รู้หรือไม่ ? ในชุมชนสามย่าน มีห้องเรียนเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่บนชั้น 2 ของร้านกาแฟ !
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/dd0f2186-da2e-4462-9690-dd3afe5f6c57" alt="Line Album Week 1 230201 15" width="1479" height="1109" />
ภาพที่ 1 : เด็ก ๆ ในโครงการสามย่านนิวเจน
&nbsp;
 แม้ดูเผิน ๆ อาจจะเหมือนร้านกาแฟทั่วไป แต่ทุกเย็นวันอังคาร พุธ และพฤหัสฯ ชั้น 2 ของร้านจะถูกแปลงโฉมเป็นห้องเรียนขนาดย่อมที่เต็มไปด้วยเด็ก ๆ และครูอาสาหลากหลายวัยร่วมเรียนและเล่นด้วยกันในบรรยากาศที่อบอุ่น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายใต้โครงการที่ชื่อว่า สามย่านนิวเจน (Samyan Newgen หรือ SYNG)
&nbsp;
 โครงการสามย่านนิวเจน เป็นโครงการที่อยู่ภายใต้การดูแลของมูลนิธิ Imagine Thailand โดยผู้ที่รับผิดชอบโครงการในปัจจุบัน คือ Graysen Ortega หรือ พี่เกรเซ่น ของเด็ก ๆ และครูอาสาทุกคน พี่เกรเซ่นได้เล่าถึงจุดเริ่มต้นของโครงการว่า เกิดขึ้นภายใต้ความลำบากของสภาวะโควิด-19 เด็ก ๆ หลายคนในชุมชนสามย่านแต่ทุนเดิมนั้นขาดโอกาสทางการศึกษา ต้องหยุดเรียนเนื่องด้วยสภาวะโรคระบาดในขณะนั้น ทางมูลนิธิจึงปิ๊งไอเดียและตัดสินใจใช้พื้นที่ชั้น 2 ของร้านกาแฟ Entrance Coffee ซอยจุฬาฯ 50 ซึ่งอยู่ในความดูแลของมูลนิธิ มาแปลงโฉมให้กลายเป็นห้องเรียนขนาดย่อม หลังจากนั้นก็เริ่มติดต่อครอบครัวที่อาศัยในบริเวณชุมชนสามย่าน เพื่อแจ้งว่า ณ ตอนนี้มีโครงการที่จะสอนหนังสือให้เด็ก ๆ ฟรี โดยไม่มีค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด&nbsp;
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/9fbf709c-974d-403f-9bec-b795878c55b3" alt="Line Album Week 1 230201 9" width="1479" height="1109" />
ภาพที่ 2 : ครูอาสาและนักเรียนในโครงการสามย่านนิวเจน
&nbsp;
พี่เกรเซ่นได้เล่าต่ออีกว่า&nbsp; โดยแรกเริ่ม โครงการนี้เปิดสอนแค่วิชาคณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ และคลาสเรียนวันเสาร์ที่จะเน้นไปที่วิชาศิลปะหรือกีฬา พี่เกรเซ่นเล่าว่า เด็ก ๆ ที่เข้าร่วมโครงการนี้ จะพักอาศัยอยู่บริเวณชุมชนสามย่าน โดยจะมีตั้งแต่เด็กเล็กก่อนวัยประถม ไปจนถึงเด็กวัยมัธยม ราว 12 - 15 คน จาก 13 ครอบครัว เด็ก ๆ ทุกคนสนุกกับการเรียนที่นี่ ทำให้พวกเขาตัดสินใจมาเรียนทุกวัน ด้วยเหตุนี้ โครงการสามย่านนิวเจนจึงเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา&nbsp; และในปัจจุบันสามย่านนิวเจนเปิดสอนทั้งวิชาคณิตศาสตร์ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ในวันอังคาร พุธ และพฤหัสฯ ตามลำดับ และยังมีกิจกรรมคลาสเรียนวันเสาร์ที่เป็นวิชาศิลปะหรือกีฬาเหมือนอย่างเคย&nbsp;
&nbsp;
โครงการสามย่านนิวเจนได้รับความสนใจจากเหล่าผู้สมัครครูอาสาหลากหลายกลุ่ม ทั้งนักเรียน นิสิตนักศึกษา และคนวัยทำงาน โดยครูอาสาแต่ละคนไม่ได้ทำหน้าที่สอนเพียงอย่างเดียว แต่พวกเขายังต้องวางแผนการเรียนการสอนแต่ละสัปดาห์ หรือร่วมออกแบบกิจกรรมกับทีมครูอาสา และคอยศึกษาพัฒนาการของน้อง ๆ ทั้งในด้านพฤติกรรมและการเรียนรู้ พี่เกรเซ่นได้เสริมว่า อาสาสมัครแต่ละคน เมื่อพวกเขาได้เข้ามาเป็นครูอาสาอย่างเต็มตัว ทุกคนก็ทำหน้าที่สอนและดูแลเด็ก ๆ โดยสุดความสามารถ ไม่ต่างจากครูมืออาชีพเลยทีเดียว
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/817883ad-a38b-4d5d-bf43-61f654e86e03" alt="Line Album Week 1 230201 1" width="1109" height="1479" />
ภาพที่ 3 : นักเรียนในโครงการสามย่านนิวเจน
&nbsp;
ปอ นักเรียนมัธยมวัย 17 ปี ครูอาสาวิชาภาษาอังกฤษได้เล่าให้เราฟังว่า เธอรู้จักโครงการสามย่านนิวเจนจากทางอินสตาแกรม ด้วยความที่เป็นคนรักเด็กโดยทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้สนใจโครงการนี้และสมัครเข้ามา เนื่องจากปอได้อยู่กับโครงการมาเป็นระยะเวลานาน ทำให้เธอได้สอนนักเรียนหลาย ๆ คน หนึ่งในนั้นคือ น้องอิคคิว ซึ่งไม่เคยไปโรงเรียนมาก่อน ปอได้เล่าอีกว่า เธอกลัวว่าอิคคิวจะไม่ชอบบทเรียนที่เตรียมมา จึงต้องทำการบ้านมาระดับหนึ่งและขอคำปรึกษาจากพี่ ๆ ในโครงการด้วยว่าเราจะต้องรับมือกับน้องอย่างไร เนื่องจากอิคคิวไม่เคยไปโรงเรียนมาก่อน จึงไม่รู้กติกาของห้องเรียนและอาจทำให้ซุกซนตามประสาเด็ก แต่ซีซั่นนี้อิคคิวสามารถจดจ่อกับบทเรียนได้มากขึ้น และเริ่มมีพัฒนาการที่ดีขึ้นตามลำดับ ปอยังได้เสริมอีกว่า เธอไม่เพียงแค่รู้สึกดีที่เห็นน้อง ๆ ได้เติบโต แต่เธอกลับรู้สึกว่าเธอได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ และได้เติบโตไปพร้อมกับเด็ก ๆ เช่นกัน
 
 เปรม นิสิตวัย 22 ปี จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ครูอาสาวิชาภาษาไทย เล่าว่าเธอรู้จักโครงการนี้ เพราะเห็นว่าเพื่อนในคณะของเธอทำจิตอาสาที่นี่และได้โพสต์ลงในอินสตาแกรม จึงเกิดสนใจในโครงการนี้ขึ้นมา เธอกล่าวว่า เธอได้สอนน้อง ๆ หลากหลายคน ทำให้ได้รับความประทับใจที่หลากหลาย และประสบการณ์ที่แตกต่างกันไป การที่เธอได้อยู่กับเด็ก ๆ ทำให้เธอใจเย็นขึ้น และได้เรียนรู้ว่า การที่เด็กไม่ตั้งใจเรียนกับครูผู้สอน ไม่ได้แปลว่าพวกเขาอคติกับเรา แต่ในทางกลับกัน พวกเขาอาจจะแค่รู้สึกเหนื่อย หรือได้เจอเรื่องที่ไม่ดีมาในวันนั้น ทำให้พวกเขาไม่กระตือรือร้นเท่าที่ควร เปรมยังได้เสริมว่า หลายคนอาจจะรู้สึกว่าการสอนเด็กนั้นเป็นเรื่องที่ยาก แต่จริง ๆ แล้ว จิตใจของเด็กนั้นไม่มีอะไรซับซ้อนและตรงไปตรงมากว่าที่เห็น ด้วยเหตุนี้เธอจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเช่นกัน
&nbsp;
 แม้ว่าอาสาสมัคร 2 คนแรกจะเป็นคนที่ชอบเด็กแต่เดิม แต่ Shania Govia หรือ ชาไนย่า นักศึกษาจากประเทศแคนาดา ได้กล่าวว่า เธอไม่ใช่คนที่รักเด็กแต่อย่างใด และรู้สึกกลัวว่าอาจจะเข้ากับเด็ก ๆ ได้ไม่ดีนัก แต่เพราะเธอต้องมาทำงานในฐานะนักศึกษาฝึกงานกับมูลนิธิ Imagine Thailand และดูแลโครงการสามย่านนิวเจน ทำให้เธอกลายเป็นผู้ช่วยครูอาสาและต้องสอนเด็ก ๆ ถึง 3 คนในเวลาเดียวกัน แต่เพราะประสบการณ์นี้ ทัศนคติของเธอก็ได้เปลี่ยนไป เธอกล่าวว่าเธอรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นเด็ก ๆ เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ และการที่ได้เห็นเด็ก ๆ สนุกกับการเรียน ก็ทำให้เธอรู้สึกสนุกไปด้วย เธอเสริมว่า หากใครที่สนใจเข้าร่วมโครงการ แต่กลัวว่าจะเข้ากับเด็ก ๆ ไม่ได้ เธอพิสูจน์แล้วว่าสิ่งนี้ไม่ใช่อุปสรรคแต่อย่างใด อีกทั้งเธอยังได้รู้จักเพื่อนใหม่ ๆ จากโครงการสามย่านนิวเจนที่ได้กลายเป็นเพื่อนจริง ๆ ในปัจจุบัน นอกจากนี้ เธอยังขอเชิญชวนทุกคนให้ลองสมัครเป็นครูอาสา เพราะพวกเขาจะได้รับประสบการณ์ดี ๆ กลับบ้านไปอย่างแน่นอน
&nbsp;
&nbsp;พี่เกรเซ่นยังได้กล่าวอีกว่า สามย่านนิวเจนไม่ได้เป็นแค่โครงการจิตอาสาเพียงอย่างเดียว แต่สามย่านนิวเจนยังมีเป้าหมายที่จะเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้กับทั้งเด็ก ๆ ครูอาสา และเจ้าหน้าที่ทุกคน ด้วยเหตุนี้ทำให้มีครูอาสาหลายคนที่กลับมาสอนอีกครั้ง เพราะรู้สึกผูกพันกับเด็ก ๆ และทีมงาน อีกทั้งยังรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของคอมมูนิตี้นี้ไปแล้ว ปอ หนึ่งในครูอาสาก็ได้กล่าวถึงโครงการสามย่านนิวเจนไว้ว่า
&nbsp;
&ldquo;SYNG เหมือนเป็นบ้านของเราอีกหลัง นึกถึงแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกที ทุกคนในโครงการเป็น safe space ให้กัน ความน่ารักและความสดใสของเพื่อน ๆ กับน้อง ๆ ทำให้ชีวิตของเรามีสีสันขึ้น ได้รับพลังบวกมาเยอะมาก ๆ เราเชื่อว่าถ้าทุกคนมีโอกาสได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน เป็นประสบการณ์ที่อยากให้ทุกคนลองสัมผัสสักครั้งหนึ่งในชีวิต&rdquo;
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/3b6cdf2e-89db-406f-89a7-a3c468a1862c" alt="Line Album Week 1 230201 14" width="1479" height="1109" />
ภาพที่ 5 : พี่เกรเซ่นและกลุ่มครูอาสาโครงการสามย่านนิวเจน
&nbsp;
สุดท้ายนี้ หากใครสนใจสมัครเข้าร่วมโครงการ สามารถติดตามข่าวสารของโครงการสามย่านนิวเจนไว้ทาง Instagram และ Facebook Page ชื่อว่า Samyan Newgen หรือ @samyannewgen&nbsp;

อาร์มี่และรันเนอร์ ผู้ชื่นชอบหนังสือและหนัง ดูคลิปหมาแมวเป็นชีวิตจิตใจ

"Samyan Newgen" ห้องเรียนเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในชุมชนสามย่าน

หนูชอบนอนขอโทษด้วยนะคะ🥺

เมื่อทุกคนได้ยินว่าพื้นที่แห่งหนึ่งกำลังจะได้รับการพัฒนา ไม่ว่าที่แห่งนั้นจะเป็นสถานที่ที่เราคุ้นเคยหรือไม่ก็ตาม เราก็มักจะยินดีไปตาม ๆ กัน เพราะคำว่า &ldquo;พัฒนา&rdquo; ย่อมนำสิ่งที่ดีขึ้นมาให้อยู่แล้ว แต่ว่าในโลกของการพัฒนาเมืองมันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเสมอไป เพราะนับตั้งแต่มีการพัฒนาเมืองปรากฏขึ้นในประวัติศาสตร์ แนวทางการพัฒนามักจะถูกจำกัดอยู่แค่เพียงคนไม่กี่กลุ่มเท่านั้น และโดยเฉพาะตั้งแต่ช่วงปลายศตวรรษที่ 20 มานี้ แนวทางการพัฒนาเมืองในประเทศไทย (ในความเป็นจริงคือเกือบทั่วทั้งโลก) มักจะอิงตามกลุ่มชนชั้นกลางเป็นหลัก โดยที่เรามักจะหลงลืมไปว่ามีคนอีกกลุ่มที่อาศัยอยู่ในเมืองด้วยเช่นกัน
&nbsp;
<h3>ชนชั้นกลางคือใคร มีที่มาอำนาจมาจากไหน ?</h3>
ชนชั้นกลาง คือกลุ่มคนที่มีช่วงรายได้ตรงกลางระหว่างผู้มีรายได้สูงและต่ำ หรือเฉลี่ยที่ 18,000-85,000 บาทต่อเดือน หรือเป็นบุคคลที่มักประกอบอาชีพเกี่ยวกับการค้าขาย ข้าราชการ พนักงานออฟฟิศ นักเรียน-นักศึกษา หรือผู้เชี่ยวชาญในสาขาวิชาชีพต่าง ๆ เช่น ครู อาจารย์มหาวิทยาลัย เป็นต้น หลังจากการกลายเป็นอุตสาหกรรมของประเทศไทย และการผงาดของระบบทุนนิยมในช่วงปี 1960 (ประมาณ พ.ศ. 2503) การเป็นชนชั้นกลางจึงง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก เพราะเพียงแค่เข้ามาทำงานออฟฟิศหรือค้าขายในเมืองก็เป็นได้แล้ว ชนชั้นกลางจึงเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วและกลายมาเป็นกำลังหลักในระบบเศรษฐกิจ
จนเมื่อเกิดเหตุการณ์พฤษภาทมิฬขึ้นในปี พ.ศ. 2535 จากความหวาดกลัวของชนชั้นกลางในเรื่องการสืบทอดอำนาจของคณะรักษาความสงบเรียบร้อยแห่งชาติ (รสช.) ที่อาจส่งผลต่อเศรษฐกิจได้ ผลของเหตุการณ์นี้คือชัยชนะของฝ่ายชนชั้นกลาง ซึ่งถือเป็นจุดเริ่มต้นในการต่อรองอำนาจทุกด้านของชนชั้นกลางก็ว่าได้ ทั้งในด้านการเมือง เศรษฐกิจ หรือการพัฒนาก็ตาม
&nbsp;
<h3>ความต้องการของชนชั้นกลาง</h3>
จากบทวิเคราะห์มากมายเกี่ยวกับลักษณะนิสัยของกลุ่มชนชั้นกลางในสังคมประเทศโลกที่สาม (รวมถึงประเทศไทย) พบว่าคนกลุ่มนี้มีลักษณะนิสัยที่สำคัญมากอย่างหนึ่ง นั่นคือความพยายามวางไลฟ์สไตล์ต่าง ๆ ให้เหมือนกับกลุ่มคนชนชั้นบนมากที่สุด เป็นเพราะว่ากลุ่มคนชนชั้นบนมักเป็นที่น่าเคารพนับถือจากทุกคนตลอดเวลา แล้วสักวันหนึ่งก็อยากเป็นแบบพวกเขาให้ได้ ดังนั้นกลุ่มคนชนชั้นกลางจึงพยายามเลียนแบบกลุ่มชนชั้นบนเสมอมา
นอกจากนี้จะเป็นที่สังเกตอีกว่ากลุ่มชนชั้นกลางมักจะชอบทำตามกระแสหลักตลอดเวลา โดยในโลกยุคปัจจุบันที่ว่ากันว่าเป็นยุคแห่งโลกาภิวัตน์ที่ข่าวสารและกระแสสามารถเคลื่อนย้ายข้ามชาติได้อย่างไร้พรมแดน แน่นอนว่ากลุ่มชนชั้นบนก็จะเป็นคนรับมาก่อนกลุ่มแรก และต่อมากลุ่มชนชั้นกลางจึงรับกระแสที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างง่ายดายตาม ซึ่งหนึ่งในนั้นคือกระแสของการพัฒนาเมือง
กระแสการพัฒนาเมืองในโลกทัศน์ของชนชั้นกลางที่ชัดเจนที่สุดคงเป็นการมีบ้านและสวนรอบบ้านในเขตชานเมือง มีรถ และมีครอบครัวที่เพียบพร้อมตามแนวคิด Urban Dream ที่รับมาจากสังคมอเมริกา นอกจากนี้ยังมีความต้องการที่จะมีคอนโดมิเนียมไว้อยู่อาศัยใจกลางเมือง และมีห้างสรรพสินค้าเอาไว้พบปะสังสรรค์และจับจ่ายใช้สอย และด้วยการที่กลุ่มคนชนชั้นบนซึ่งมีเงินทุนและอำนาจในการสั่งพัฒนา ที่ต้องการจะรักษาตำแหน่งทางการเมืองและอำนาจไว้ จึงไม่อยากจะขัดใจกลุ่มชนชั้นกลางมากนัก ดังนั้นจึงจะเห็นว่าในทุก ๆ วันนี้มีหมู่บ้านจัดสรรตามเขตชานเมือง คอนโดมิเนียม และห้างสรรพสินค้าผุดขึ้นใหม่มากมายในทุกสารทิศ
&nbsp;
<h3>เสียงเพรียกจากปีศาจที่ชื่อชนชั้นกลาง</h3>
แต่แน่นอนว่าทุกครั้งที่จะมีโครงการการก่อสร้างหมู่บ้าน คอนโดมิเนียม หรือห้างขึ้นมาใหม่ โดยเฉพาะสองอย่างหลังซึ่งผุดขึ้นมากมายในเขตใจกลางเมือง คำถามที่จะเกิดขึ้นตามมาคือ &ldquo;แล้วจะเอาที่ตรงไหนมาสร้าง ?&rdquo; เพราะแทบไม่มีพื้นที่ว่างเปล่าให้สามารถสร้างได้แล้ว ในสายตาผู้พัฒนา (a.k.a. นายทุน) ก็ย่อมหาทางออกให้แก่ปัญหานี้ได้เสมอ ดังนั้นผู้ที่ต้องรับกรรมนั่นก็คือชุมชนที่มีรายได้ต่อครัวเรือนไม่สูงมากที่อยู่อาศัยในกลางเมืองนั่นเอง
สืบเนื่องจากพื้นที่ที่ชุมชนเหล่านี้ตั้งอยู่ มักจะเป็นพื้นที่ในกรรมสิทธิ์ของหน่วยงานใหญ่ ๆ หรือเจ้าของที่ดินผู้ร่ำรวยแต่เดิมอยู่แล้ว หากปล่อยพื้นที่ดังกล่าวเพื่อให้ผู้พัฒนารายใหม่เข้ามาปรับปรุงพื้นที่ รายได้ที่เจ้าของที่ดินรายเดิมจะได้จะมีมูลค่ามหาศาลกว่าปล่อยให้ชุมชนตั้งอยู่มาก เราเรียกกระบวนการนี้ว่าการแปลงเปลี่ยนชนชั้นทางที่ดิน (Gentrification) ซึ่งเป็นกระบวนการเพิ่มมูลค่าที่ดินให้สูงกว่าเดิมจนผู้อยู่อาศัยเดิมไม่สามารถอยู่อาศัยได้อีกต่อไป ดังนั้นการไล่รื้อชุมชนในมหานครต่าง ๆ จึงเกิดขึ้น
เคสตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจนก็คือการพัฒนารอบ ๆ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยในปัจจุบัน เกิดการสร้างห้างสรรพสินค้าหรือศูนย์การค้าใหม่ ๆ ขึ้นมากมาย มีคอนโดมีเนียมหรูผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด มีสวนสาธารณะสวย ๆ เพื่อให้มาแฮงเอาต์หรือถ่ายรูปเล่น ซึ่งทั้งหมดก็เพื่อตอบสนองความต้องการของกลุ่มชนชั้นกลางเป็นหลัก แต่สิ่งที่แลกมาแน่นอนคือการไร่ลื้อชุมชนที่อาศัยอยู่รอบ ๆ&nbsp;
หากทุกคนไปย้อนดูภาพถ่ายเก่า ๆ จะพบว่ารอบจุฬาฯ มีชุมชนเต็มไปหมด แต่เมื่อกระแสการพัฒนาเปลี่ยน สิ่งที่จุฬาฯ ทำไม่ใช่การพัฒนาชุมชนรอบ ๆ เพื่อให้ชีวิตคนที่ผูกพันอยู่ตรงนั้นดีขึ้น แต่เป็นการไล่รื้อเพื่อตอบสนองกลุ่มชนชั้นกลางและทำกำไรจากที่ตรงนั้นให้ได้มากที่สุด สวนร้อยปีที่ทุกคนพูดกันเป็นเสียงเดียวว่าสวยงามและน่าพักผ่อนมาก หรืออย่างห้างสรรพสินค้าสามย่านมิตรทาวน์ที่เป็นแหล่งเดินเล่นพบปะของพวกเราหลาย ๆ คน แต่มันกลับแลกมาด้วยการหายไปของวิถีชีวิตดั้งเดิมที่อยู่ตรงนั้น โดยที่พวกเขาไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้เลย ดังนั้นทุกความต้องการของชนชั้นกลางที่เพิ่มมากขึ้น ก็เปรียบเสมือนกับเสียงเพรียกจากปีศาจที่จะคอยหลอกหลอนและเปลี่ยนแปลงชีวิตของผู้ที่มีอำนาจต่อรองที่น้อยกว่า
ปรบมือข้างเดียวก็ย่อมไม่ดัง หากชนชั้นกลางลดความต้องการบางอย่างลง และเห็นใจถึงชีวิตจิตใจที่อาศัยอยู่ในเมืองมากขึ้น เราก็จะสามารถลดความดังของเสียงเพรียกจากปีศาจนี้ลงได้
&nbsp;
เพราะสิ่งที่สำคัญสุดสำหรับเมือง ไม่ใช่การมีตึกรามบ้านช่องหรือพื้นที่ที่มีหน้าตาสวยงาม แต่คือผู้คนที่อยู่ในเมืองต่างหาก &ldquo;เมืองที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวาของผู้คน ก็ไม่ต่างอะไรกับเมืองที่ตายแล้ว&rdquo;
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
Askew, M. (2002). Bangkok: Place, Practice and Representation. London: Routledge
Hattori, T., &amp; Funatsu, T. (2003). The Emergence of the Asian Middle Class and Their Characteristics. The Developing Economies, XLI-2. Retrieved from https://www.ide.go.jp/library/English/Publish/Periodicals/De/pdf/03_02_02.pdf
Nidhi Eoseewong. (1993). The Cultural Dimensions of the Thai Middle Class, The Middle Class and Thai Democracy. (p.49-66). Bangkok: Chulalongkorn University Press.
Voice Online. (2017). &lsquo;Samyan&rsquo;, upon the memory of 2 generations.Retrieved from https://www.voicetv.co.th/read/524854

เมื่อการพัฒนาเมืองคือภัยร้าย เสียงเพรียกจากปีศาจที่ชื่อชนชั้นกลาง

ชอบภาษา ชอบหนังสือ ชอบเธอ

ความหวัง ความฝัน ความทรงจำ: เมื่อ ‘ก๋วยเตี๋ยวกัญชา’ กำลังจะกลายเป็นอดีต

'คุณเล่าอะไรให้ฟังหน่อย'

ในนามแห่งการพัฒนาและความ ‘เชื่อมต่อในด้านประวัติศาสตร์’ สักการะสุดท้ายแด่ ‘ศาลเจ้าแม่ทับทิม’

ควันธูปสีเทาลอยขึ้นเป็นสายก่อนที่จะสลายกลายเป็นกลิ่นหอมอ่อน ๆ ท่วงทำนองบทสวดมนต์ดังคลอเป็นพื้นหลัง เทวรูปยังคงตั้งตระหง่านอยู่กลางศาลปีแล้วปีเล่า&hellip; รวมถึงปีนี้... แต่อาจจะไม่มีปีต่อไป...
&nbsp;
&ldquo;#saveศาลเจ้าแม่ทับทิม&rdquo; เคยเป็นกระแสฮือฮาในทวิตเตอร์เมื่อราว ๆ 1 ปีที่ผ่านมา สรุปง่าย ๆ คือ ศาลเจ้า (อีก) แห่งหนึ่งกำลังถูกจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยไล่ที่ด้วยทุกวิถีทาง เพื่อนำที่ดินบริเวณนั้นไปสร้างเป็นคอนโดฯ อันจะสร้างกำไรมหาศาลให้แก่มหาวิทยาลัย โดยที่ตัวมหาวิทยาลัยมิได้สนใจความเดือดร้อนของชาวบ้านตาดำ ๆ เลยแม้แต่น้อย
ไม่เพียงแต่ศาลเจ้าเท่านั้น ชุมชนโดยรอบต่างก็ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน ซึ่งนั่นก็ไม่น่าแปลกใจนัก เพราะเกียรติภูมิจุฬาฯ คือเกียรติแห่งการรับใช้ประชาชน...&nbsp; ประชาชน &ldquo;ผู้มีอันจะกิน!&rdquo;
และในช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมานี้เอง หลายสำนักข่าวก็ได้ทำหน้าที่เผยแพร่ประวัติและความเป็นมาของศาลเจ้าแห่งนี้ได้อย่างสมบูรณ์เพียงพอที่แผนกสาราณียกรไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงเนื้อหาในส่วนนั้นอีกต่อไป
สิ่งที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ เรียบเรียงขึ้นใหม่จากบันทึกการให้สัมภาษณ์ &ldquo;เมื่อปีที่แล้ว&rdquo; ของ คุณนก-ผู้ดูแลศาลเจ้าฯ และคุณเดียร์-กรรมการศาลเจ้าฯ แต่ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลใจไป เพราะเนื้อหาที่เราจะเล่าไม่ได้เก่าไปตามกาล เนื่องจากสำนักงานจัดการทรัพย์สินจุฬาฯ ยังคงทำหน้าที่ในการกลั่นแกล้งคนเล็กคนน้อยได้อย่างดยอดเยี่ยมจนน่ายกย่อง
ตั้งแต่การเอาต้นไม้มาปิดบังทางเข้าศาลเจ้าฯ การลักลอบตัดป้ายประชาสัมพันธ์เทศกาลทิ้งกระจาด การจำกัดทางเข้าออกศาลเจ้าฯ ให้เหลือเพียงทางเดียว ทั้งหมดนี้เพียงเพื่อจะได้เป็นข้ออ้างว่า &ldquo;ศาลเดิมตั้งบนที่ดินร้าง... ทำให้การใช้งานลดลงอย่างมาก&rdquo; (ผู้เชี่ยวชาญและสถาปนิกผู้คุมงาน &ldquo;ภายใต้บังคับบัญชาของสำนักงานจัดการทรัพย์สินจุฬาฯ&rdquo;, 2563) รวมถึงการสร้างศาลใหม่-เทวรูปองค์ใหม่แทน โดยมีจุดประสงค์เพื่อ &ldquo;สับขาหลอก&rdquo; ให้คนที่ตั้งใจมากราบไหว้เข้าใจผิดและบีบบังคับให้ศาลเจ้าแม่ทับทิม &ldquo;องค์จริง&rdquo; ต้องถูกย้าย ยิ่งไปกว่านั้นคือการส่งเจ้าหน้าที่เข้ามาคุกคามกรรมการศาลเจ้าฯ การฟ้องศาลเพื่อกลั่นแกล้ง และการเรียกร้องค่าเสียหายถึง 122 ล้านบาท
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/562e50dc-802d-4594-ada2-a63e1ef50b39" alt="ประกอบ เจ้าแม่5" width="960" height="600" />
<blockquote>
ภาพที่ 1 ศาลเจ้าแม่ทับทิมฯ ที่ถูกบดบังด้วยต้นไม้ของสำนักงานจัดการทรัพย์สินจุฬาฯ จาก https://pmcu.co.th/ (ถูกลบออกไปแล้ว)
</blockquote>
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/4ae0a000-cb99-4d6f-a677-4afc6474ab1b" alt="ประกอบ เจ้าแม่3" width="960" height="600" />
<blockquote>
ภาพที่ 2 ชายชุดดำที่มาตามถ่ายรูปคณะกรรมการศาลเจ้าฯ&nbsp;ขณะพานักข่าวสำรวจศาล &ldquo;ชั่วคราว&rdquo; ที่สร้างโดยสำนักงานจัดการทรัพย์สินจุฬาฯ ขอบคุณภาพจาก ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม
</blockquote>
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/29f95f93-8674-4eb7-a1e2-9ad7d4d9b63e" alt="Copy of ประกอบบทความ 01" width="4000" height="2500" />
<blockquote>
ภาพที่ 3&nbsp;คำสั่ง &ldquo;ตัดเก็บ&rdquo; ป้ายประชาสัมพันธ์เทศกาลทิ้งกระจาด (ภาพจำลอง)
</blockquote>
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/0db323f9-fb8b-4113-8977-b9ef32f50983" alt="ประกอบ เจ้าแม่4" width="1199" height="1673" />
<blockquote>
ภาพที่ 4 คำชี้แจงจากผู้ที่เกี่ยวข้อง จาก https://www.facebook.com/groups/429224380754014/permalink/1226597351016709
</blockquote>
&nbsp;
หลายท่านที่เดินผ่านไปผ่านมาละแวกอุทยาน 100 ปี จุฬาฯ อาจจะได้เห็นสิ่งก่อสร้างลักษณะเหมือนกับบ้านของเล่น (หรือห้องน้ำสาธารณะ ?) ที่บังเอิญคล้ายกับศาลเจ้าไปบ้างแล้ว... นั่นแหละคือศาลที่สำนักงานจัดการทรัพย์สินจุฬาฯ สร้าง &ldquo;ทดแทน&rdquo; โดยที่ให้สัญญาว่าจะทำทุกอย่างให้ &ldquo;เหมือนเดิม&rdquo;&nbsp;
ความฉาบฉวย ความไม่ใส่ใจ และการที่พูดแล้วทำไม่ได้ คือองค์ประกอบ คืออิฐและปูนของศาลแห่งนี้... เราทราบกันดีว่างานศิลปะเมื่อ 50 ปีที่แล้วกับทุกวันนี้ย่อมไม่เหมือนกัน แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหรอกหรือ ที่เราจำเป็นต้องอนุรักษ์ศาลเจ้าแม่ทับทิมสะพานเหลืองแห่งนี้ไว้...
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/eb7500fc-b7c0-4eae-8d2e-a0b74e0ddd93" alt="ประกอบ เจ้าแม่1" width="960" height="600" />
<blockquote>
ภาพที่ 5
(ซ้าย) แบบร่างศาลใหม่ ที่แนบมาพร้อมกับ &lsquo;คำชี้แจงของผู้ที่เกี่ยวข้อง&rsquo; จาก https://www.facebook.com/groups/429224380754014/permalink/1226597351016709
(ขวา) ศาลใหม่ที่สร้างโดยสำนักงานจัดการทรัพย์สินจุฬาฯ
</blockquote>
&nbsp;
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/ef2b9840-3a20-4c54-8f49-7f81d5f10019" alt="ประกอบ เจ้าแม่2" width="960" height="600" />
<blockquote>
ภาพที่ 6
(ซ้าย) ประติมากรรมนูนสูง ศาลเจ้าแม่ทับทิมสะพานเหลือง ขอบคุณภาพจาก https://www.facebook.com/1414978845381220/posts/2663979330481159
(ขวา) ประติมากรรม (?) นูนสูง ศาลใหม่ที่สร้างโดยสำนักงานจัดการทรัพย์สินจุฬาฯ
</blockquote>
&nbsp;
ศาลเจ้าคือหลักฐานหนึ่งของการพัฒนาชุมชน คือศูนย์กลางของชุมชน คือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของชุมชน คือแหล่งเรียนรู้ของชุมชน คือประวัติศาสตร์ของชุมชน และคือวิถีชีวิตของชุมชน
ดังนั้นแล้ว ศาลเจ้าที่ (กำลังจะ) หายไป ย่อมหมายถึงศูนย์กลางของชุมชนที่หายไป ที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของชุมชนที่หายไป แหล่งเรียนรู้ของชุมชนที่หายไป ประวัติศาสตร์ของชุมชนที่หายไป วิถีชีวิตของชุมชนที่หายไป... และในที่สุดแล้ว ประวัติศาสตร์การมีอยู่ของชุมชนแห่งนี้ก็จะถูกทำให้หายไป... หรือถ้าดีหน่อย ก็คงเป็นได้แค่จุดถ่ายรูปจุดเล็ก ๆ ในนิทรรศการกลวง ๆ ของห้างสรรพสินค้าสุดหรูเท่านั้น
&nbsp;
ศาลเจ้าแห่งนี้ จุฬาฯ ไม่ได้เป็นผู้สร้าง แต่จุฬาฯ กำลังเป็นผู้ทำลาย
เราไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างอยู่กับที่ในกงกาลที่หมุนไปไม่รู้จบ... เราทราบดีว่า วัฒนธรรมสามารถปรับตามยุคตามสมัยได้ แต่นั่นหมายความว่าเราก็ต้องไม่ละทิ้งแก่นดั้งเดิม และสิ่งนั้นคือสิ่งที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย&nbsp; &ldquo;มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในเอเชีย&rdquo; ทำไม่ได้
คำถามคือ...
แล้วจุฬาฯ จะมีศูนย์จีนศึกษาไปทำไม ในเมื่อตัวสถาบันยังไม่เคยเห็นค่าของมรดกทางวัฒนธรรม
จุฬาฯ จะมีคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ไปทำไม ในเมื่อตัวสถาบันยังมุ่งแต่จะทำลายล้างมรดกทางสถาปัตยกรรม
จุฬาฯ จะมีคณะอักษรศาสตร์ (ที่สอนให้เข้าใจมนุษย์ ?) ไปทำไม ในเมื่อตัวสถาบันยังไม่เคยเห็นอกเห็นใจหรือแม้กระทั่ง &ldquo;เห็นหัว&rdquo; ชาวบ้านตาดำ ๆ
.
.
.
#saveศาลเจ้าแม่ทับทิม
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
ตึกรามบ้านช่อง. (4 มิถุนายน 2563). ศาลเจ้าแม่ทับทิมสะพานเหลือง [Facebook]. สืบค้นจาก https://www.facebook.com/groups/429224380754014/permalink/1226597351016709&nbsp;
ไหว้พระ ไหว้เจ้า. (2 มิถุนายน 2563). ศาลเจ้าแม่ทับทิมสะพานเหลือง [Facebook]. สืบค้นจาก https://www.facebook.com/1414978845381220/posts/2663979330481159

"Samyan Newgen" ห้องเรียนเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในชุมชนสามย่าน

เมื่อการพัฒนาเมืองคือภัยร้าย เสียงเพรียกจากปีศาจที่ชื่อชนชั้นกลาง

ความหวัง ความฝัน ความทรงจำ: เมื่อ ‘ก๋วยเตี๋ยวกัญชา’ กำลังจะกลายเป็นอดีต

ในนามแห่งการพัฒนาและความ ‘เชื่อมต่อในด้านประวัติศาสตร์’ สักการะสุดท้ายแด่ ‘ศาลเจ้...

เจ้าแม่ทับทิมสะพานเหลือง–สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในวิกฤติทุนนิยม

ชั้น 2 อาคารจุลจักรพงษ์ 254 ถนนพญาไท แขวงวังใหม่ เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร 10330

พัฒนาโดย ฝ่ายพัฒนาระบบสารสนเทศ องค์การบริหารสโมสรนิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย