป็นอยู่ของมนุษย์จะดีขึ้นกว่าเดิม
&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;คำตอบคือ ใช่ และ ไม่ใช่
ปัจจุบันมีคนราว 155,000,000 คน กำลังเผชิญกับการขาดแคลนอาหารอย่างรุนแรง เด็กอายุต่ำกว่า 5 ปี กว่า 91,000,000 คน มีอาการขาดแคลนสารอาหาร ประชากร 2 ใน 3 กว่า 10 ประเทศทั่วโลกมีความเสี่ยงต่อภาวะขาดแคลนสารอาหารเช่นเดียวกัน แต่ผลผลิตจำนวนมหาศาลจากปศุสัตว์และเกษตรกรรมกลับถูกส่งไปกองพะเนินไว้ที่ประชากรในประเทศที่เจริญกว่า
การเข้าถึงทรัพยากรของประเทศต่าง ๆ ในระดับที่แตกต่างกันราวกับเศรษฐีและยาจกนั้นถูกกำหนดขึ้นด้วยระบบทุนนิยม โดยระบบทุนนิยมมีความหมายโดยทั่วไปว่า ระบบเศรษฐกิจที่ดำเนินกิจกรรมโดยเอกชน และมีความต้องการของเอกชน (หรือความต้องการของมนุษย์) ควบคุมกิจกรรมในระบบเศรษฐกิจ เมื่อทุนนิยมมีจุดมุ่งหมายสูงสุดคือกำไรของผู้ถือทุน บนตราชั่งลาดเอียงของทุนนิยมจึงประกอบไปด้วยผู้ได้ประโยชน์และเสียประโยชน์ ช่องว่างระหว่างคนจนและคนรวยเพิ่มมากขึ้นในทุกวินาทีที่ทุนนิยมขับเคลื่อนระบบเศรษฐกิจ
ทุนนิยมยังมีลักษณะอีกประการ คือ การแข่งขัน เป็นการแข่งขันกันปรนเปรอลูกค้าด้วยวิธีการอันหลากหลายและปริมาณมหาศาล สร้างวิถีชีวิตที่การบริโภคไม่มีคำว่าพอ ในขณะเดียวกันเหล่านายทุนผู้กุมบังเหียนธุรกิจต่าง ๆ ยังคงแสวงหาวิธีการที่จะทำให้ได้มาซึ่งกำไรมากที่สุด ในเวลาสั้นที่สุด และใช้ทุนน้อยที่สุด
นอกจากความเหลื่อมล้ำและการบริโภคเกินจำเป็น ในกระบวนการที่ให้ความสำคัญกับกำไร ความรวดเร็ว การสร้างผลผลิตให้ได้มากที่สุดนี้นี่เองที่ความเมตตาของมนุษย์ที่มีต่อสัตว์เลือนหายไป สัตว์ทั้งหลายในปศุสัตว์ถูกปฏิบัติราวกับวัสดุชิ้นหนึ่ง ที่จุดมุ่งหมายในการมีอยู่คือเพื่อเป็นสินค้าของนายทุนในตอนจบ
การประหยัดพื้นที่เป็นสิ่งจำเป็น อุตสาหกรรมปศุสัตว์ต้องการใช้พื้นที่น้อยที่สุดในการเลี้ยงสัตว์ให้ได้มากที่สุด แม้คลิปวิดีโอวัวในทุ่งหญ้ากว้างหรือไก่ที่ถูกเลี้ยงแบบเปิดจะมีให้เห็นทั่วไป แต่สัตว์อีกจำนวนมากยังต้องอยู่ร่วมกันอย่างแออัดและคลิปวิดีโอก็ไม่น่าดูนัก ไก่ไข่ต้องอยู่ในกรงที่ไม่กว้างพอแม้ให้กางปีกอย่างเต็มที่ ในหลายฟาร์ม แม่ไก่ต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิตอยู่ในกรงที่แคบกว่ากระดาษเอสี่ และด้วยพื้นที่อันจำกัด สิ่งปฏิกูลทั้งหลายจากไก่ตัวอื่นล้วนร่วงใส่หมักหมมกันเองอยู่ในโรงงานผลิตไข่นั้น หมูเนื้อนั้นไม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ต่างกันมากนัก พวกมันถูกเลี้ยงรวมกันในกรงแคบจนแทบไม่มีที่ขยับตัว บ้างก็อยู่ในกรงเดี่ยวแต่ไม่กว้างพอให้หันไปมองเพื่อนรอบข้าง การใช้พื้นที่จำกัดในปศุสัตว์นี้มักทำให้สัตว์เกิดความเครียด การบาดเจ็บ และความแออัดจนมีสุขอนามัยย่ำแย่ ซึ่งทำให้เกิดโรคได้ง่าย
