จนกว่า “ปีศาจ” จะพบกันอีก—#ให้คนเท่ากัน ผ่านวรรณกรรมไทยยุคเปลี่ยนแปลงการปกครอง

Keep fighting and following the (NCT) dream!

&ldquo;หนูยังไม่มีความฝันอะไรเลยค่ะ&hellip;&rdquo;
&ldquo;การไปจากที่นี่นับว่าเป็นความฝันได้ไหมคะ&rdquo;
นี่คือบทพูดอันแสนโด่งดังจากภาพยนตร์เรื่อง Where We Belong (ที่ตรงนั้น มีฉันหรือเปล่า) ภาพยนตร์ไทยที่สร้างขึ้นเพื่อตีแผ่ชีวิตของวัยรุ่นไทยในยุคปัจจุบัน โดยคำพูดที่ยกมานี้กล่าวโดย &ldquo;ซู&rdquo; ตัวละครสำคัญของเรื่อง ซึ่งในฉากที่ซูไปสอบสัมภาษณ์เพื่อชิงทุนการศึกษาเรียนต่อต่างประเทศ ผู้สัมภาษณ์ได้ถามซูว่า เธอมีเป้าหมายหรือมีความฝันอะไรในการไปเรียนต่อครั้งนี้ และคำตอบของซูนั้นก็ได้รับความสนใจจากผู้ชมเป็นอย่างมาก เพราะเป็นเหมือนการพูดความใจในของวัยรุ่นไทยหลายคนที่กำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่กลับยังไม่มีเป้าหมายในชีวิตของตัวเอง เพียงแต่พวกเขานั้นมีความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่ที่ว่า สักวันหนึ่งพวกเขาจะได้ออกไปจากที่นี่ ออกไปจาก &ldquo;ประเทศไทย&rdquo; และได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในต่างประเทศ
เมื่อช่วงเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ได้เกิดกระแสอันร้อนแรงบนโลกโซเชียล คือปรากฏการณ์ #ย้ายประเทศกันเถอะ ที่คนรุ่นใหม่ต่างพากันสนใจการย้ายไปใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศ โดยเหตุผลที่คนรุ่นใหม่ต่างพากันศึกษาหาลู่ทางในการย้ายไปใช้ชีวิตที่ต่างแดนอย่างถาวรนั้น เกิดจากการบริหารจัดการประเทศที่ล้มเหลวของรัฐบาล ทำให้เกิดสถานการณ์ความวุ่นวายต่าง ๆ มากมาย นอกจากประชาชนจะไม่พอใจการแก้ปัญหาการแพร่ระบาดของโรคโควิดที่ไร้ประสิทธิภาพของรัฐบาลแล้ว คุณภาพชีวิตของคนไทยยังตกต่ำลงเรื่อย ๆ ทั้งปัญหาความยากจน ความเหลื่อมล้ำในสังคมที่นับวันยิ่งเพิ่มสูงขึ้น พิษเศรษฐกิจที่เลวร้ายลงอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งคนไทยยังถูกลิดรอนสิทธิขั้นพื้นฐานในชีวิต ไม่มีสิทธิเสรีภาพในการวิพากษ์วิจารณ์การทำงานของรัฐบาล เหตุการณ์ที่เจ้าหน้าที่รัฐปราบปรามการชุมนุมประท้วงรัฐบาลด้วยความรุนแรง และใช้กฎหมายที่ไม่โปร่งใสจับกุมผู้เห็นต่างยังคงเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เหตุการณ์เหล่านี้ล้วนบีบบังคับและกดดันให้คนรุ่นใหม่ในประเทศไทยต้องเอาตัวรอดจากสถานการณ์อันแสนยากลำบาก จนเมื่อฟางเส้นสุดท้ายขาดลง เมื่อถึงจุดที่คนรุ่นใหม่ไม่อาจทนรับความคิดความเชื่ออันแสนล้าหลังที่เหนี่ยวรั้งความเจริญของประเทศและช่วงชิงโอกาสดี ๆ ในชีวิตของพวกเขาไป เมื่อนั้นเองที่พวกเขาเลือกที่จะสร้างเป้าหมายใหม่ในชีวิต นั่นคือการออกไปจากประเทศไทยอย่างถาวร
ความต้องการอยากย้ายประเทศสะท้อนให้เห็นถึงสภาวะความสิ้นหวังของคนรุ่นใหม่ ความรู้สึกที่ว่าประเทศที่ตนเกิดและเติบโตมากำลังเดินทางมาถึงทางตัน มองไม่เห็นอนาคตที่จะสามารถพัฒนาให้ดีขึ้นได้ ซึ่งไม่ใช่ความผิดของพวกเขาเลยที่จะมีความรู้สึกเช่นนี้ เพราะในสถานการณ์การเมืองที่ประเทศไทยกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้และสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญมาตลอด ในขณะที่เฝ้ามองประเทศอื่นเจริญขึ้นทุกวัน ๆ ประเทศไทยกลับมีปัญหามากมายผุดขึ้นมาไม่เว้นแต่ละวัน จนอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบคุณภาพชีวิตของประชาชนในประเทศที่พัฒนาแล้วกับชีวิตความเป็นอยู่ของตนเองในตอนนี้ อีกทั้งปัญหาเรื่องการจ่ายภาษีก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุสำคัญ เมื่อเห็นว่าเงินภาษีจำนวนมหาศาลที่จ่ายให้กับรัฐบาล ไม่ได้ถูกนำไปพัฒนาคุณภาพชีวิตของคนในประเทศอย่างที่ควรจะเป็นเลยแม้แต่น้อย ซ้ำร้ายสิ่งที่ได้รับตอบแทนมากลับกลายเป็นการเห็นคุณภาพชีวิตของคนไทยย่ำแย่ลงทุกวัน ส่วนเงินที่ลำบากหามาเพื่อจ่ายภาษีกลับถูกนำเอาไปปรนเปรอผู้มีอำนาจในประเทศเสียอย่างนั้น คนรุ่นใหม่ที่ยังคงมีไฟในการใช้ชีวิตจึงไม่อาจปล่อยให้อนาคตที่วาดฝันไว้ดับมอดลงเพราะรัฐบาลชุดนี้ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงยอมทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนตัวเองไปแสวงหาชีวิตที่ดีกว่าในต่างแดน
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/e0adf56a-ba45-4e9b-8816-27ad9a5e8a47" alt="Content ย้ายประเทศ" width="960" height="600" />
เมื่อคนรุ่นใหม่เตรียมตัวและตั้งใจที่จะย้ายประเทศเช่นนี้แล้ว สิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาในประเทศไทย คือการเกิดภาวะสมองไหล (Brain Drain) เป็นปรากฏการณ์ที่คนรุ่นใหม่ซึ่งมีความสามารถ มีศักยภาพ และเป็นกำลังสำคัญในการพัฒนาและขับเคลื่อนประเทศไปข้างหน้า ต่างพร้อมใจกันย้ายออกจากประเทศบ้านเกิดของตนเองแล้วไปแสวงหาชีวิตที่ดีกว่าที่ต่างประเทศ เมื่อคนรุ่นใหม่เลือกที่จะนำทักษะความรู้ต่าง ๆ ที่ได้ร่ำเรียนมาไปใช้ในต่างแดน แน่นอนว่าประเทศไทยจะสูญเสียทรัพยากรมนุษย์ที่มีความสำคัญในการพัฒนาประเทศไปจำนวนมากมายมหาศาล สิ่งเลวร้ายที่สุดคือ ประเทศไทยกำลังจะกลายเป็นประเทศที่มีประชากรส่วนใหญ่เป็นกลุ่มผู้สูงอายุที่อาจยังมีความคิดผูกติดอยู่กับค่านิยมแบบเดิมท่ามกลางโลกในปัจจุบันที่เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ส่วนอนาคตของชาติที่มีความรู้ความสามารถก็ตัดสินใจย้ายไปอยู่ประเทศที่มีสภาพแวดล้อมเอื้อให้พวกเขาได้ใช้ความรู้ที่สั่งสมมาให้เกิดประโยชน์ และได้เดินตามความฝันที่พวกเขาไม่อาจทำได้ที่ประเทศไทย
ปรากฏการณ์ #ย้ายประเทศกันเถอะ เป็นดั่งภาพสะท้อนให้เห็นถึงความล้มเหลวของรัฐบาลที่ไม่สามารถตอบสนองความต้องการและความฝันของประชาชนได้ จริงอยู่ที่ว่า ไม่ใช่คนรุ่นใหม่ทุกคนที่จะมีต้นทุนมากพอที่จะพาตัวเองย้ายประเทศได้ เพราะการไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศอย่างถาวรนั้นต้องมีความพร้อมทั้งในเรื่องการเงิน ความสามารถด้านภาษา รวมถึงการสนับสนุนจากครอบครัว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เพราะการบริหารที่ไร้ประสิทธิภาพของรัฐบาลในปัจจุบัน ทำให้สังคมไทยกลายเป็นสังคมที่เน่าเฟะและล้าหลังเสียจนคนรุ่นใหม่มีความคิดตรงกันว่า ตราบใดที่ผู้มีอำนาจในประเทศยังคงไม่รับฟังเสียงประชาชนและใช้อำนาจที่มีอยู่เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้ตัวเองอยู่อย่างนี้ การตะเกียกตะกายออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในต่างแดนยังดูเป็นเรื่องง่ายกว่าการรอให้ประเทศไทยเจริญขึ้นเสียอีก
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่การเป็น &ldquo;คนไทย&rdquo; กลายเป็นสิ่งที่คนรุ่นใหม่ไม่อยากยอมรับ เมื่อไหร่กันที่ประเทศไทยกลายเป็น &ldquo;นรกบนดิน&rdquo; ที่ใครหลาย ๆ คนยอมทำทุกวิธีทางเพื่อให้ได้หนีออกไปจากที่นี่ ปรากฏการณ์ #ย้ายประเทศกันเถอะ จะไม่ได้เป็นเพียงกระแสเพียงชั่วข้ามคืนในโลกอินเทอร์เน็ต แต่จะกลายเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นจริงในอนาคตอันใกล้ และแม้ในตอนนี้เราจะเห็นว่าคนรุ่นใหม่หลายคนเริ่มวางแผนการย้ายประเทศอย่างจริงจังกันแล้ว แต่หากเราลองถามพวกเขาด้วยคำถามเดิมที่ว่า &ldquo;มีเป้าหมายหรือความฝันอะไรในชีวิต&rdquo; ผู้เขียนยังคงเชื่อว่าในใจลึก ๆ ของคนรุ่นใหม่หลายคนความปรารถนาหนึ่งที่พวกเขาต้องการ ก็คืออยากให้ประเทศไทยเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น อยากให้ประเทศไทยมอบคุณภาพชีวิตที่ดีให้กับประชาชนทุกคนได้ และอยากให้ประเทศไทยเป็นประเทศที่มีศักยภาพมากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ไม่มีใครหรอกที่อยากเกิดมา &ldquo;ชังชาติ&rdquo; แต่เมื่อประเทศไทยในตอนนี้เป็นดั่งกรงขังที่ไร้ซึ่งสิทธิเสรีภาพใด ๆ ที่ประชาชนทุกคนพึงมี ชีวิตใหม่ในต่างแดนจึงกลายเป็นอนาคตอันแสนสวยงามของคนรุ่นใหม่ ส่วนชีวิตในประเทศไทยก็จะกลายเป็นอดีตอันแสนเลวร้ายที่พวกเขาไม่อยากจะเหลียวหลังกลับมามอง
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
ข่าวสดออนไลน์. (2564). 'ธนาธร' ชี้ภาวะย้ายประเทศ 'ไทย' ดีกว่านี้ได้ ถ้าร่วมกันสู้ ยันเร็วไปที่จะยอมแพ้.&nbsp;สืบค้นจาก https://www.khaosod.co.th/politics/news_6387123
สุพัฒน์ ศิวะพรพันธ์. (2564). &lsquo;ถ้าการไปจากที่นี่นับว่าเป็นความฝันได้ไหมคะ&rsquo; ความในใจจาก ซู ที่ต้องการ&nbsp;&lsquo;หลีกหนี&rsquo; จากสถานที่ที่ไม่ได้เป็นของตัวเอง. สืบค้นจาก https://thestandard.co/where-we-belong-2/
อรพิณ ยิ่งยงพัฒนา. (2564). ประเทศไทยดีกว่านี้ได้ไหม คำถามเบื้องหลังกระแส 'ย้ายประเทศ'. สืบค้นจาก&nbsp;https://www.thairath.co.th/scoop/theissue/2084101

#ย้ายประเทศกันเถอะ เมื่อความฝันของคนรุ่นใหม่ คือการออกไปจากประเทศไทย

&ldquo;วันนี้เลิกเรียนแล้วไปไหนต่ออะ ? กินข้าวที่โรงอาหารกันไหม ?&rdquo;
&ldquo;ไม่ล่ะ วันนี้จองเวลาคอร์สเทปเอาไว้แล้ว ไปก่อนนะ สายแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน&rdquo;
บทสนทนานี้เหมือนจะเป็นบทสนทนายอดนิยมในหมู่นักเรียนหลังเลิกเรียน ที่นักเรียนบางกลุ่มต้องเก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบเพื่อให้ไปเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาได้ทันเวลาที่จองไว้ กลายเป็นกิจวัตรประจำวันช่วงใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยในช่วงเวลาหนึ่ง จนลามกลายเป็นกระแสนิยมในหมู่นักเรียนมัธยมที่จะต้องตั้งหน้าตั้งตาติวเพื่อสอบให้ได้โรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยในฝันตามค่านิยมของสังคมที่ได้กำหนดไว้ กระแสนิยมนี้เป็นตัวบ่งชี้อย่างชัดแจ้งเป็นระยะเวลายาวนานหลายทศวรรษว่าระบบการศึกษาไทยกำลังมีปัญหาในทุกมิติ และเป็นอาหารชั้นดีที่ทำให้สถาบันกวดวิชาต่าง ๆ เจริญเติบโตได้อย่างไม่มีสิ้นสุด และทำให้ระบบการศึกษาไทยกลายเป็นอุตสาหกรรมทางการศึกษาของนายทุนไม่กี่กลุ่มที่จ้าง &ldquo;ครูพี่&rdquo; ซึ่งถือว่าเป็นแรงงานในอุตสาหกรรมนี้เพียงหยิบมือเดียว แต่กลับทำเงินจากความล้มเหลวทางการศึกษานี้ได้ถึงหลายร้อยหลายพันล้านบาทต่อปี
&ldquo;ครูในโรงเรียนส่วนใหญ่ทั่วประเทศสอนสู้ครูกวดวิชาเพียงคนเดียวไม่ได้&rdquo; คำพูดนี้ &ldquo;อาจจะ&rdquo; จริงในบริบทของระบบการศึกษาไทย ทั้งในเชิงปริมาณและในเชิงคุณภาพ เนื่องจากข้อมูลรายได้ภาพรวมธุรกิจสถาบันกวดวิชาในช่วง พ.ศ. 2556&ndash;2560 จากรายงานของกรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์ พบว่า รายได้ของปี 2560 คิดเป็นเกือบ 7 เท่าของปี 2555 จะเห็นได้ว่าการที่เพียง 5 ปี รายได้ของสถาบันกวดวิชาสูงขึ้นถึง 7 เท่า ไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดา หากเป็นธุรกิจทั่วไปก็คงจะเป็นธุรกิจที่กำลังรุ่งเรือง แต่หากเป็นธุรกิจที่อาศัย &ldquo;ความล้มเหลวทางการศึกษา&rdquo; ที่ระบบการศึกษาและโรงเรียนธรรมดาสามัญทั่วไปให้ไม่ได้แล้วนั้น ธุรกิจนี้ก็คงจะแสดงให้เห็นถึงระบบการศึกษาอันล้มเหลว แม้ว่าธุรกิจนี้จะประสบความสำเร็จมากก็ตาม
ตัวรายได้ของธุรกิจกวดวิชาเพียงไม่กี่พันล้านบาท อาจเทียบได้เป็นงบประมาณไม่ถึง 1 เปอร์เซ็นต์ของงบประมาณด้านการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ (332,398.6 ล้านบาท ในปีงบประมาณ 2565) แต่ตัวเลขนี้น่าสนใจเป็นอย่างมาก ซึ่งอาจตั้งคำถามได้ง่าย ๆ ด้วยคำถามพื้นฐานว่า &ldquo;กระทรวงเอางบไปทำอะไรหมด&rdquo; ทำไมกระทรวงศึกษาธิการที่รับผิดชอบการศึกษาระดับประเทศทำให้การเรียนการสอนมีประสิทธิภาพ (อย่างน้อยก็ในเชิงเนื้อหา) เท่ากับกวดวิชาที่ประกอบไปด้วยกลุ่มคนเพียงหยิบมือเดียวไม่ได้ ในขณะเดียวกัน สิ่งที่กระทรวงศึกษาธิการกำลังทำอยู่เห็นเพียงจะจัดการสิ่งอื่นยกเว้นหน้าที่ของตัวเอง เช่น การจัดการผมนักเรียน การมานั่งดูความยาวของถุงเท้าและผมเผ้าของนักเรียน และเพิกเฉยต่อการที่สถาบันกวดวิชาตักตวงผลประโยชน์จากความล้มเหลวของระบบการศึกษาและความล้มเหลวจากการบริหารระบบการศึกษาของกระทรวงปีละพัน ๆ ล้าน ปัญหาเหล่านั้นจึงเป็นปราการด่านสำคัญที่ไม่ว่าจะรัฐบาลใด รัฐมนตรีคนไหน ก็เหมือนจะแก้ไขปัญหานี้ไม่ได้เลย และคำถามสุดท้ายที่เป็นเสมือนโจทย์ใหญ่สำหรับระบบการศึกษาไทยนั่นก็คือ &ldquo;เราจะแก้ปัญหาระบบการศึกษาไทยได้อย่างไร หากกระทรวงศึกษาธิการและสถาบันกวดวิชากลายเป็นปัญหาของระบบการศึกษาไทยเสียเอง&rdquo;&nbsp;
&ldquo;วันนี้คงไปเรียนคอร์สสดที่สยามอีกแล้วสิเพื่อน ?&rdquo;
เมื่อตั้งต้นด้วยคำถามนี้แล้วก็คงจะได้คำตอบที่แตกต่างกันจากเพื่อน
คำตอบที่ดีหน่อยก็คงจะเป็น &ldquo;คอร์สสดไม่จำเป็นสำหรับฉันแล้ว เพราะโรงเรียนได้ให้ในสิ่งที่ฉันต้องการแล้วล่ะ&rdquo;
แต่ถ้าเป็นคำตอบอันน่าพิศวงหน่อยก็คงจะเป็น &ldquo;ไม่ล่ะเพื่อน เราไม่ได้มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าเทอมให้กวดวิชาอีกที่หรอก&rdquo;
หรืออาจจะเป็น &ldquo;ก็คงต้องเรียนไปงั้นแหละ แต่ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันจะเรียนอะไร จะสอบอะไรอยู่ดี ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าความฝันของฉันคืออะไร&rdquo;
&nbsp;
ก่อนจะจบตอนที่ 1 ของซีรีส์นี้ ผมอยากฝากคำถามให้ท่านผู้อ่านขบคิดว่า &ldquo;กวดวิชามันจะไปสร้างปัญหาอะไรให้กับการศึกษาไทยขนาดนั้นเล่า&rdquo; โปรดเก็บคำตอบของท่านเอาไว้ในใจ แล้วตอนต่อไป &ldquo;ผมจะเล่าให้ฟัง&rdquo;
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
ไทยรัฐออนไลน์. (2562). เศรษฐกิจแย่ เด็กเกิดน้อยลง! เปิดรายได้สถาบันกวดวิชา เรียนพิเศษยังจำเป็นอยู่ไหม?. สืบค้นจาก https://www.thairath.co.th/scoop/1430236
iTax. (2564). จัดอันดับ งบประมาณรายจ่าย 2565 จำแนกตามกระทรวง.&nbsp;สืบค้นจาก https://www.itax.in.th/media/จัดอันดับ-งบ-2565/

ซังกุงสูงสุดแห่งสวนไม้ดอกฤดูหนาว ; forget me not

การศึกษาอันล้มเหลว ตอนที่ 1: การศึกษาอันล้มเหลวกับกวดวิชาอันรุ่งเรือง

At Christmas, all roads lead home.
ถนนทุกสายมุ่งสู่บ้านในวันคริสต์มาส
ประโยคคลาสสิกนี้หลายคนคงคุ้นหูดี และคงทำให้นึกถึงวัฒนธรรมการกลับบ้านในวันคริสต์มาสได้ไม่ยาก เพราะคริสต์มาสคือช่วงเวลาแห่งการอยู่ร่วมกัน! ในช่วงเวลานี้บ้านหลายหลังคงเต็มไปด้วยอาหารมากมาย เครื่องดื่มร้อน ๆ ของขวัญในกล่อง ถุง หรือห่อ มีเสียงหัวเราะดังอยู่ในอากาศ และที่สำคัญมีครอบครัวและคนรักอยู่กันพร้อมหน้า
แต่นั่นไม่ใช่คริสต์มาสสำหรับทุกคน เพราะคืนแห่งความสุขในบ้านที่อบอุ่นของใครหลายคน เป็นคืนที่เหน็บหนาวและขมขื่นสำหรับคนอีกกลุ่ม กลุ่มคนที่ถนนไม่ใช่ทางกลับบ้าน แต่เป็นบ้านเสียเอง
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/4bf9d89f-ae21-4659-97b5-b495c3dfb36d" alt="Copy of ประกอบบทความ" width="960" height="600" />
แม้วันคริสต์มาสจะเป็นวันพิเศษที่สุดวันหนึ่งในวัฒนธรรมตะวันตกและอีกหลายประเทศ แต่สำหรับบางคนมันเป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่ง ไม่มีการฉลอง ไม่มีเสียงหัวเราะของคนในครอบครัว เป็นเพียงอีกวันที่พวกเขาต้องนอนข้างถนนที่มีหิมะเย็นเฉียบรองพื้นเท่านั้น การฉลองนั้นไม่คุ้มค่าเมื่อหลังคายังไม่ใช่สิ่งที่พวกเขามี บนถนนที่ไร้เตาผิงหรือเครื่องทำความร้อนนั้นก็หนาวจนเจ็บ และแน่นอน มันไม่ปลอดภัย หลายครั้งที่คนไร้บ้านเจอการก่อกวนและการทำร้ายแม้จะเป็นคืนวันคริสต์มาส ดูไม่น่ามีความสุขนักใช่ไหม
จากการสัมภาษณ์คนไร้บ้านเกี่ยวกับคืนวันคริสต์มาสในปี 2018 ของ metro.co.uk ลอว์เลนซ์วัย 25 บอกว่า เขาไม่ฉลองวันคริสต์มาสเพราะมันไม่มีอะไรน่าฉลอง เขาไม่มีแผนการสำหรับวันคริสต์มาสเลย ไม่รู้สึกอยากฉลองเมื่อชีวิตมันแย่ และคงเป็นอีกปีที่เขาจะขอข้ามไป อย่างไรก็ดีลอว์เลนซ์บอกว่า เขาเองเคยฉลองเทศกาลนี้มาแล้วหลายครั้งและหวังว่าจะได้ฉลองอีกในอนาคต แต่สำหรับปีนี้เขามีอย่างอื่นที่ต้องทำ
เจมส์ ชาวฝรั่งเศสวัย 19 ที่มีฐานะเป็นคนไร้บ้านอยู่ในอังกฤษ บอกว่าการเป็นคนไร้บ้านในคืนวันคริสต์มาสนับว่าเป็นกรรม ถึงอย่างนั้นเขายังมีความหวังและแผนการสำหรับปีหน้า เขาจะเดินทางกลับไปเข้าร่วมกองทัพ แต่ปีนี้เขาจะยังคงนอนบนถนน&nbsp;
เชสเตอร์ หญิงสาวชาวลิเบียที่อาศัยอยู่ในลอนดอนเช่นเดียวกัน บอกว่าปีนี้เป็นคริสต์มาสคืนแรกของเธอที่ไร้บ้าน เธอกล่าวว่าการเร่ร่อนในคืนวันคริสต์มาสนั้นทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นชนชั้นที่ต่ำกว่าคนอื่น มันหดหู่และน่าเศร้า ดังนั้นแผนการของเธอคือการไปทำงาน
เช่นเดียวกับเชสเตอร์ คนไร้บ้านจำนวนหนึ่งไม่ต้องการใช้เวลาในคืนวันคริสต์มาสเพียงคนเดียวบนทางเท้า พวกเขาจึงมารวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมบางอย่าง การรวมตัวเพื่อร้องเพลงประสานเสียงเป็นหนึ่งในนั้น ไม่ว่าในสถานีรถไฟ หรือสถานที่อื่น ๆ การรวมตัวเพื่อร้องเพลงหรือทำกิจกรรมดังกล่าวช่วยสร้างบรรยากาศให้อบอุ่น และยังทำให้พวกเขาไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกด้วย
นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมการกุศลที่มอบที่พัก อาหารอุ่น ๆ และเสื้อผ้ากันความหนาวให้แก่คนไร้บ้านในคืนวันคริสต์มาส จัดโดยองค์การการกุศล โบสถ์ และการรวมตัวอิสระของหน่วยงานเอกชน มีการบริจาคเงินและสิ่งของจำเป็น มอบของขวัญและการ์ดอวยพรให้แก่เพื่อนคนไร้บ้าน หลายคนยังแบ่งปันที่นอนภายใต้หลังคาบ้านของตัวเองแก่คนไร้บ้านให้ได้นอนเตียงอุ่น ๆ ในค่ำคืนแสนพิเศษนี้
อย่างไรก็ตามที่พักพิงและการสนับสนุนดังกล่าวยังน้อยไปมากเมื่อเทียบกับจำนวนคนไร้บ้านในหลายพื้นที่ ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิดยังทำให้มีอาสาสมัครน้อยลง ขณะที่ท้องถนนยังโหดร้ายเท่าเดิม และจำนวนคนไร้บ้านมากขึ้น&nbsp;
เทศกาลที่หลายคนใช้เวลากับครอบครัว หรือได้กลับบ้านไม่ใช่แค่วันคริสต์มาส แต่ยังมีอีกหลายวันแตกต่างกันไปตามพื้นที่และวัฒนธรรม ประเทศไทยเองก็มีช่วงเวลาดังกล่าวอยู่หลายเทศกาลเช่นเดียวกัน แต่ก็เหมือนกับประเทศอื่น ๆ คนไร้บ้านหลายคนต้องใช้เวลาของวันพิเศษโดดเดี่ยวบนถนน และไม่ใช่แค่ช่วงเทศกาล ในช่วงเวลาปกติชีวิตบนถนนก็ไม่ง่ายนัก ปัจจุบันคนไร้บ้านในกรุงเทพฯ ยังเข้าถึงการรักษาทางการแพทย์ อาหาร และที่พักปลอดภัยได้น้อย เงินเยียวยาและสวัสดิการจากภาครัฐนั้นมีไม่มากพอ อีกทั้งยังไม่ตอบสนองต่อความต้องการจริง ๆ ของคนไร้บ้าน
แน่นอนว่าคริสต์มาสคือช่วงเวลาแห่งความสุขและการอยู่ร่วมกัน หากคุณคือคนที่ได้ใช้เวลาคริสต์มาสในบ้านที่อบอุ่นกับคนที่รักนั่นเป็นสิ่งที่ดีมาก ๆ และไม่จำเป็นต้องรู้สึกแย่เลยสักนิด แต่ได้โปรดอย่าลืมว่า ในขณะเดียวกันมีคนอีกมากที่ไม่มีโอกาสดี ๆ แบบนี้และยังอยู่บนท้องถนน อย่างไรก็ตาม คุณสามารถเป็นส่วนหนึ่งที่แบ่งปันช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ให้พวกเขาได้ การบริจาคเงิน การแบ่งปันอาหารและของใช้จำเป็น รวมถึงการสร้างความตระหนักถึงความเป็นอยู่ของคนไร้บ้านล้วนเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่เทศกาลคริสต์มาส แต่ทุกเทศกาลสามารถเป็นเทศกาลแห่งความสุขของผู้คนได้อีกมาก
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
ไทยรัฐออนไลน์. (1 กันยายน 2564). เสียงจากคนไร้บ้าน ความต้องการจริง ๆ ในวิกฤติ "โควิด". ไทยรัฐออนไลน์. สืบค้นจาก https://www.thairath.co.th/news/society/2179221
Buck, K. (2018). Christmas is &lsquo;just another day&rsquo; say homeless people at festive shelter. Retrieved from https://metro.co.uk/2018/12/25/christmas-is-just-another-day-say-homeless-people-at-festive-shelter-8281866/
Cunningham, E. (2021). 8 easy ways to help the homeless this Christmas. Retrieved from https://www.timeout.com/things-to-do/how-to-help-the-homeless-this-christmas
The Week Staff. (2020). How to help the homeless this Christmas. Retrieved from https://www.theweek.co.uk/104728/how-to-help-the-homeless-at-christmas-time

คริสต์มาสที่ไร้บ้าน

&ldquo;อเมริกา&rdquo; &ldquo;เสรีภาพ&rdquo; &ldquo;ประชาธิปไตย&rdquo; &ldquo;จีน&rdquo; และ &ldquo;คอมมิวนิสต์&rdquo;
ในแทบทุกวงสนทนาทางการเมืองหรือข่าวต่างประเทศที่เกิดขึ้นในสังคมไทย เรามักจะได้ยินคำเหล่านี้อยู่เสมอ คำเหล่านี้ไม่ได้เป็นประเด็นถกเถียงกันในเฉพาะปัจจุบันเท่านั้น แต่มีมาตั้งแต่ในสมัยหลังสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนเคยสงสัยไหมครับว่า &ldquo;เพราะอะไรเราถึงมักจะวนเวียนอยู่ในหัวข้อเหล่านี้ ?&rdquo; และ &ldquo;เพราะอะไรเรามักจะได้ยินแค่ชื่อของประเทศจีนและอเมริกาอยู่บ่อยครั้งในวงสนทนา ?&rdquo; แน่นอนว่ามันเกี่ยวกับการเมืองโลกที่แบ่งขั้วอำนาจกันอย่างชัดเจน
แต่ทำไมประเทศเล็ก ๆ ที่แทบไม่มีประวัติศาสตร์ในการเมืองโลกเท่าไรนักอย่างประเทศไทย หรือแม้แต่ชาติอื่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กลับมีคำเหล่านี้ปรากฏในวงสนทนาทางการเมืองอยู่บ่อยครั้ง และดูเหมือนว่าชาติเหล่านี้จะมีความสำคัญอย่างมากในการแข่งขันทางการเมืองโลกเสียด้วย
<h3>คำตอบคือ &ldquo;เพราะที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของเรามีความสำคัญมาก แม้ว่าจะเป็นรัฐขนาดเล็กก็ตาม&rdquo;</h3>
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ภูมิภาคที่ตั้งอยู่ในเขตอากาศร้อนทางตอนใต้ของจีนและทางตะวันออกของอินเดีย ประกอบไปด้วยทั้งหมด 11 รัฐ ซึ่งหากมองเผิน ๆ จากแผนที่ รวมถึงข้อมูลทางเศรษฐกิจแล้ว ประเทศเหล่านี้คงเป็นเพียงประเทศขนาดไม่ใหญ่มากที่ฐานะทางเศรษฐกิจไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากนัก ทรัพยากรทางธรรมชาติก็ไม่ได้มีมากเท่าที่อื่น ๆ แต่หากดูจากตำแหน่งทางภูมิศาสตร์แล้ว ภูมิภาคแห่งนี้นับเป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างสองมหาสมุทรขนาดใหญ่อย่างมหาสมุทรอินเดียและแปซิฟิก ซึ่งมีประโยชน์ทางการค้าและการเมืองอย่างมหาศาล นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมภูมิภาคนี้จึงกลายมาเป็นพื้นที่ที่ประเทศยักษ์ใหญ่ทั่วโลกต่างหมายปอง
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้กลายมาเป็นหนึ่งในพื้นที่ทางการเมืองโลกที่สำคัญที่สุดนับตั้งแต่เริ่มต้นสงครามเย็น ซึ่งเป็นช่วงที่เกิดการเปลี่ยนแปลงแนวคิดทางภูมิรัฐศาสตร์ของชาติมหาอำนาจ จากเดิมที่ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง พรรคนาซีเยอรมันได้ยึดถือแนวคิดที่นำเสนอโดยเซอร์ ฮาลฟอร์ด แมคคินเดอร์ (Sir Halford Mackinder) อย่างดินแดนหัวใจ (Heartland)
ซึ่งเป็นแนวคิดเกี่ยวกับพื้นที่ใจกลางเกาะโลก (บริเวณรัสเซียและเอเชียกลาง) ที่ว่าใครครอบครองพื้นที่ตรงนี้ได้ก็จะสามารถครอบครองโลกได้ เยอรมนีจึงมุ่งหน้าบุกรัสเซียเป็นหลัก แต่เมื่อเข้าสู่ช่วงสงครามเย็น นิโคลาส เจ. สปิคแมน (Nicholas John Spykman) อาจารย์สาขาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศจากมหาวิทยาลัยเยล ได้ออกมาแย้งทฤษฎีก่อนหน้าว่าดินแดนหัวใจมีภูมิศาสตร์ที่ไม่เอื้อต่อการตั้งถิ่นฐาน เพาะปลูก และการค้าทางทะเล ดังนั้นเขาจึงสนใจพื้นที่ดินแดนริมขอบ (Rimland)&nbsp; (รอบ ๆ ดินแดนหัวใจเดิม ได้แก่ ยุโรป คาบสมุทรอาหรับ อินเดีย จีน และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้) แทน ซึ่งแน่นอนว่าถ้าหากสามารถครอบครอง ดินแดนริมขอบได้ ก็จะสามารถปิดทางออกของสหภาพโซเวียตได้ด้วยเช่นกัน
ดังนั้นขั้วอำนาจตรงข้ามคอมมิวนิสต์ของสหภาพโซเวียต คือเสรีทุนนิยมอย่างสหรัฐอเมริกา จึงพยายามที่จะสกัดสหภาพโซเวียตทุกทาง และยิ่งไปกว่านั้น ในปี ค.ศ. 1949 จีนได้ปฏิวัติเป็นระบอบการปกครองตามโซเวียตแล้ว อเมริกาจึงแทบไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องปกป้องเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ให้ได้ ในขณะเดียวกัน ทางฝั่งคอมมิวนิสต์โซเวียตและจีนต่างก็ต้องการพื้นที่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน นับแต่นั้นมา เอเชียตะวันออกเฉียงใต้จึงกลายมาเป็นเวทีที่ชาติยักษ์ใหญ่ต่างหมายปองและแย่งชิงกันมาเสมอ
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/9278fe1c-0d0a-4c29-bbcd-22afc5894c06" alt="เสรีภาพคอมมิวนิสต์ ประกอบบทความ" width="960" height="600" />
<blockquote>
ขอบคุณภาจาก https://www.digopaul.com/english-word/rimland.html
</blockquote>
หนึ่งในตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดในช่วงยุคสงครามเย็นคงหนีไม่พ้นประเทศที่อยู่ตรงกลางคาบสมุทรอินโดจีนอย่างไทย ในช่วงเวลานั้นเองคือช่วงที่เวียดนาม กัมพูชา และลาวต่างเกิดการปฏิวัติภายในตามการสนับสนุนของฝ่ายคอมมิวนิสต์ อเมริกาจึงเกรงว่าหากปล่อยไปมากกว่านี้ ประเทศอื่น ๆ จะปฏิวัติภายในตามทฤษฎีโดมิโน่ (Domino Theory)
ดังนั้นในช่วงเวลานี้เอง อเมริกาจึงมุมานะที่จะรักษาประเทศไทยเอาไว้ และหมายที่จะให้ไทยเป็นมหามิตรต่อต้านคอมมิวนิสต์เหมือนมาเลเซีย สิงคโปร์ หรือฟิลิปปินส์ โดยอเมริกาพยายามอย่างหนักเพื่อสร้างโฆษณาชวนเชื่อทางการเมืองให้สังคมไทยเห็นว่าการอยู่แบบเสรีภาพ (แม้ในช่วงนั้นไทยจะเป็นเผด็จการทหาร) ดีกว่าคอมมิวนิสต์ ทำให้เกิดการสร้างศัตรูของชาติเพื่อให้คนไทยสามารถคล้อยตามได้ง่าย และสิ่งที่สำคัญที่สุดคงเป็นการสนับสนุนให้คืนอำนาจแก่พระมหากษัตริย์ เพราะอเมริกามองว่าเนื่องจากพระมหากษัตริย์เป็นศูนย์รวมจิตใจของคนไทยมาอย่างช้านาน การคืนสถานะของพระมหากษัตริย์จึงเปรียบเสมือนการรวมชาติให้เป็นหนึ่งเดียวกันได้ในช่วงเวลาเช่นนี้ ดังนั้นเราจึงเห็นการเสด็จฯ ไปตามที่ต่าง ๆ ของพระองค์ไปในถิ่นทุรกันดาร ทั้งนี้ส่วนหนึ่งก็เพื่อยืนยันว่าพื้นที่ตรงนั้น รวมถึงคนตรงนั้นเป็นของประเทศไทย ไม่ใช่คอมมิวนิสต์ และนอกจากนี้อเมริกายังพยายามอย่างหนักเพื่อรักษาประเทศไทยและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไว้ให้ได้ตามแนวคิดดินแดนริมขอบ
แม้ในปัจจุบันสงครามเย็นจะสิ้นสุดลงแล้ว เอเชียตะวันออกเฉียงใต้และทฤษฎีดินแดนริมขอบ ก็ยังคงมีความสำคัญในการเมืองโลกอยู่ ซึ่งชาติยักษ์ใหญ่ตัวใหม่อย่างสาธารณรัฐประชาชนจีน ก็ได้หมายปองภูมิภาคตรงนี้ด้วยเช่นกัน เนื่องจากบริเวณดินแดนริมขอบอยู่ติดทะเลจึง เป็นยุทธศาสตร์ทางการค้าที่สำคัญมากของโลก ดังนั้นจึงเห็นความพยายามต่าง ๆ ของจีนที่จะขยายอิทธิพลมายังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เช่น การทำโครงการ OBOR (One Belt One Road) ที่พาดผ่านประเทศ ดินแดนริมขอบ และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รวมถึงให้การสนับสนุนสร้างสาธารณูปโภคแก่กัมพูชา ลาว และเมียนมาร์ หรือแม้แต่ในตอนนี้ที่พยายามแทรกแซงไทยด้วยเช่นกัน และที่เด่นชัดสุดคงเป็นกรณีข้อพิพาทในทะเลจีนใต้ ที่จีนพยายามอ้างกรรมสิทธิ์และเข้าถือครองหมู่เกาะสแปรตลีย์ จนเกือบมีการปะทะกับชาติอื่น ๆ ที่มีข้อพิพาทเหนือหมู่เกาะแห่งนี้ด้วย
ดังนั้นเพื่อป้องกันการมีอำนาจของจีนในเวทีโลกที่มากเกินไป อเมริกาจึงจำเป็นที่จะต้องรักษาภูมิภาคนี้ไว้ เราจึงมักจะเห็นการสร้างกลุ่มพันธมิตรทางการค้าต่าง ๆ ระหว่างชาติยักษ์ใหญ่ทั้งสองกับชาติในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อยู่เสมอ เช่น TPP ที่มีเวียดนาม มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และสิงคโปร์เข้าร่วมกับอเมริกา (ในภายหลังอเมริกาได้ถอนตัวออกแล้ว) หรือการร่วมมือกันทางเศรษฐกิจระหว่างจีนกับชาติต่าง ๆ ในลักษณะที่คล้ายคลึงกัน
จากที่กล่าวมาทั้งหมดจะเห็นได้ว่า ภูมิศาสตร์ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีความสำคัญอย่างมากในเวทีการเมืองโลก แม้ว่าชาติต่าง ๆ ในภูมิภาคนี้จะไม่ได้มีอำนาจมาก แต่เพราะนโยบายทางภูมิรัฐศาสตร์ที่ส่งต่อกันมาตลอด 70 กว่าปีมานี้ ภูมิภาคแห่งนี้จึงมีสถานะที่สำคัญมากในฐานะการคานอำนาจทางการเมืองระหว่างชาติมหาอำนาจในเวทีโลก
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
กรุงเทพธุรกิจ. (2560). ถอดยุทธศาสตร์ "เส้นทางสายไหมใหม่" ไทยอยู่ตรงไหน?. สืบค้นจาก https://www.bangkokbiznews.com/news/755042
ปฤณ เทพนรินทร์. (2556). การก่อตัวของอุดมการณ์ราชาชาตินิยม, 2490-2510 สืบค้นจาก http://tujournals.tu.ac.th/thammasatjournal/detailart.aspx?ArticleID=27

หนังสือ หมากรุก และเสียงเพลงคือความสุข เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันได้หลุดออกจากโลกแห่งความจริงในชั่วขณะหนึ่ง

ภูมิศาสตร์และการเมือง: เอเชียตะวันออกเฉียงใต้กับการคานอำนาจในเวทีโลก

ตัวเลข &lsquo;112&rsquo; อาจเคยเป็นเพียงตัวเลขสามตัวที่ไม่มีความหมายอื่นใดสลักสำคัญ หากแต่ในปัจจุบัน พวกเราต่างรู้กันดีว่า นี่คือตัวเลขอันเป็นภาพแทนแห่งความอยุติธรรม ไร้ซึ่งมนุษยธรรม และเป็นตัวเลขที่ทำให้ผู้คนมากมายต้องสูญเสียอิสรภาพในชีวิตไป ด้วยสิ่งที่เรียกว่า &ldquo;ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112&rdquo; ซึ่งหนึ่งในเหยื่อของการบังคับใช้กฎหมาย ม.112 ที่ชีวิตต้องถูกจองจำอยู่ในคุก และไม่อาจรู้ได้ว่าจุดสิ้นสุดของบทลงโทษแห่งการ &ldquo;เห็นต่าง&rdquo; นี้จะจบลงเมื่อใด ก็คือผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ที่มีนามว่า &ldquo;อัญชัญ ปรีเลิศ&rdquo;
ในเดือนมกราคม 2558 คุณอัญชัญถูกแจ้งจับข้อหา ม.112 และถูกทหารนอกเครื่องแบบ 5 นายพร้อมอาวุธปืนบุกจับกุมถึงในบ้านพัก เพียงเพราะเธออัปโหลดและแชร์คลิปเสียงของ &ldquo;บรรพต&rdquo; อันมีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับสถาบันพระมหากษัตริย์ โดยระหว่างการต่อสู้คดี คุณอัญชัญถูกคุมขังอยู่ที่ทัณฑสถานหญิงกลางเป็นเวลานานกว่า 3 ปี ต่อมาในเดือนมกราคม ปี 2564 ศาลตัดสินพิพากษาจำคุกคุณอัญชัญนานถึง 87 ปี แต่เนื่องจากคุณอัญชัญให้การรับสารภาพว่าได้แชร์คลิปเสียงจริง จึงได้รับการลดโทษกึ่งหนึ่งเหลือ 43 ปี 6 เดือน และต่อมาในเดือนกันยายนที่ผ่านมา ก็ได้รับการลดโทษเหลือ 29 ปี คุณอัญชัญ ปรีเลิศ ในวัย 65 ปี จึงกลายเป็นจำเลยของกฎหมาย ม.112 ที่ถูกตัดสินจำคุกยาวนานที่สุดนับตั้งแต่เกิดการรัฐประหารในปี 2557 แม้คุณอัญชัญจะได้รับการลดโทษลงมาบ้างแล้ว แต่ในความเป็นจริง เธอไม่สมควรต้องถูกลงโทษตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ และหากนำจำนวนอัตราโทษจำคุกมาคำนวณดูแล้ว เท่ากับว่า คุณอัญชัญจะต้องถูกจองจำอยู่ในคุกจนถึงอายุ 94 ปีเลยทีเดียว
เหตุใดกันการที่คนคนหนึ่งเพียงแค่เห็นต่าง แค่แสดงความคิดเห็น และแค่ &ldquo;ไม่ศรัทธา&rdquo; ถึงต้องถูกกฎหมายมาตราอำมหิตนี้ทำลายอิสรภาพทั้งชีวิตไป ปัญหาของการบังคับใช้ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 นี้ คือการที่ตัวบทกฎหมายนี้ไม่มีขอบเขตที่ชัดเจน กล่าวคือ สามารถตีความและบังคับใช้ได้อย่างกว้างขวาง ซึ่งถือเป็นการเอื้อประโยชน์ให้คนเพียงกลุ่มหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด อย่างเช่นกรณีของคุณอัญชัญ ที่เพียงแค่แชร์คลิปเสียงบรรพต ก็ถือเป็นการกระทำความผิดข้อหา "หมิ่นประมาท ดูหมิ่น หรือแสดงความอาฆาตมาดร้ายพระมหากษัตริย์" ได้แล้ว
อีกทั้งอัตราโทษจำคุกนั้นยังรุนแรงเทียบเท่าอัตราโทษความผิดฐานตระเตรียมการกบฏ หรือฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา&nbsp;ด้วยเหตุนี้ ปวงชนผู้จงรักภักดีต่อสถาบันจึงมักใช้กฎหมาย ม.112 เป็นเครื่องมือในการกลั่นแกล้งและทำร้ายผู้ที่เห็นต่างทางการเมือง และถือเป็นตัวบทกฎหมายที่ลิดรอนเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นของประชาชนที่ &ldquo;เห็นต่าง&rdquo; อย่างไร้ซึ่งมนุษยธรรม
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/7de6d356-fc02-4a23-bef0-79d361064824" alt="อย่าลืมคุณอัญชัน ภาพประกอบบทความ" width="960" height="600" />
คุณอัญชัญเป็นเพียงประชาชนคนธรรมดาคนหนึ่ง เธอไม่ได้ไปทำร้ายใคร เธอไม่ได้ทำผิดอะไร เธอเพียงแค่ใช้สิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นของเธอ อย่างที่ประชาชนคนหนึ่งพึงมีเพียงเท่านั้น แต่กฎหมายอันแสนอยุติธรรมอย่าง มาตรา 112 กลับทำลายหน้าที่การงาน ครอบครัวอันแสนอบอุ่น และชีวิตอันสงบสุขของเธอไปจนหมดสิ้น ความฝันของคุณอัญชัญในวัย 65 ปีที่อยากจะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายกับสามี และปรารถนาจะบินไปเยี่ยมลูกที่สหรัฐอเมริกา บัดนี้ถูกกฎหมายมาตราอำมหิตนี้ทำลายจนพังทลายไม่เหลือชิ้นดี สุดท้าย บั้นปลายชีวิตของผู้หญิงคนนี้กลับต้องจบลงที่การเป็นเหยื่อของกฎหมาย ม.112 แทน
แม้ว่าศาลจะพิพากษาลงโทษจำคุกคุณอัญชัญไปแล้ว และแม้ว่าเราจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำตัดสินของศาลได้ แต่สิ่งที่พวกเราทุกคนยังคงทำได้ คือการต่อสู้และผลักดันให้เกิดการยกเลิกกฎหมายมาตรา 112 นี้ที่บ่อนทำลายสิทธิ เสรีภาพ และประชาธิปไตยที่ควรจะเป็นของประชาชนทุกคน ให้คุณอัญชัญได้รับรู้ว่าเธอไม่ได้เผชิญหน้ากับความอยุติธรรมนี้อยู่เพียงลำพัง หากแต่เธอยังมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์อีกมากมายที่ยังคงมีความหวัง และจะไม่ยอมให้ ม.112 มาทำร้ายหรือทำลายชีวิตของใครได้อีกต่อไป เพื่อไม่ให้มี &ldquo;เหยื่อรายต่อไป&rdquo; ที่ต้องมาสังเวยชีวิตและอิสรภาพให้กับความโหดร้ายของกฎหมายมาตรา 112 นี้อีกแม้แต่คนเดียว
เพราะชีวิตที่ถูกกักขังอยู่ภายในลูกกรงแห่งความอยุติธรรมนั้นช่างเจ็บปวด แต่ในช่วงเวลาที่แสนยาวนานและสิ้นหวัง หากได้รับจดหมายอันอบอุ่นสักฉบับจากใครสักคน คงเป็นดั่งของขวัญอันล้ำค่าที่สามารถปลอบประโลมจิตใจได้ดีไม่น้อย ทางสาราณียกรจึงขอเชิญชวนคุณผู้อ่านทุกท่านมาร่วมกันเขียนจดหมาย เพื่อส่งความหวัง ความห่วงใย และกำลังใจให้กับคุณอัญชัญ ปรีเลิศ ให้เธอได้รับรู้ว่าทุกคนยังไม่ลืมเธอ และเราจะยังคงผลักดันให้เกิดการยกเลิกกฎหมายมาตรา 112 และทวงคืนอิสรภาพในชีวิตให้กับเธอต่อไป
&nbsp;
ลิงก์เขียนจดหมายออนไลน์จากแอมเนสตี้ : <a href="https://forms.office.com/r/kejdkzRzF4?fbclid=IwAR26H36UjamJ9TrvXOJkF0wHzkrGhvR-Mdzd0ykhOPVQl5OTxfSuu7LYgYY">https://forms.office.com/r/kejdkzRzF4</a>&nbsp;&nbsp;
ดาวน์โหลดโปสการ์ด เพื่อส่งจดหมายถึงคุณอัญชัญ ปรีเลิศ :&nbsp;<a href="https://www.amnesty.or.th/files/7616/2667/0310/20210703-FreeAnchan-Postcard-A4-2.pdf">คลิกที่นี่</a>
สามารถส่งไปได้ที่ :&nbsp;คุณอัญชัญ ปรีเลิศ รหัส 64 701 00100 ทัณฑสถานหญิงกลาง ห้อง 12 เรือนบัวกรุณา 33/3 ถ.งามวงศ์วาน แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กรุงเทพมหานครฯ 10900
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
วจนา วรรลยางกูร. (2021). &ldquo;ต้องแก้ไข 112&rdquo; เสียงจาก &lsquo;กลางใจราษฎร์&rsquo; ที่ไม่ถูกรับฟัง.(ออนไลน์). สืบค้นจาก https://www.the101.world/the-lese-majeste-law/
Amnesty International Thailand. (2021). แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย เชิญชวนร่วมแคมเปญถ่ายภาพคู่กับสัญลักษณ์ดอกอัญชัน เพื่อส่งกำลังใจให้ อัญชัญ ปรีเลิศ.(ออนไลน์). สืบค้นจากhttps://www.amnesty.or.th/latest/blog/887

อย่าลืม “คุณอัญชัญ ปรีเลิศ”

TW: Violence, Massacre, Rape, Underage, Child Abuse, Blood, Cutting, Murder, Dead bodies
**คำว่า หนานจิง ออกเสียงตามภาษาจีนกลาง 南京 ซึ่งคนไทยนิยมเรียกติดปากว่า นานกิง**
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/48ff0813-2ab4-4a51-9d46-bfee9e36f0af" alt="Copy of 13ธันวาฯ อนุสราสังหารหมู่หนานจิง ภาพประกอบ" width="960" height="600" />
ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1937 ที่ควรจะมีบรรยากาศอบอุ่นส่งท้ายปี รุ่งเช้าวันหนึ่ง ณ เมืองหลวงของมณฑลเจียงซู กลับคลาคล่ำไปด้วยเสียงกรีดร้องหนีตายของผู้คนท่ามกลางเสียงปืนและเสียงระเบิด เมื่อทหารญี่ปุ่นทลายกำแพงเมืองได้สำเร็จหลังจากที่โจมตีทั้งทางน้ำและทางอากาศมาเป็นระยะเวลากว่า 4 วัน รุ่งสางของวันนั้น... ตึกรามบ้านช่อง ต้นไม้ทุกต้น ถนนทุกสาย ล้วนถูกย้อมไปด้วยสีชาดของโลหิตจากประชาชนผู้แบกรับความอยุติธรรมในภาวะสงคราม ทั่วโลกขนานนามความโหดร้ายนั้นว่า
<h3>&ldquo;เหตุการณ์สังหารหมู่หนานจิง&rdquo;</h3>
เรื่องราวของนรกบนดินเริ่มขึ้นตั้งแต่ที่ญี่ปุ่นเข้ายึดครองแมนจูเรียเมื่อ ค.ศ. 1931 ความบาดหมางเรื่อยมาระหว่างจีนกับญี่ปุ่นมีจุดแตกหักสุดท้ายที่สะพานมาร์โคโปโล สงครามจีน&mdash;ญี่ปุ่นจึงได้เริ่มต้นขึ้น แผ่นดินมังกรถูกจักรวรรดิญี่ปุ่นรุกรานเรื่อยมาตั้งแต่เทียนจิน ปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ จนกระทั่งถึงเมืองหลวงของมณฑลเจียงซูอย่าง &ldquo;หนานจิง&rdquo; ในวันที่ 13 ธันวาคม ค.ศ. 1937
นครหนานจิงอันรุ่งเรืองที่ถูกขนานนามว่าเป็นเมืองหลวงสิบราชวงศ์ต้องจมอยู่กับความอัปยศยาวนานกว่าหกสัปดาห์ ทหารญี่ปุ่นลงมือสังหารพลเรือนที่นั่นด้วยความทารุณ ฉกชิงทรัพย์อย่างอุกอาจ ไร้ซึ่งความปรานแม้เพียงนิด พวกเขายิงชาวจีนที่พบเจอบนท้องถนนโดยไม่สนว่าผู้คนเหล่านั้นจะเป็นใคร เด็ก คนพิการ คนชราทุกมุมเมืองล้วนแล้วแต่ต้องแผดเสียงทุรนทุรายจากห่ากระสุนที่พุ่งใส่ พวกเขาเข่นฆ่าผู้คนจนเมืองทั้งเมืองมีแต่ศพที่กองพะเนิน
หนังสือพิมพ์ญี่ปุ่นในขณะนั้นพาดหัวข่าวเกี่ยวกับการรุกรานแผ่นดินจีนของทหารญี่ปุ่นอย่างสนุกสนานว่าเป็นการ &ldquo;แข่งขันกันฆ่าเจ๊ก&rdquo; การสังหารหมู่ประชาชนผู้บริสุทธิ์กลายเป็นกีฬาที่น่าตื่นเต้นของกลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์ ทหารจีนและพลเรือนบางคนถูกไฟเผาทั้งเป็น พวกเขาโดนตอกไว้กับแผ่นไม้ จากนั้นก็ถูกทหารญี่ปุ่นขับรถทับ เด็กทารกหนานจิงถูกดาบเสียบ บ้างถูกโยนลงหม้อน้ำร้อนเดือด บางรายยังไม่แม้แต่จะมีโอกาสได้ลืมตาดูโลกเพราะมารดาของพวกเขาถูกกรีดครรภ์ จากนั้นร่างของทารกน้อยเหล่านั้นก็จะถูกทหารญี่ปุ่นจับมากลิ้งเตะเล่นราวกับเป็นลูกฟุตบอลชั้นดี
ผู้สื่อข่าวที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่า เชลยศึกถูกต้อนให้ยืนเรียงกัน แล้วทหารญี่ปุ่นที่ดูจะหลงลืมความเป็นมนุษย์ไปก็ใช้ปลายกระบอกปืนเสียบเชลยศึกเหล่านั้นทีละคน บ้างก็ถูกบังคับให้ลากศพเพื่อนมนุษย์ลงแม่น้ำแยงซี จากนั้นผู้ใช้แรงงานเหล่านั้นก็ถูกสาดยิงด้วยกระสุนปืนกลอย่างบ้าคลั่ง หรือไม่ทหารญี่ปุ่นจะจับเชลยศึกยืนเรียงกันริมฝั่งแม่น้ำเป็นแถว ๆ จากนั้นแถวที่ยืนชิดริมฝั่งที่สุดจะถูกตัดหัวอย่างไร้ความเมตตา โดยที่แถวถัดมาต้องเตะหัวและร่างของพวกเขาเหล่านั้นลงแม่น้ำไป แล้วพวกเขาก็จะถูกตัดหัวอีกที ทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ โดยมีเหล่าทหารญี่ปุ่นมองมันราวกับเป็นเรื่องหฤหรรษ์
ทั้งหมดนี้เป็นวิธีสังหารเพียงบางส่วนเมื่อเทียบกับความโหดร้ายที่บรรยายไม่หมดตลอดระยะเวลาที่หนานจิงตกอยู่ภายใต้การควบคุมของญี่ปุ่น แผ่นดินหนานจิงหลายส่วนถูกเผาทำลายทิ้งราวกับไร้ซึ่งเกียรติยศ
ความป่าเถื่อนของเหตุการณ์ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น สิ่งที่ทำให้ชาวจีนเคียดแค้นที่สุดจากการรุกรานหนานจิงในครั้งนี้คือ การที่ผู้หญิงไม่ต่ำกว่า 20,000 คน ถูกทหารญี่ปุ่นกระทำชำเราอย่างไม่เว้นหน้าในระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่สัปดาห์ พวกเขาจับผู้หญิงไม่ว่าจะเด็ก หญิงสาว คนชรา หรือแม้แต่คนท้องตามบ้านในนครนั้นมาปรนเปรออย่างน่าอดสู ปีศาจในร่างทหารทารุณกรรมทางเพศแก่พวกเธอโดยไม่เว้นว่าเวลานั้นจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน ในบ้านหรือกลางถนน บนตึกหรือทุ่งนา ในโรงเรียนหรือโบสถ์ ล้วนแล้วแต่เปรอะเปื้อนคาวโลกีย์จากเดนมนุษย์ หญิงสาวบางคนถูกจับมัดกับเก้าอี้เพื่อให้ทหารญี่ปุ่นถนัดในการเรียงคิวชำเรา หญิงชราหลายคนถูกข่มขืนจนถึงแก่ความตายคาที่ ผู้หญิงหนานจิงหนึ่งคนจะถูกเวียนกันในกลุ่มทหารญี่ปุ่นไม่ต่ำกว่า 20 นาย และเมื่อพวกเขาสำเริงราญกับร่างกายของพวกเธอจนพอใจแล้ว ก็จะกระทำไม่ต่างจากเชลยศึกอื่น ๆ นั่นคือฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็น
ความโหดร้ายของการสังหารหมู่หนานจิงเบาบางลงตามระยะเวลาของสงคราม ที่สุดท้ายญี่ปุ่นก็พ่ายแพ้ในสงครามโลกครั้งที่ 2 ทำให้การล่าอาณานิคมขยายจักรวรรดิเป็นต้องยุติลงตามไป กระนั้นความสัมพันธ์ระหว่างจีนกับญี่ปุ่นก็ไม่สามารถฟื้นฟูได้นับแต่นั้นเป็นต้นมา แม้ว่าทางญี่ปุ่นจะออกมาขอโทษต่อเหตุการณ์เหล่านั้นเท่าไหร่ก็มิอาจพอ เพราะชาวจีนถือว่าชีวิตของผู้บริสุทธิ์ที่สูญเสียไปไม่สามารถเรียกคืนและลบล้างได้จากคำขอโทษเพียงไม่กี่คำ การกระทำที่โหดร้ายเหนือจินตนาการว่ามนุษย์จะสามารถกระทำต่อมนุษย์ด้วยกันทั้งหมดนั้น ถูกสลักไว้บนผืนแผ่นดินหนานจิงและส่วนลึกของจิตใจชาวจีนยากที่จะลบเลือน
ในวันนี้ ครบรอบ 84 ปี ของอีกหนึ่งเหตุการณ์สะเทือนจิตใจชาวโลกอย่างการสังหารหมู่หนานจิง แม้กาลเวลาจะผ่านมาหลายทศวรรษ แต่ในฐานะเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกเรามิอาจปล่อยให้เหตุการณ์ที่รุนแรงเหล่านั้นเลือนหายไปตามกาลเวลา หากเราหลงลืมประวัติศาสตร์ นั่นหมายความว่า ชีวิตของผู้คนในเหตุการณ์เหล่านั้นก็จะถูกหลงลืมตามไปด้วย
ทางเราจึงขอร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการไว้อาลัยแด่ผู้สูญเสียจากการสังหารหมู่ที่เลวร้ายในครั้งนั้น และร่วมเล่าขานประวัติศาสตร์ให้ทุกคนได้รับรู้อีกครั้ง โลกจำต้องจารึกว่าครั้งหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์เอเชียได้มีเหตุการณ์อันน่าหดหู่เช่นนี้เกิดขึ้น
เพื่อให้ผู้คนยังคงจดจำและมิให้โลหิตของผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นจมหายไปในทะเลแห่งกาลเวลาอย่างไร้ซึ่งความหมายและความยุติธรรมใด ๆ
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
BBC News. (2005). Scarred by history: The Rape of Nanjing. Retrieved from http://news.bbc.co.uk/2/hi/223038.stm
Iris Chang. (2548). หลั่งเลือดที่นานกิง. (พิมพ์ครั้งที่ 4; ฉัตรนคร องคสิงห์, ผู้แปล) กรุงเทพฯ : มติชน.
Kuo, P. and Zungu, . Zeng (2021). Nanjing. Retrieved from&nbsp;https://www.britannica.com/place/Nanjing-China
Paine, S. (2012).&nbsp;The Wars for Asia, 1911&ndash;1949. Cambridge: Cambridge University Press.

13 ธันวาฯ: อนุสราสังหารหมู่หนานจิง

ชอบภาษา ชอบหนังสือ ชอบเธอ

ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 51 ปีก่อน วันนี้ (7 ธันวาคม 1970) เป็นวันหนึ่งในช่วงกลางฤดูหนาวของทวีปยุโรป ท่ามกลางสื่อมวลชนที่รายล้อมบริเวณแท่นรำลึกหน้าอดีตชุมชนชาวยิวในนครวอร์ซอ ประเทศโปแลนด์ (Warsaw Ghetto) นายกรัฐมนตรีแห่งประเทศเยอรมนีตะวันตกอย่าง &ldquo;วิลลี บรันท์&rdquo; ได้คุกเข่าลงพร้อมสงบนิ่ง อันเป็นสัญลักษณ์ของการแสดงความรู้สึกผิดและขอโทษต่อชาวยิวและชาวโปแลนด์ในสิ่งที่เยอรมนีได้กระทำลงไปในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง
การกระทำดังกล่าวของนายกเยอรมนีตะวันตกในตอนนั้นได้สร้างความประหลาดใจให้กับชาวโปแลนด์รวมถึงคนทั่วทั้งโลกเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังเกิดคำถามขึ้นมากมายในเชิงที่ว่า เพราะอะไรวิลลี บรันท์ถึงได้ลงไปคุกเข่าขอโทษทั้งที่ตัวเขาเองไม่ได้มีส่วนในการฆ่าล้างใด ๆ ในสงครามเลย และเรื่องก็ผ่านมาถึง 25 ปีแล้วนับแต่สงครามปิดฉากลง
<img src="https://admin.chu.in.th/assets/a22eadec-2507-4d91-b36b-bfe170daa53c" alt="Public Apology" width="1920" height="1200" />
<blockquote>
ขอบคุณภาพจาก https://www.dw.com/en/germany-poland-reconciliation-willy-brandt/a-55828523
</blockquote>
แน่นอนว่าภายหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ได้เกิดกระแสพูดถึงการกระทำดังกล่าวเป็นวงกว้างตามมา ซึ่งบรันท์เองได้ให้คำสัมภาษณ์ไว้ถึงสาเหตุของการกระทำเช่นนั้นไว้ว่า
&ldquo;เผชิญหน้ากับขุมนรกแห่งประวัติศาสตร์เยอรมนีและภาระอันหนักอึ้งของหลายล้านคนที่ถูกฆ่าตาย ผมแค่ทำในสิ่งที่มนุษย์ทำเมื่อถ้อยคำไม่เพียงพอที่จะให้พวกเราบรรยายออกมาได้หมด&rdquo;
ประโยคคำสัมภาษณ์และการคุกเข่าลงของบรันท์นับเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่ทำให้ทั้งสังคมยุโรปและสังคมโลกต่างหันมาให้ความสนใจการขอโทษในสิ่งที่ผ่านมามากขึ้น และยังส่งผลให้มุมมองที่นานาประเทศมองต่อเยอรมนีเปลี่ยนตามไปด้วย จากประเทศที่ทุกคนมองว่าเป็นผู้ริเริ่มสงคราม จากประเทศที่ฆ่าล้างเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง มาสู่ประเทศที่ไม่มีท่าทีว่าจะดำเนินการในแบบเดิมอีก
บรันท์ได้กล่าวไว้ว่า สิ่งที่เขาได้ทำลงไปไม่ใช่ให้ชาวโปแลนด์ ชาวยิว หรือชาติอื่น ๆ ให้อภัยในสิ่งที่บรรพบุรุษของเขาได้ทำไว้ในประวัติศาสตร์ แต่ทำเพื่อแสดงจุดยืนต่อความสำนึกผิดในบาดแผลที่พวกเขาได้ทิ้งไว้ และเพื่อแสดงให้เห็นว่า เยอรมันในรุ่นหลังไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเองเหมือนแต่ก่อน ในสังคมเยอรมันเองต่างก็ยกย่องในการกระทำของบรันท์เป็นอย่างมาก และเป็นจุดสำคัญที่ทำให้สังคมหันมาทบทวนความโหดร้ายที่คนรุ่นก่อนได้ทำไว้ จวบจนปัจจุบัน ผู้นำเยอรมนีต่างก็ออกมาขอโทษในเรื่องสมัยสงครามนี้กันแทบทุกปี
สิ่งที่บรันท์รวมถึงผู้นำเยอรมนียุคหลัง ๆ ได้ทำไปเราเรียกกันว่า &ldquo;การขอโทษต่อสาธารณชน&rdquo; หรือ Public Apology คือหนึ่งในวิธีการและเครื่องมือทางสังคมที่ถูกนำมาใช้ในหลาย ๆ ภาคส่วน เพื่อแสดงถึงความสำนึกผิดโดยไม่แก้ตัว หรือเป็นการประกาศเจตจำนงอย่างกลาย ๆ ว่า ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา บรรพบุรุษหรือคนรุ่นก่อนหน้าของพวกเขาได้ลงมือกระทำสิ่งที่เลวร้ายต่อผู้อื่นหรือผู้ที่ตกเป็นเหยื่อจริง และเรามิอาจลบล้างความผิดนั้นได้ นับเป็นการแสดงออกถึงจุดยืนของสังคมคนรุ่นหลังว่า พวกตนได้เรียนรู้ถึงความเลวร้ายที่เกิดขึ้น และถือเป็นการยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจว่าจะไม่ดำเนินการแบบนั้นซ้ำอีก
นับตั้งแต่ช่วงสงครามโลกครั้งที่สองจบลง หรือช่วงปลายศตวรรษที่ 20 สังคมโลกเริ่มตระหนักถึงความผิดพลาดและเรียนรู้ที่จะไม่เดินตามเส้นทางนั้นอีก ดังนั้นนักวิชาการด้านสังคมศาสตร์ได้เรียกช่วงเวลานี้ว่าเป็น &ldquo;ยุคสมัยแห่งการขอโทษ&rdquo; หรือ The Age of Apology เพราะเราจะเห็นการออกมาขอโทษต่อสาธารณชนกันมากมาย โดยส่วนมากผู้ที่ออกมาขอโทษมักจะเป็นรัฐบาลหรือประมุขของประเทศนั้น ๆ เพราะถือว่าเป็นตัวแทนของสังคมแต่ละชาติในช่วงเวลานั้น หรือแม้แต่การออกมาเรียกร้องจากผู้ที่เป็นลูกหลานของเหยื่อผู้ถูกกระทำในอดีต เช่น เมื่อปี ค.ศ. 1995 พระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ทรงลงพระนามขอโทษชาวนิวซีแลนด์ กรณีอังกฤษฆ่าคนพื้นเมืองชาวเมารีเพื่อยึดครองดินแดน ต่อมาในปี 2021 รัฐบาลแคนาดาได้ออกมาขอโทษในกรณีที่ขุดพบศพเด็กชนพื้นเมืองที่ตายในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 การออกมาเรียกร้องของชาวเกาหลีใต้ให้รัฐบาลญี่ปุ่นออกมาขอโทษอย่างบริสุทธิ์ใจต่อสิ่งที่ได้ทำไปในสมัยสงคราม หรือแม้แต่การเรียกร้องให้รัฐบาลไทยออกมาขอโทษต่อการสังหารหมู่เหตุการณ์ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2519
นอกจากในระดับนานาชาติแล้ว การขอโทษต่อสาธารณชนยังทำกันเป็นเรื่องปกติในระดับองค์กรด้วย ตัวอย่างเช่น ในวันที่ 28 ตุลาคมที่ผ่านมา คณะกรรมการนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาฯ ได้ออกแถลงการณ์เพื่อขอโทษต่อกรณีที่รุ่นพี่ของพวกเขาได้ทำการโยนบกจิตร ภูมิศักดิ์ เมื่อ 68 ปีที่ผ่านมา
สุดท้ายนี้ทางตัวผู้เขียนเองหวังที่จะเห็นการขอโทษต่อสาธารณชนเป็นเรื่องปกติของสังคม เพราะจะเห็นได้ว่าการขอโทษต่อสาธารณชนเป็นการแสดงออกที่บริสุทธิ์ใจอย่างมากต่อผู้ที่ตกเป็นเหยื่อจากเหตุการณ์ในอดีต แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแล้ว และคนรุ่นหลังอาจไม่ได้ยุ่งเกี่ยวหรือมีส่วนในการกระทำที่ผ่านมาด้วย แต่การที่เราออกมาขอโทษต่อสิ่งเลวร้ายที่คนรุ่นก่อนได้ทำลงไปนั้นถือเป็นการแสดงออกถึงจุดยืนในการสำนึกผิดที่พร้อมจะเรียนรู้และก้าวไปข้างหน้าโดยที่จะไม่หันกลับไปกระทำแบบนั้นซ้ำอีก :)
&nbsp;
&nbsp;
แหล่งอ้างอิง
ตนุภัทร โลหะพงศธร และณัฐมน สุนทรมีเสถียร. (2564). Public Apology การขอโทษต่อสาธารณะชน กับประเด็นขบคิดที่เป็นมากกว่าการแสดงความรู้สึกผิด. สืบค้นจาก https://becommon.co/world/thought-public-apology/
บีบีซี. (2564). แคนาดากับประวัติศาสตร์ "อันน่าละอาย" หลังขุดพบศพเด็กชนพื้นเมือง 215 คน. สืบค้นจาก https://www.bbc.com/thai/international-57349460
DW. (2020). Poland and Germany: 50 years since Willy Brandt's historic gesture. Retrieved from https://www.dw.com/en/germany-poland-reconciliation-willy-brandt/a-55828523