แต่การบาดเจ็บระหว่างสัตว์เหล่านั้นก็มีความพยายามในการแก้ไขโดยมนุษย์ แน่นอนว่าเพื่อให้ได้ผลผลิตที่ดีที่สุด การแก้ปัญหานั้นคือการตัดอวัยวะ เมื่อหมูเครียด มันมักจะกัดหางหมูตัวอื่น ทางแก้ของฟาร์มก็คือตัดหางพวกมันเสียก่อน ร้อยละ 90 ของหมูในยุโรปถูกตัดหางตั้งแต่ยังเด็กเพื่อให้วิธีการคลายเครียดเหล่านั้นไม่เกิดขึ้นในอนาคต เช่นเดียวกับหางหมู แม่ไก่และไก่งวงจะถูกตัดจะงอยปากเพื่อป้องกันการบาดเจ็บจากการทำร้ายกัน แม้มนุษย์จะบอกว่าไม่กระทบการใช้ชีวิตของพวกมัน แต่นี่เป็นอีกหลักฐานที่ชี้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับอุตสาหกรรมปศุสัตว์จากบริโภคนิยมและทุนนิยม
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/dd0ab575-3324-4ac3-bf47-cc669ac475ef" alt="นรกของสัตว์ เมื่อทุนนิยมทำให้มนุษย์บริโภคเกินจำเป็น ภาพประกอบ" width="960" height="600" />
ในทัศนคติของนายทุน สัตว์ในปศุสัตว์เกิดขึ้นเพื่อเป็นผลผลิต บ้างให้ขน บ้างให้ไข่ บ้างให้นม และบ้างก็ให้เนื้อ เมื่อการให้ผลผลิตคือจุดมุ่งหมายสูงสุดของพวกมัน ทำไมเราจะต้องเก็บพวกมันไว้นานเกินความจำเป็น เมื่อสัตว์เหล่านั้นโตพอ มีเนื้อในปริมาณที่เหมาะสม มันจะถูกส่งตรงเข้าห้องเชือดทันที
ตามธรรมชาติไก่ตัวหนึ่งอาจมีชีวิตอยู่ได้ถึง 8 ปี แต่ในฟาร์ม ไก่อายุ 6 อาทิตย์นั้นมีเนื้อพอที่จะถูกฆ่าแล้ว หมูในฟาร์มมีอายุ 6 เดือนตอนที่พวกมันถูกฆ่า ในขณะที่พวกมันอาจมีชีวิตได้ถึง 15 ปี อายุ 5 ปีเป็นอย่างมากสำหรับวัวที่มีอายุขัย 20 ปี และแกะมีอายุเพียง 6 เดือนเท่านั้นจากอายุขัย 12 ปี
สำหรับลูกไก่ตัวผู้มีวงจรชีวิตที่สั้นแค่ 1-2 วัน เพราะไก่ไข่ตัวผู้ไม่สามารถให้ผลผลิตแก่ธุรกิจปศุสัตว์ได้ พวกมันไม่สามารถออกไข่และไม่ใช่สายพันธุ์ที่เลี้ยงไว้เป็นเนื้อ ดังนั้นชีวิตของพวกมันไม่คุ้มที่จะมีชีวิตอยู่&nbsp; ทันทีหลังจากผ่านกระบวนการแยกเพศ การทำให้ขาดอากาศหายใจด้วยคาร์บอนไดออกไซด์ การดึงกะโหลก ฝังดิน และใช้เครื่องบดคือวิธีการที่ใช้กำจัดลูกไก่ตัวผู้ 7 พันล้านตัวจากอุตสาหกรรมไข่ไก่ใน 1 ปี
เช่นเดียวกับมนุษย์ วัวมีนมเพราะพวกมันมีลูก อุตสาหกรรมนมจึงทำให้วัวตัวเมียท้องอยู่ตลอดเวลาเพื่อผลิตนม การพบเต้านมเสื่อมในวัวจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเมื่อพบข้อมูลว่า วัวนมในอังกฤษผลิตนมมากถึง 8,000 ลิตรใน 1 ปี โดยเฉลี่ย และวัวนมในปัจจุบันต้องผลิตนมมากกว่าวัวในช่วงปี 1950 ถึง 4 เท่า จึงมีการให้ยาหรือฮอร์โมนเพื่อให้วัวผลิตนมได้มากขึ้น การตั้งท้องและการผลิตนมจำนวนมากนำไปสู่ปัญหาสุขภาพของวัวตั้งแต่ยังอายุน้อย และตายด้วยอายุที่น้อยกว่าอายุขัยของสายพันธุ์พวกมัน 4 เท่า
นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความทรมานในอุตสาหกรรมปศุสัตว์ที่รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จำนวนสัตว์ที่ทำให้เกิดและตายในวงจรนี้ก็เช่นเดียวกัน
กล่าวอย่างสั้น เพราะมนุษย์เราต้องการบริโภคมาก นายทุนโรงงานฆ่าสัตว์เองก็ต้องการกำไรมาก ความทรมานมากมหาศาลจึงเป็นกรรมที่สัตว์ในระบบปศุสัตว์สมัยใหม่ได้รับ แม้จะมีความพยายามสร้างอุตสาหกรรมปศุสัตว์ตามหลักสวัสดิภาพสัตว์ (Animal Welfare) แต่หลายนโยบายมีจุดประสงค์เพียงแค่ให้โรงงานปศุสัตว์ฆ่าสัตว์จำนวนมากต่อไปได้ภายใต้กฎหมายคุ้มครองสัตว์เท่านั้น แต่ไม่ได้ทำให้ชีวิตสัตว์ในวงจรนี้ลดลง และเป็นการแก้ไขปัญหาที่ปลายเหตุ
แม้เนื้อสัตว์และผลผลิตจากสัตว์จะเป็นหนึ่งในแหล่งอาหารหลักของมนุษย์ แต่ความทรมานและการอุตสาหกรรมการฆ่านี้จำเป็นจริง ๆ หรือ ทุกวันนี้เราบริโภคเกินคำว่า พอ ไปมาก และเราทำจนมันเป็นเรื่องปกติ ยิ่งเราบริโภคมากเท่าไหร่ ผลกระทบที่มีต่อสัตว์ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น และไม่ใช่แค่สัตว์ในอุตสาหกรรมปศุสัตว์ การบริโภคเกินจำเป็นและวัฒนธรรมบริโภคนิยมยังมีผลกระทบด้านอื่นอีกมาก เมื่อเปรียบเทียบกับราคาที่ต้องจ่าย
&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;มันคุ้มค่าหรือไม่กับการบริโภคจนเกินพอของพวกเรา
&nbsp;
&nbsp;
<h3>แหล่งอ้างอิง</h3>
kleiderly. (n.d.). Over consumption - the plague of our days? Retrieved from kleiderly.com: https://kleiderly.com/blogs/kleiderly-magazine/over-consumption-the-plague-of-our-days
Masterson, V. (2021, May 25). What are food crises and how many people are affected by them? Retrieved from What are food crises and how many people are affected by them?: https://www.weforum.org/agenda/2021/05/global-food-crises-report-conflict-2021/
Mishler, J. (2021, June 4). Most Cows Don&rsquo;t Die of Old Age. Retrieved from sentientmedia.org: https://sentientmedia.org/how-long-do-cows-live/
peta. (n.d.). Animals Used for Food. Retrieved from peta.org: https://www.peta.org/issues/animals-used-for-food/?v2=1null
peta. (n.d.). The Chicken Industry. Retrieved from peta.org: https://www.peta.org/issues/animals-used-for-food/factory-farming/chickens/chicken-industry/?v2=1null
Zampa, M. (2020, march 1). How Many Animals Are Killed for Food Every Day? Retrieved from sentientmedia.org: https://sentientmedia.org/how-many-animals-are-killed-for-food-every-day/

อาร์มี่และรันเนอร์ ผู้ชื่นชอบหนังสือและหนัง ดูคลิปหมาแมวเป็นชีวิตจิตใจ

World Food Day 2022 – เพื่อความอิ่มท้องของเราทุกคน

"พนักงานเก็บขยะ” อาชีพอันทรงเกียรติที่ถูกสังคมรังเกียจ

นรกของสัตว์ เมื่อทุนนิยมทำให้มนุษย์บริโภคเกินจำเป็น

ชั้น 2 อาคารจุลจักรพงษ์ 254 ถนนพญาไท แขวงวังใหม่ เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร 10330

พัฒนาโดย ฝ่ายพัฒนาระบบสารสนเทศ องค์การบริหารสโมสรนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย